Blake Pierce - Eens gelokt

Op dat moment schoot Riley ineens te binnen waar April heen gegaan zou zijn. Ze pakte de sleutel van een tafel naast de deur en stapte haar kleine veranda op. Ze liep de trap van haar rijtjeshuis af en liep over het gras naar het volgende huis, waar Blaine en Crystal woonden. Ze belde aan en keek weer naar haar telefoon.

Toen Blaine de deur opende en haar zag, glimlachte hij breed.

“Hé!” zei hij. “Wat een leuke verrassing. Waarom kom je langs?”

Riley stamelde ongemakkelijk.

“Ik vroeg me af of... Is April toevallig hier? Op bezoek bij Crystal?”

“Nee,” zei hij. “Crystal is er ook niet. Ze zei dat ze naar de koffietent ging. Weet je wel, die ene hier vlakbij.”

Blaine fronste bezorgd met zijn wenkbrauwen.

“Wat is er aan de hand?” vroeg hij. “Is er een probleem?”

Riley zuchtte. “We hadden ruzie,” zei ze. “Ze is de deur uitgerend. Ik hoopte dat ze hierheen was gegaan. Ik denk dat ze mijn bericht negeert.”

“Kom binnen,” zei Blaine.

Riley volgde hem zijn huiskamer in. Ze gingen op de bank zitten.

“Ik weet niet wat er met haar aan de hand is,” zei Riley. “Ik weet niet wat er met ons aan de hand is.”

Blaine glimlachte weemoedig.

“Ik ken het gevoel,” zei hij.

Riley was een beetje verbaasd.

“Ja?” vroeg ze. “Het lijkt er voor mij op dat jij en Crystal prima overweg kunnen.”

“Meestal, ja. Maar nu ze een tiener is kan het best onstuimig zijn.”

Blaine keek meelevend naar Riley.

“Zeg me niet,” zei hij. “Dat het te maken heeft met een vriendje.”

“Blijkbaar wel,” zei Riley. “Ze wil me niks over hem vertellen. En ze weigert hem aan me voor te stellen.”

Blaine schudde zijn hoofd.

“Ze zijn allebei op die leeftijd,” zei hij. “Het hebben van een vriendje is een kwestie van leven en dood. Crystal heeft nog geen vriendje, wat ik prima vind, maar zij totaal niet. Ze is er helemaal wanhopig over.”

“Volgens mij was ik ook zo op die leeftijd,” zei Riley.

Blaine grinnikte een beetje. “Geloof me, toen ik vijftien was, waren meisjes zo'n beetje het enige waar ik aan dacht. Wil je koffie?”

“Ja, graag. Gewoon zwart is prima.”

Blaine ging naar de keuken. Riley keek om zich heen, en zag weer hoe leuk het huis ingericht was. Blaine had zeker weten goede smaak.

Blaine kwam terug met twee koppen koffie. Riley nam een slok. Het was heerlijk.

“Ik zweer je, ik had geen idee waar ik aan begon toen ik moeder werd,” zei ze. “Waarschijnlijk hielp het niet dat ik er veel te jong voor was.”

“Hoe oud was je?”

“Vierentwintig.”

Blaine gooide zijn hoofd naar achter en lachte.

“Ik was nog jonger. Ik trouwde toen ik eenentwintig was. Ik dacht dat Phoebe het mooiste meisje was dat ik ooit had gezien. Zo sexy. Ik zag een beetje over het hoofd dat ze ook bipolair was en al heel veel dronk.”

Riley raakte meer en meer geïnteresseerd. Ze wist dat Blaine gescheiden was, maar niet veel meer dan dat. Het leek erop dat zij en Blaine allebei fouten hadden gemaakt in hun jeugd. Het was te makkelijk voor ze geweest om het leven door een roze bril te zien.

“Hoelang duurde je huwelijk?” vroeg Riley.

“Ongeveer negen jaar. We hadden er veel eerder mee moeten stoppen. Ik had er eerder mee moeten stoppen. Ik bleef maar denken dat ik Phoebe kon redden. Het was een stom idee. Crystal werd geboren toen Phoebe eenentwintig was en ik tweeëntwintig, en op de koksschool zat. We waren te jong en onvolwassen. Ons volgende kindje was doodgeboren, en Phoebe kwam er niet overheen. Ze werd een complete alcoholiste. Ze werd een mishandelaar.”

Blaine’s blik keek nu ver weg. Riley voelde dat hij terugdacht aan bittere herinneringen waar hij niet over wilde praten.

“Toen April kwam, was ik in opleiding tot FBI agent,” zei zei. “Ryan wilde dat ik ermee stopte, maar ik weigerde. Hij was vastberaden om een succesvolle advocaat te worden. Tja, we hebben allebei de carrières gekregen die we wilden. Maar we hadden gewoon niks in gemeen voor de lange duur. We hadden geen basis voor een huwelijk.”

Riley viel stil onder Blaine’s meelevende blik. Ze was opgelucht dat ze met een andere volwassene over dit alles kon praten. Ze begon te beseffen dat het bijna onmogelijk was om je niet op je gemak te voelen bij Blaine. Het voelde alsof ze met hem alles kon bespreken.

“Blaine, ik voel me op het moment echt verscheurd,” zei ze. “Ik ben hard nodig op een belangrijke zaak. Maar het is thuis ook een zootje. Het voelt alsof ik niet genoeg tijd met April doorbreng.”

Blaine lachte.

“O, ja. Het eeuwenoude werk-versus-familie dilemma. Ik ken het maar al te goed. Geloof me, het hebben van een eigen restaurant kost heel veel tijd. Het is een uitdaging om genoeg tijd voor Crystal vrij te maken.”

Riley keek in Blaine’s vriendelijke blauwe ogen.

“Hoe vind je een balans?” vroeg ze.

Blaine haalde zijn schouders ietwat op.

“Niet,” zei hij. “Er is niet genoeg tijd om alles te doen. Maar het heeft geen zin om jezelf op de kop te geven omdat je niet in staat bent het onmogelijke te doen. Geloof me, het opgeven van je carrière is geen oplossing. Ik bedoel, Phoebe probeerde een thuisblijfmoeder te zijn. Het was een van de dingen die haar gek maakte. Je moet er gewoon vrede mee hebben.”

Riley lachte. Dat klonk als een geweldig idee: er vrede mee hebben. Misschien kon ze dat doen. Het leek echt mogelijk.

Ze leunde voorover en raakte Blaine’s hand aan. Hij pakte haar hand en kneep erin. Riley voelde een heerlijke spanning tussen hen. Voor eventjes dacht ze dat ze nog een tijdje bij Blaine zou kunnen blijven, nu hun kinderen ergens anders bezig waren. Misschien kon ze...

Maar terwijl de gedachten in haar hoofd vorm begonnen te nemen, voelde ze zich van hem wegtrekken. Ze was niet klaar om iets te doen met deze nieuwe gevoelens.

Zachtjes trok ze haar hand terug.

“Bedankt,” zei ze. “Het is beter als ik naar huis ga. Wie weet is April al terug.”

Ze zei gedag tegen Blaine. Zodra ze de deur uitstapte, trilde haar telefoon. Het was een bericht van April.

Heb je bericht net gekregen. Sorry dat ik zo deed. Ik ben bij de koffietent. Ben snel terug.

Riley zuchtte. Ze had gewoon geen idee wat ze terug moest sturen. Het leek het beste om gewoon niet te antwoorden. Zij en April zouden straks een serieus gesprek moeten voeren.

Riley was net haar huis binnengestapt toen de telefoon weer afging. Ryan belde. Haar ex was zo'n beetje de laatste persoon in de wereld die ze nu wilde spreken. Maar ze wist dat hij voicemails zou blijven achterlaten als ze nu niet met hem zou praten. Ze nam de telefoon op.

“Wat wil je, Ryan?” vroeg ze kortaf.

“Bel ik op een slecht moment?”

Riley wilde zeggen dat het altijd een slecht moment was als hij belde. Maar ze hield die gedachte voor zich.

“Nu is prima, denk ik,” zei ze.

“Ik dacht erover om langs te komen om jou en April te zien,” zei hij. “Ik wil met jullie allebei praten.”

Riley hield een zucht in. “Liever niet.”

“Ik dacht dat je zei dat dit geen slecht moment was.”

Riley antwoordde niet. Dit was precies Ryan, haar eigen woorden zo verdraaien om haar te manipuleren.

“Hoe is het met April?” vroeg Ryan.

Ze lachte onder haar adem. Ze wist dat hij gewoon probeerde om iets van een gesprek gaande te houden.

“Wat aardig dat je dat vraagt,” zei Riley sarcastisch. “Het gaat prima met haar.”

Dat was natuurlijk een leugen. Maar Ryan hierin betrekken was wel het laatste wat ze moest doen.

“Luister, Riley...” Ryans stem onderbrak. “Ik heb veel fouten gemaakt.”

Goh, echt, dacht Riley. Ze bleef stil.

Na een paar momenten zei Ryan, “Het loopt de laatste tijd niet zo lekker voor me.”