Blake Pierce - Eens gejaagd

Riley herkende ieder tafereel. Het waren allemaal zaken waaraan ze in het verleden had gewerkt. Ze was haar persoonlijke spookhuis binnengekomen.

Maar wat deed ze hier?

Opeens hoorde ze een jonge stem angstig roepen.

“Riley, help me!”

Ze keek recht voor zich en zag het silhouet van een jong meisje dat haar armen wanhopig vooruit stak. Het leek op Jilly. Ze zat weer in de problemen.

Riley zette het op een rennen richting haar. Maar toen ging er nog een lamp aan en zag ze dat het silhouet helemaal niet Jilly was.

Het was een gerimpelde oude man die het uniform van een kolonel van de Marine droeg.

Het was Riley’s eigen vader. En hij lachte om Riley’s vergissing.

“Je dacht toch niet dat je hier een levend iemand zou vinden, toch?” zei hij. “Je bent niet nuttig voor anderen, tenzij ze dood zijn. Hoe vaak moet ik je dat nog zeggen?”

Riley was verward. Haar vader was maanden geleden overleden. Ze miste hem niet. Ze deed haar best om nooit meer aan hem te denken. Hij was altijd een harde man geweest die haar niets meer dan pijn had gegeven.

“Wat doe je hier?” vroeg Riley.

“Ik kwam hier toevallig langs.” grinnikte hij. “Ik kwam even kijken hoe je je leven aan het verpesten was. Op dezelfde manier als altijd, zie ik.”

Riley wilde op hem afspringen. Ze wilde hem zo hard slaan als ze kon. Maar ze merkte dat ze verstijfd op haar plek stond.

Toen kwam een hard trillend geluid.

“Ik wou dat ik kon blijven kletsen,” zei hij. “Maar blijkbaar heb je wat anders te doen.”

Het trillen werd luider en luider. Haar vader draaide zich om en liep weg.

“Je hebt nooit iets goeds betekend, voor wie dan ook,” zei hij. “Niet eens voor jezelf.”

Riley’s ogen vlogen open. Ze besefte dat haar telefoon afging. Op de klok zag ze dat het zes uur ’s morgens was.

Ze zag dat de oproep van Quantico was. Dat ze op deze tijd gebeld werd, moest iets ergs te betekenen hebben.

Ze nam de telefoon op en hoorde de strenge stem van haar baas, Special Agent in Charge Brent Meredith.

“Agent Paige, kom onmiddellijk naar mijn kantoor,” zei hij. “Dat is een bevel.”

Riley wreef in haar ogen.

“Waar gaat dit over?” vroeg ze.

Er viel een korte stilte.

“Dat zullen we moeten bespreken in persoon,” zei hij.

Hij hing op. In haar suffigheid vroeg Riley zich even af of ze op haar kop zou krijgen voor iets wat ze gedaan had. Maar nee, ze was al maandenlang buiten dienst. Een telefoontje van Meredith kon maar één ding betekenen.

Het is een zaak, dacht Riley.

Hij zou haar voor geen enkele andere reden op een feestdag bellen.

En aan Merediths stem te horen, was het zeker weten iets groots. Misschien wel iets wat haar leven zou veranderen.

Riley’s bezorgdheid steeg toen ze het gebouw van de Behavioral Analysis Unit binnenliep. Toen ze Brent Merediths kantoor binnenkwam, zat haar baas aan zijn bureau op haar te wachten. Meredith, een grote man met hoekige, Afro-Amerikaanse gelaatstrekken, was altijd een indrukwekkende aanwezigheid. Op het moment zag hij er ook bezorgd uit.

Bill was er ook. Riley kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij nog niet wist waar deze vergadering over ging.

“Ga zitten, Agent Paige,” zei Meredith.

Riley ging in een lege stoel zitten.

“Sorry dat ik je feestdagen onderbreek,” zei Meredith tegen Riley. “Het is even geleden dat we elkaar spraken. Hoe is het met je?”

Riley was verrast. Het was niks voor Meredith om een vergadering zo te beginnen; met een spijtbetuiging en een vraag naar haar welzijn. Normaal gesproken viel hij meteen met de deur in huis. Hij wist natuurlijk dat ze met verlof was door de crisis met April. Riley begreep dat Meredith zich oprecht zorgen maakte. Alsnog vond ze dit vreemd.

“Het gaat beter, dank je,” zei ze.

“En je dochter?” vroeg Meredith.

“Ze is goed aan het herstellen, bedankt voor het vragen,” zei Riley.

Meredith staarde haar even in stilte aan.

“Ik hoop dat je klaar bent om weer aan het werk te gaan,” zei Meredith. “Want je bent nog nooit zó hard nodig geweest op een zaak, als op deze.”

Riley’s verbeelding ging op vrije loop terwijl ze wachtte op uitleg.

Eindelijk zei Meredith, “Shane Hatcher is ontsnapt uit de Penitentiaire Inrichting Sing Sing.”

De woorden kwamen als donderslag bij heldere hemel. Riley was blij dat ze op een stoel zat.

“Mijn god,” zei Bill, die net zo overdonderd leek.

Riley kende Shane Hatcher goed – veel beter dan ze zou willen. Hij had levenslang zonder kans op voortijdige vrijlating en zat al tientallen jaren in de gevangenis. Tijdens zijn tijd in de gevangenis was hij een expert op het gebied van criminologie geworden. Hij had artikelen in wetenschappelijke tijdschriften gepubliceerd en had zelfs lesgegeven op de academie van de gevangenis. Riley had hem al een paar keer opgezocht in Sing Sing voor advies over zaken waar ze aan werkte.

Haar visites waren altijd aangrijpend geweest. Hatcher leek een soort speciale affiniteit te hebben met haar. En Riley wist dat ze diep vanbinnen meer door hem gefascineerd werd dan goed voor haar was. Het was waarschijnlijk de meest intelligente man die ze ooit ontmoet had – en waarschijnlijk ook de meest gevaarlijke.

Ze had na ieder bezoek gezworen dat ze nooit meer terug zou komen. Ze kon zich maar al te goed de laatste keer dat ze wegging uit Sing Sing herinneren.

“Ik kom hier niet meer terug om je weer te zien,” had ze tegen hem gezegd.

“Wellicht is dat ook niet nodig,” had hij geantwoord.

Terugkijkend leken de woorden zorgwekkend veel op een soort voorkennis.

“Hoe is hij ontsnapt?” vroeg Riley aan Meredith.

“Ik heb niet veel details,” zei Meredith. “Maar zoals je vast wel weet, bracht hij veel tijd door in de bibliotheek van de gevangenis, en werkte hij daar ook vaak als assistent. Hij was er gisteren toen er een nieuwe lading boeken geleverd werd. Hij moet weggeglipt zijn op de vrachtwagen die de boeken bracht. Gisteravond laat, zo rond de tijd dat de bewakers doorhadden dat hij verdwenen was, werd de vrachtwagen leeg gevonden op een paar kilometer afstand van Ossining. Er was geen spoor van de bestuurder.”

Meredith viel weer stil. Riley geloofde maar al te goed dat Hatcher zo’n gedurfde ontsnappingspoging had gewaagd. Wat de bestuurder betreft, dacht Riley eigenlijk liever niet aan wat er met hem gebeurd kon zijn.

Meredith leunde over zijn bureau naar Riley.

“Agent Paige, jij kent Hatcher beter dan wie dan ook. Wat kun je ons over hem vertellen?”

Riley, nog steeds duizelig van het nieuws, ademde diep in.

Ze zei, “Hatcher was in zijn jeugd een bendelid in Syracuse. Hij was ongewoon wreed, zelfs voor een geharde crimineel. Hij werd ‘Shane the Chain’ genoemd omdat hij leden van rivaliserende bendes doodsloeg met kettingen.”

Riley pauzeerde even en dacht terug aan wat Shane haar verteld had.

“Een wijkagent maakte het zijn persoonlijke missie om Hatcher te pakken. Hatcher nam wraak door hem tot een onherkenbare moes te slaan met sneeuwkettingen. Hij liet zijn verminkte lijk achter op zijn veranda, zodat zijn eigen gezin hem zou vinden. Dat is wanneer Hatcher gepakt werd. Hij zit nu dertig jaar in de gevangenis. Het was de bedoeling dat hij nooit vrij zou komen.”

Er viel nog een stilte.

“Hij is nu vijfenvijftig,” zei Meredith. “Ik denk dat hij na dertig jaar in de gevangenis niet meer zo gevaarlijk is als hij was toen hij jong was.”

Riley schudde haar hoofd.

“Je hebt het mis,” zei ze. “Toentertijd was hij slechts een onnozele schoft. Hij had geen idee waar hij toe in staat was. Maar hij heeft door de jaren heen veel kennis vergaard. Hij weet dat hij een genie is. En hij heeft nooit oprechte spijt getoond. O, hij heeft met de jaren geleerd hoe hij een perfecte façade op kan houden. En hij heeft zichzelf gedragen in de gevangenis – ook al verkort het zijn straf niet, hij krijgt er wel privileges voor. Maar ik weet zeker dat hij wreder en gevaarlijker is dan ooit.”