Morgan Rice - Een Lied Voor Wezen

Het gedaan krijgen. Dat was een delicate manier om het te verwoorden. Alsof ze nog in het paleis was en schok veinsde, terwijl ze de indiscreties van een of andere aristocrate in de geruchtenmolen gooide. Waarom niet gewoon zeggen wat ze bedoelde? Dat er, zodra ze Sophia had gevonden, maar één ding was dat ervoor zou zorgen dat ze zich nooit meer met haar leven of dat van Sebastian kon bemoeien; één ding dat duidelijk zou maken dat Sebastian van haar was, en dat de Weduwe ervan zou overtuigen dat Angelica tot alles bereid was om haar positie veilig te stellen. Eén ding waardoor Angelica zich veilig zou kunnen voelen.

Sophia moest sterven.

Sebastian twijfelde er niet aan dat hij in de problemen zou komen voor wat hij nu deed. Hij was weggereden van het paleis, hij had zijn moeders bevelen genegeerd, en liep weg voor het huwelijk dat ze voor hem had geregeld. Voor een andere aristocraat zou het genoeg zijn geweest om onterfd te worden. Voor de zoon van de Weduwe stond het gelijk aan verraad.

“Zover zal het niet komen,” zei Sebastian terwijl zijn paard over de weg galoppeerde. “En zelfs als dat wel gebeurt, Sophia is het waard.”

Hij wist wat hij opgaf door dit te doen. Als hij haar had gevonden, als hij met haar was getrouwd, dan zouden ze niet zomaar terug naar Ashton kunnen gaan, in het paleis kunnen gaan wonen en ervan uit gaan dat iedereen gelukkig was. Als ze überhaupt in staat zouden zijn om terug te keren, zou dat onder een wolk van schande zijn.

“Het kan me niet schelen,” zei Sebastian tegen zijn paard. Het feit dat hij zich druk had gemaakt over schande en eer was ten slotte wat hem in deze situatie had gebracht. Hij had Sophia aan de kant gezet vanwege wat hij dacht dat mensen over haar zouden denken. Hij had hen niet eens gevraagd wat ze vonden; hij had gewoon gehandeld, wetend wat ze zouden zeggen.

Het was een zwakke, laffe daad geweest, en nu wilde hij het goed maken, als dat kon.

Sophia was tien keer meer waard dan de aristocraten waar hij mee was opgegroeid. Honderd keer. Het deed er niet toe dat ze het teken van de Gemaskerde Godin om haar kuit getatoeëerd had, ze was de enige vrouw waar Sebastian mee wilde trouwen.

Hij wilde zeker niet trouwen met Milady d’Angelica. Zij was alles dat het hof vertegenwoordigde: verwaand, oppervlakkig, manipulatief, en alleen maar gefocust op haar eigen rijkdom en succes. Het deed er niet toe dat ze mooi was, dat ze uit een goede familie kwam, dat ze intelligent was, of dat ze voor een bondgenootschap kon zorgen. Ze was niet de vrouw die Sebastian wilde.

“Ik was wel hard tegen haar toen ik vertrok,” zei Sebastian. Hij vroeg zich af wat de mensen zouden denken van het feit dat hij zo tegen zijn paard praatte. Maar de realiteit was dat het hem niet kon schelen wat mensen dachten, en bovendien luisterde het paard beter naar hem dan de mensen in het paleis.

Hij wist hoe de zaken er aan toe gingen daar. Angelica had niet geprobeerd om hem erin te luizen; ze had simpelweg geprobeerd om vervelend nieuws op de best mogelijke manier te vertellen. Wanneer je het bekeek vanuit het perspectief van een wereld waar ze geen keus hadden met wie ze trouwden, zou je het zelfs als vriendelijkheid kunnen beschouwen.

Maar Sebastian wilde niet langer op die manier denken.

“Ik wil niet vastzitten op een plek waar mijn enige plicht is om in leven te blijven, voor het geval dat Rupert sterft,” zei hij tegen zijn paard. “Ik wil niet ergens blijven waar mijn waarde beschouwd wordt als dat van een fokdier, of als iets dat kan worden doorverkocht ten behoeve van de juiste connecties.”

Als je het zo bekeek, begreep zijn paard zijn situatie waarschijnlijk beter dan welke aristocraat dan ook. De beste paarden werden tenslotte ook doorverkocht voor de fok? De aristocraten die hielden van racen of jagen hielden toch ook bestanden bij van elke lijn, elk veulen? Zij zouden toch ook liever hun eigen prijshengsten doden voor ze een enkele druppel van het verkeerde bloed zouden toelaten?

“Ik zal haar vinden, en dan zoek ik een priester die ons kan trouwen,” zei Sebastian. “Zelfs als Moeder ons van verraad wil beschuldigen, zal ze eerst het Assemblee van Aristocraten moeten overtuigen.”

Zij zouden niet zomaar een prins laten executeren. Waarschijnlijk zouden een aantal van hen wel meelevend zijn. En als dat niet werkte, konden hij en Sophia altijd nog naar de berglanden in het noorden vluchten, of ongezien het Meswater oversteken, of zich misschien zelfs terugtrekken in het gebied waar Sebastian hertog moest zijn. Ze zouden wel een manier vinden.

“Eerst moet ik haar zien te vinden,” zei Sebastian. Zijn paard bracht hem de stad uit, het platteland op.

Hij had er vertrouwen in dat hij haar in zou halen, ondanks de voorsprong die ze nu moest hebben. Hij had mensen gevonden die hadden gezien wat er gebeurd was toen ze het paleis was ontvlucht. Hij had wachters om hun rapporten gevraagd, geluisterd naar de verhalen van de mensen uit de stad. De meesten van hen waren voorzichtig geweest met wat ze tegen hem zeiden, maar hij was erin geslaagd om voldoende informatie bij elkaar te schrapen om te weten welke kant Sophia op was gegaan.

Hij had gehoord dat ze met een wagen was. Dat betekende dat ze sneller bewoog dan ze te voet zou hebben gedaan, maar bij lange na niet zo snel als Sebastian te paard was. Hij zou een manier vinden om haar in te halen, zelfs al zou het betekenen dat hij niet kon rusten. Misschien was dat wel deel van zijn straf voor het feit dat hij haar aan de kant had gezet.

Sebastian reed door tot hij het kruispunt voor zich zag opdoemen. Hij hield zijn paard in tot hij stapvoets reed, terwijl hij probeerde te bedenken welke kant hij op moest.

Er stond een man te slapen, leunend tegen de wegwijzer, een strooien hoed over zijn ogen getrokken. De kruik met cider die naast hem stond, suggereerde waarom hij snurkte als een ezel. Sebastian liet hem slapen en keek op naar de wegwijzer. In het oosten lag de kust, maar Sebastian betwijfelde dat Sophia over de middelen beschikte om een schip te nemen, of dat ze ergens heen kon overzee. Als hij naar het zuiden reed zou hij weer in Ashton uitkomen, dus dat viel af.

Dan bleven er dus de weg naar het noorden en de weg naar het westen over. Zonder aanvullende informatie had Sebastian geen idee welke kant hij op moest. Hij zou kunnen zoeken naar wielsporen in de weg, maar dat zou impliceren dat hij de vaardigheden had om te weten waar hij naar zocht. Bovendien zou hij de sporen van Sophia’s wagen met geen mogelijkheid kunnen onderscheiden van die van de honderd andere wagens die de afgelopen dagen voorbij hadden kunnen zijn gereden.

Hij zou dus toch om hulp moeten vragen.

Voorzichtig duwde Sebastian met de teen van zijn laars tegen de voet van de slapende man. Hij deed een stap achteruit toen de man wakker schrok, want hij wist niet hoe iemand die zo dronken was op hem zou reageren.

“Tisser?” bracht de man uit. Hij slaagde erin om zichzelf overeind te hijsen, wat behoorlijk indrukwekkend leek gezien zijn toestand. “Wie ben je? Wat wil je?”

Zelfs nu nog leek hij zich aan de paal te moeten vasthouden. Sebastian begon zich af te vragen of het wel een goed idee was geweest om hem wakker te maken.

“Ben je hier vaker?” vroeg hij. Hoewel hij een ja als antwoord nodig had, hoopte hij dat het nee was, want wat zou dat zeggen over het leven van de man?

“Waarom wil je dat weten?” kaatste de dronkaard terug.

Sebastian begon te beseffen dat hij hier niet zou vinden wat hij zocht. Zelfs als deze man een groot deel van zijn tijd bij de kruising doorbracht, betwijfelde Sebastian dat hij nuchter genoeg zou zijn om veel op te merken.

“Het maakt niet uit,” zei hij. “Ik ben op zoek naar iemand die hier misschien langs is gekomen, maar ik betwijfel dat je me kunt helpen. Sorry dat ik je lastig heb gevallen.”