Morgan Rice - Een Lied Voor Wezen

“Hij wordt pas over een paar uur terug verwacht, juffrouw.”

“In dat geval denk ik dat ik een dutje ga doen. Ik was te vroeg wakker vandaag.”

“Natuurlijk, juffrouw. Ik zal ervoor zorgen dat u niet gestoord wordt.”

Het dienstmeisje verliet de kamer en sloot de deur achter zich met een klik. Kate zag geborduurde laarzen die werden uitgetrokken en naast haar schuilplaats werden neergezet. Ze voelde het inzakken van het bed boven haar toen Gertrude Illiard ging zitten. Het hout kraakte toen ze ging liggen, en Kate bleef wachten.

Ze moest dit doen. Ze had gezien wat er met haar zou gebeuren als ze het niet deed. Siobhan was heel duidelijk geweest: Kate was nu van haar, en ze kon met haar doen wat ze wilde. Kate zat aan haar vast, net zoals ze vastgezeten zou hebben aan degene die haar schuld zou hebben overgekocht. Erger nog, want nu was het niet alleen de wet die Siobhan macht gaf over Kate, maar de magie van haar fontein.

Als ze Siobhan teleurstelde, zou ze in het beste geval naar een of andere levende hel gestuurd worden, een plek waar ze dingen moest doorstaan die het Huis der Onbekenden een paleis zouden laten lijken. In het ergste geval… Kate had de geesten gezien van degenen die Siobhan verraden hadden. Ze had gezien wat ze moesten doorstaan. Kate zou zich niet bij hen voegen, wat het ook kostte.

Ze moest zichzelf er gewoon aan blijven herinneren dat dit een test was.

Ze keek naar Gertrude’s gedachten terwijl ze in slaap viel, voelde hun veranderende ritmes terwijl ze wegdommelde. Het was stil in de kamer nu; de dienstmeisjes bleven weg om hun meesteres haar rust te gunnen. Het was het perfecte moment. Kate wist dat het nu of nooit was.

Ze glipte geruisloos onder het bed vandaan en kwam overeind. Ze keek neer op Gertrude Illiard. Slapend zag ze er nog onschuldiger uit, haar mond een klein stukje open terwijl ze met haar hoofd op een paar kussens met ganzendons lag.

Het is een test, zei Kate tegen zichzelf, gewoon een test. Siobhan zal hier een einde aan maken voor ik haar vermoord.

Het was de enige logische verklaring. De vrouw van de fontein had geen reden om het meisje dood te willen, en Kate dacht niet dat zelfs zij zo onberekenbaar kon zijn. Maar hoe kon ze deze beproeving doorstaan? Ze kon alleen maar bedenken dat ze echt moest proberen dit meisje te vermoorden.

Kate stond daar en dacht na over haar mogelijkheden. Ze had geen vergif, en zelfs al had ze dat wel dat wist ze niet op welke manier ze dat het beste zou kunnen toedienen, dus dat viel af. Ze kon hier geen ongeluk in scene zetten, zoals op straat. Ze kon natuurlijk haar dolk tevoorschijn halen en Gertrude’s keel doorsnijden, maar zou Siobhan dan wel de kans krijgen om in te grijpen? Wat als ze zo snel stak of sneed dat het doelwit van deze test niet gered kon worden?

Er was één antwoord op haar vraag, en Kate pakte een van de zijden kussens. Er zat een rivierscene uit een ver land in verweven, de bovenliggende draden ruw onder haar vingers. Ze hield het kussen tussen haar handen en boog zich over Gertrude Illiard heen, het kussen in de aanslag.

Kate voelde de verschuiving in de gedachten van de jonge vrouw toen ze iets hoorde, en zag haar ogen openschieten.

“Wat… wat is dit?” vroeg ze.

“Het spijt me,” zei Kate, en ze drukte het kussen haar beneden.

Gertrude verzette zich, maar ze was niet sterk genoeg om Kate van zich af te duwen. Met de kracht die de fontein had losgemaakt kon Kate het kussen makkelijk op de plek houden. Ze voelde de jonge vrouw worstelen en zoeken naar een plek waarin ze kon ademhalen, of schreeuwen, of vechten, maar Kate drukte met haar volle gewicht op het kussen en liet er geen lucht tussen komen.

Ze wilde Gertrude geruststellen, haar vertellen dat het wel goed zou komen; haar vertellen dat Siobhan dit zou stoppen. Ze wilde haar vertellen dat hoe slecht het nu ook voelde, het allemaal goed zou komen. Maar dat kon ze niet. Als ze het zei, liep ze het risico dat Siobhan zou weten dat ze dit niet als echt beschouwde, en dat ze haar zou dwingen ermee door te gaan. Het risico dat Siobhan haar ziel in de helse dieptes van de fontein zou gooien was te groot.

Ze moest sterk zijn. Ze moest doorgaan.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.