Blake Pierce - Eens gejaagd

Toen ze het gebouw bekeek zag Riley wat McGill bedoeld had en waarom hij had gebeld voor meer versterking. Het pand was enorm en vervallen en had drie verdiepingen vol donkere, kapotte ramen. In ieder van die ramen kon zich gemakkelijk een sluipschutter met geweer verstoppen.

Het gehele plaatselijke team was gewapend met lange vuurwapens, maar zij en Bill hadden slechts een pistool. Ze zouden een makkelijk doelwit zijn in een vuurgevecht.

Alsnog leek een hinderlaag haar niet logisch. Waarom zou iemand zo slim als Smokey Moran, die al zo’n dertig jaar zijn arrestatie wist te ontlopen, zoiets roekeloos doen als het neerschieten van FBI agenten?

Riley sprak tot de andere agenten via haar radio.

“Hebben jullie nog steeds kogelvrije vesten aan?” vroeg ze.

“Ja,” werd er geantwoord.

“Mooi. Blijf in de auto totdat ik zeg dat jullie eruit moeten.”

Bill had al twee kogelvrije vesten gevonden achterin hun goed bevoorrade SUV. Hij en Riley trokken ze snel aan. Toen vond Riley een megafoon.

Ze rolde haar raampje naar beneden en riep naar het gebouw.

“Smokey Moran, dit is de FBI. We hebben je bericht ontvangen. We zijn gekomen om je te zien. We willen je geen kwaad doen. Kom uit het gebouw met je handen omhoog zodat we kunnen praten.”

Ze wachtte een volle minuut. Er gebeurde niets.

Riley sprak weer via de radio met Newton en McGill.

“Agent Jeffreys en ik gaan ons voertuig uit. Als wij uitstappen, dan stappen jullie ook uit, met jullie wapens getrokken. We treffen elkaar bij de voordeur. Blijf hoog om je heen kijken. Als je ergens in het gebouw ook maar enige beweging ziet, zoek dan meteen dekking.”

Riley en Bill stapten uit hun SUV, en Newton en McGill kwamen uit hun auto. Drie zwaarder bewapende FBI agenten stapten uit het net aangekomen voertuig en voegden zich bij hen.

De agenten bewogen voorzichtig richting het gebouw, met hun ogen op de ramen gericht en hun wapens in de aanslag. Eindelijk bereikten ze de veiligheid van de enorme voordeur.

“Wat is het plan?” vroeg McGill, die onmiskenbaar nerveus klonk.

“Om Shane Hatcher te arresteren, als hij daarbinnen is,” zei Riley. “Om hem dood te schieten als dat nodig is. En om Smokey Moran te vinden.”

Bill voegde toe, “We zullen het hele gebouw moeten doorzoeken.”

Riley kon zien dat de plaatselijke agenten dit plan maar niks vonden. Ze nam het hen niet kwalijk.

“McGill,” zei ze, “begin op de begane grond en werk omhoog. Jeffreys en ik zullen naar de bovenste verdieping gaan en naar beneden werken. We zien elkaar in het midden.”

McGill knikte. Riley zag een flits van opluchting op zijn gezicht. Hij wist duidelijk dat het gevaar zich waarschijnlijk niet in het lagere gedeelte van het gebouw bevond. Bill en Riley zelf namen aanzienlijk meer risico.

Newton zei, “Ik ga met jullie mee naar boven.”

Ze zag dat zijn gezichtsuitdrukking vastberaden was en maakte geen bezwaar.

Bill duwde de deuren open, en alle agenten gingen naar binnen. Een gure tocht maakte een fluitend geluid door de ramen op de begane grond, die voornamelijk bestond uit een lege ruimte met palen en deuren naar aangrenzende ruimtes. Riley en Bill lieten McGill en drie anderen achter om beneden te beginnen, en liepen richting het meer beangstigende trappenhuis. Newton volgde ze op de voet.

Ondanks de kou voelde ze het zweet in haar handschoenen en op haar voorhoofd. Ze voelde haar hart hard kloppen en deed haar best om haar ademhaling onder controle te houden. Hoe vaak ze dit ook zou doen, hieraan zou ze nooit gewend raken. Niemand zou hieraan gewend raken.

Eindelijk bereikten ze de ruime, zolderachtige bovenverdieping.

Riley’s aandacht werd meteen getrokken door het dode lichaam.

Het was met ducttape vastgemaakt aan een paal, en zo verminkt dat het amper menselijk leek. Er zaten sneeuwkettingen om de nek gewikkeld.

Hatchers favoriete wapen, herinnerde Riley zich.

“Dat moet Moran wel zijn,” zei Newton.

Riley en Bill wisselde een blik uit. Ze wisten dat ze hun wapens niet weg moesten stoppen. Nog niet. Wie weet was het lichaam een truc van Hatcher om ze de open ruimte in te lokken.

Terwijl ze de dode man benaderden, bleef Newton achter staan, zijn geweer in de aanslag.

Ijzige plassen bloed bleven aan de zolen van Riley’s schoenen kleven terwijl ze op het lichaam afliep. Het gezicht was compleet onherkenbaar geslagen, en ze zouden DNA of gebitgegevens moeten gebruiken om hem te identificeren. Maar Riley wist zeker dat Newton gelijk had; dit moest Smokey Moran zijn. Griezelig genoeg stonden zijn ogen nog steeds wijd open, en zijn hoofd was zo aan de paal vastgetapet dat hij Riley recht aan leek te kijken.

Riley keek weer om zich heen.

“Hatcher is hier niet,” zei ze, en ze stopte haar wapen weg.

Bill deed hetzelfde en liep naar het lichaam naast Riley. Newton bleef waakzaam en hield zijn geweer omhoog, en bleef draaien om alle richtingen in de gaten te houden.

“Wat is dit?” zei Bill, wijzend naar een stukje papier dat uit de jaszak van het slachtoffer stak.

Riley pakte het stukje papier. Erop stond geschreven:

“Een paard zit vast aan een ketting van 7 meter en eet een appel die 8 meter weg is. Hoe kwam het paard bij de appel?”

Riley voelde zich gespannen. Het was totaal geen verrassing dat Shane Hatcher een raadsel had achtergelaten. Ze gaf het papiertje aan Bill. Bil las het, en keek Riley daarna aan met een verwarde uitdrukking.

“De ketting zit nergens aan vast,” zei Riley.

Bill knikte. Riley wist dat hij de betekenis van het raadsel begreep:

Shane the Chain was niet meer vastgeketend.

En hij was pas net begonnen met het genieten van zijn vrijheid.

Toen Riley die avond met Bill aan de bar van het hotel zat, kon ze het beeld van de verminkte man maar niet uit haar hoofd krijgen. Noch zij, noch Bill snapte wat er gebeurd was. Ze kon niet geloven dat Shane Hatcher uit Sing Sing was ontsnapt alleen maar om Smokey Moran te vermoorden. Maar er was geen twijfel over mogelijk dat hij de man vermoord had.

De kerstlichtjes aan de bar leken nogal opzichtig, in plaats van dat ze een teken waren van feest.

Ze hield haar lege glas uit naar een voorbijlopende barman. “Doe er maar nog een,” zei ze, terwijl ze het glas aangaf.

Riley zag dat Bill haar ongemakkelijk aankeek. Ze begreep waarom. Dit was Riley’s tweede whiskey met ijs. Bill wist dat Riley in het verleden niet zo goed op drank gereageerd had.

“Maak je geen zorgen,” zei ze tegen hem. “Dit is mijn laatste voor vanavond.”

Ze had helemaal geen zin om vanavond dronken te worden. Ze wilde zich alleen een beetje ontspannen. Het eerste glas had niet geholpen, en ze betwijfelde of het tweede glas dat wel zou doen.

Riley en Bill waren de rest van de dag bezig geweest met de nasleep van de moord op Smokey Moran. Terwijl zij en Bill samen met de plaatselijke politie en het team van de medisch onderzoeker hadden gewerkt op de plaats delict, hadden ze Agenten McGill en Newton terug naar het appartementencomplex waar Moran woonde gestuurd. Het was de bedoeling dat ze zouden praten met de jonge bendeleden die wacht hadden gehouden in de hal. Maar die jonge mannen waren nergens te vinden. Morans appartement zat nog steeds niet op slot en was onbewaakt.

Toen de barman een nieuw drankje voor Riley neerzette, dacht Riley terug aan wat de bendeleden in de hal hadden gezegd:

“Smokey zei dat hij dacht dat jullie zouden komen.”

“Hij zei dat we jullie een bericht moesten doorgeven.”

Vervolgens hadden ze hen verteld waar ze Smokey Moran konden vinden.

Riley schudde haar hoofd terwijl ze het moment in haar hoofd weer afspeelde.