Blake Pierce - Bijna Weg

Antoinette beet op haar lip. Margots woorden hadden een barst gemaakt in haar koele, bedaarde masker.

‘Het is niet haar schuld,’ zei Cassie luid, voordat ze er erg in had. Te laat vroeg ze zich af of de wijn een slecht idee was geweest. ‘Het moet heel zwaar zijn voor haar, dat…’ Ze stopte zichzelf snel, want ze had op het punt gestaan om de dood van hun moeder te noemen, maar Ella geloofde een ander verhaal en ze had geen idee welke versie echt was. Dit was niet het moment om dat te vragen. ‘Dat er zoveel verandert,’ zei ze. ‘In ieder geval zei Antoinette niet dat ik dat pad moest nemen. Ik koos het zelf. Ella en ik waren moe, en het leek korter.’ Ze durfde niet naar Antoinette te kijken terwijl ze praatte, uit angst dat Margot zou vermoeden dat ze onder één hoedje speelden, maar ze slaagde erin Ella’s blik te vangen. Ze gaf haar een blik van verstandhouding, hopende dat ze zou begrijpen waarom Cassie de kant van haar zus koos, en werd beloond met een miniem knikje.

Cassie vreesde dat haar verdediging haar nog meer in de problemen zou brengen, maar ze moest iets zeggen. Ze wist tenslotte hoe het was om op te groeien in een gebroken familie waar elk moment de oorlog kon uitbreken. Ze begreep het belang van een ouder rolmodel waar je kon schuilen tegen de storm. Hoe had ze kunnen overleven zonder Jacqui’s kracht in die zware periode? Antoinette had geen medestander.

‘Dus je kiest haar kant?’ siste Margot. ‘Geloof me, dat ga je berouwen, net als ik. Je kent haar niet zoals ik haar ken.’ Ze stak haar bloedrood-gelakte nagel in Antoinettes richting, die begon te snikken. ‘Ze is precies zoals haar…’

‘Hou op!’ brulde Pierre. ‘Ik wil geen geruzie aan de eettafel – Margot, hou je mond, je hebt genoeg gezegd.’

Margot sprong zo plotseling op dat haar stoel met een dreun omviel. ‘Zeg jij tegen mij dat ik mijn mond moet houden? Dan ga ik. Maar doe maar niet alsof ik je niet gewaarschuwd heb. Jij krijgt je verdiende loon, Pierre.’ Ze beende naar de deur, maar draaide zich toen om en staarde Cassie aan met een onverbloemde haat. ‘Dat krijgen jullie allemaal.’

Cassie hield haar adem in terwijl Margots kwade voetstappen door de gang klonken. Toen ze rond de tafel keek, zag ze dat ze niet de enige was die geschokt was door diens woedende uitbarsting. Marcs ogen waren zo groot als schoteltjes en zijn lippen waren op elkaar geperst. Ella zoog op haar duim. Antoinette staarde razend voor zich uit.

Pierre vloekte zachtjes en schoof zijn stoel naar achteren. ‘Ik regel dit wel,’ zei hij, en liep naar de deur. ‘Breng de kinderen naar bed.’

Opgelucht dat ze iets te doen had, stond Cassie op en keek naar de borden en schalen op tafel. Moest de afruimen, of de kinderen vragen om te helpen? De spanning hing als een dikke rook in de lucht. Ze wou dat ze iets rustigs en normaals kon doen, zoals samen afwassen, om het op te lossen.

Antoinette zag waar ze naar keek. ‘Laat alles staan,’ snauwde ze. ‘Iemand ruimt het later op.’

Met een geforceerde vrolijkheid in haar stem, zei Cassie: ‘Nou, dan is het bedtijd.’

‘Ik wil niet naar bed,’ protesteerde Marc, en balanceerde op de achterste poten van zijn stoel. De stoel dreigde achterover te slaan en hij gaf een gespeeld gilletje van schrik terwijl hij het tafelkleed vastgreep. Cassie sprong op hem af om hem te redden. Ze was snel genoeg om te zorgen dat de stoel niet omviel, maar te laat om te voorkomen dat twee glazen en een bord op de grond vielen.

‘Naar boven,’ commandeerde ze, in een poging streng te klinken, maar haar stem klonk hoog en onzeker van uitputting.

‘Ik wil naar buiten,’ kondigde Marc aan, en sprintte naar de openslaande deuren. Cassie herinnerde zich dat hij haar te snel af was geweest in het bos en dook achter hem aan. Hij had de deuren al van het slot gehaald tegen de tijd dat ze hem te pakken kreeg, maar ze kon hem vastgrijpen en voorkomen dat hij ze open kreeg. In het donkere glas zag ze hun spiegelbeeld. Het kleine jongetje met het warrige haar en een geen greintje spijt in zijn blik – en zijzelf. Haar vingers grepen zijn schouders, haar ogen waren groot en vol angst, en haar gezicht was zo wit als een doek.

Toen ze zichzelf zo zag, op dat onverwachte moment, besefte ze hoe enorm ze tot nu toe gefaald had. Ze was hier nu een volledige dag, en ze had niet één minuut de touwtjes in handen gehad. Als ze iets anders dacht, hield ze zichzelf voor de gek. Haar verwachtingen – dat ze een plekje in het gezin zou krijgen en dat de kinderen van haar zouden houden, of haar tenminste aardig zouden vinden – hadden niet onrealistischer kunnen zijn. Ze hadden geen greintje respect voor haar en ze had geen idee hoe ze dat kon veranderen.

‘Bedtijd,’ herhaalde ze vermoeid. Met haar linkerhand op Marcs schouder haalde ze de sleutel uit het slot. Ze zag een haak hoog aan de muur, ging op haar tenen staan en hing hem daar. Daarna liep ze met Marc naar boven zonder hem los te laten. Ella liep naast haar en Antoinette sjokte er moedeloos achteraan, en sloeg haar slaapkamerdeur zonder iets te zeggen achter zich dicht.

‘Zal ik je een verhaaltje voorlezen?’ vroeg ze Marc, maar hij schudde zijn hoofd. ‘Oké. Je bed in, dan. Je mag morgen vroeg opstaan en met je soldaatjes spelen als je nu gaat slapen.’

Het was de enige beloning die ze kon verzinnen maar het leek te werken; of misschien werd de vermoeidheid het jongetje eindelijk te veel. Hij deed in ieder geval wat ze vroeg, tot haar opluchting. Ze stopte hem in en merkte dat haar handen trilden van uitputting. Als hij weer probeerde te ontsnappen, zou ze in tranen uitbarsten. Ze was niet overtuigd dat hij in bed zou blijven liggen, maar voor nu zat haar taak er in ieder geval op.

‘Ik wil een verhaaltje.’ Ella trok aan haar arm. ‘Ga je voorlezen?’

‘Natuurlijk.’ Cassie liep naar haar slaapkamer en pakte een boek van de kleine stapel op de plank. Ella sprong op en neer op het bed van opwinding, en Cassie vroeg zich af hoe vaak ze in het verleden voorgelezen was. Het leek geen onderdeel van haar dagelijkse routine. Aan de andere kant leken er tot nu toe maar weinig dingen normaal aan Ella’s jeugd.

Ze las het kortste verhaal voor dat ze kon vinden, maar Ella eiste er meteen nog een. De woorden draaiden voor haar ogen tegen de tijd dat het uit was en ze het boek dichtsloeg. Toen ze opkeek, zag ze tot haar opluchting dat het voorlezen Ella had gekalmeerd, en dat ze eindelijk in slaap was gevallen.

Ze deed de lamp uit en trok de deur achter zich dicht. Toen ze terugliep door de gang, keek ze zo stilletjes als ze kon naar binnen bij Marc. Gelukkig was de kamer nog steeds donker en hoorde ze een rustige ademhaling.

Toen bij Antoinette binnenliep, was het licht aan. Antoinette zat overeind in haar bed en schreef in een roze boek. ‘Eerst kloppen voordat je binnenkomt,’ berispte ze Cassie. ‘Dat is een regel.’

‘Sorry. Dat zal ik dan van nu af aan doen,’ zei Cassie verontschuldigend. Ze was bang dat Antoinette het breken van de regel zou escaleren tot een ruzie, maar in plaats daarvan schreef ze nog wat woorden in haar boek voor ze het dichtklapte.

‘Ben je nog huiswerk aan het maken?’ vroeg Cassie, verbaasd omdat Antoinette haar niet iemand leek die dat tot het laatste moment zou uitstellen. Haar kamer was vreselijk netjes. De kleren die ze had gedragen, lagen opgevouwen in de wasmand, en haar schooltas, netjes ingepakt, stond onder een keurig opgeruimd wit bureau.

Ze vroeg zich af of Antoinette misschien vond dat ze te weinig controle over haar leven had, en dat ze het daarom uitoefende op haar directe omgeving. Of misschien, aangezien ze duidelijk had gemaakt dat de aanwezigheid van een au pair haar stoorde, probeerde ze te bewijzen dat ze niemand nodig had om voor haar te zorgen.