George Saoulidis - Pikëll Paj

Dreq.

Biznesi kishte një rritje galopante çmimesh kur ndodhte një situatë e tillë. E ndjente veten si ata shpendët grabitqarë, por çfarë i duhej të bënte tjetër? Mos të ndihej i lumtur kur një sulm terrorist në qendër të qytetit i sillte pesë klientë të rinj brenda një dite?

I dha fund uzos që kishte ngelur, menjëherë. U lëshua mbi tavolinë, ishte i karikuar dhe kishte akoma një zell që s’po i pushonte. Gjumë? Bah. Do flinte kur të ishte i vdekur.

E kyçi në mendjen e vet profilin social të Kanvasit dhe nisi të ecte rreth e përqark punishtes.

Aty duhet të kishte diçka që mund t’i shpëtonte bythën.

Dhe kjo parzmore për dyluftim të ashpër? Mund ta përshtaste për atë burrë vigan. Por ishte e rëndë, e shëmtuar madje. E bërë kastile për mbrojtje maksimale. Sigurisht, që të shtinte frikën por Kanvasi nuk kishte nevojë për ndihmë në atë fushë.

Një helmetë? Diçka me shkëlqim? Po çfarë u pëlqente gei-ve? Lulet?

Hektori qeshi nën hundë, ankthi mbi vdekjen që po i afrohej i solli pështjellim, por nuk mund ta ndalte dot. Ja, me mendje vizatoi veten sikur po i tregonte titanit një helmetë me lule, dhe pastaj tek shkelte tamam në vendin ku gjendej një pellg me gjak, ku pastaj Mikaeli fuste fshesën dhe e fshinte lehtë me fëshfërimë.

Jo.

I duhej diçka që Kanvasi ta donte tmerrësisht.

Hektori ndali para asaj që ai e quante mburoja-zuskë. Ai nuk e reklamonte si të tillë, por në këtë rrugë ajo mund të ishte madje një reklamë e mirë.

Ishte një parzmore e tejdukshme, elastike. Një mburojë-kraharori për gratë, një mburojë që shndërrohej në të lëngshme kur merrte goditje dhe mund ta përthithte një goditje plumbi, e tejdukshme aq sa mund t’u shfaqte trupin dhe/ose të brendshmet e shtrenjta. Rezistente ndaj thikës, ndaj ujit, e rehatshme. Nuk mund të të mbronte nga armët e kalibrit më të lartë por sigurisht që për të do duhej më shumë material mbushës. Kjo kishte një qëllim të veçantë në vetvete, mbrojtje vetjake me stil.

Hektori e ngriti në duar. Ishte e vogël, zor se mund ta mbulonte Kanvasin nga e majta, le më pastaj të gjithë kraharorin.

Ja pra, kjo ishte! Një art i vërtetë. Mund ta thurte me…

Hektori e përplasi parzmoren mbi tavolinën e tij të punës, gjumi i iku krejt, mendja iu bë më e mprehtë se kurrë. Vdekja që po i afrohej, e bën një gjë të tillë te njeriu. Kishte dhe ca orë kohë për të punuar. Dhe mund t’ia dilte. Të porosiste dhe ca pjesë, që do vinin nga ora njëmbëdhjetë…

Kapi çekanin. “Hefest më jep forcë, ta kushtoj ty këtë si pjesën time më të çmuar,” murmuriti ai, dhe iu përvesh punës.

PJESA E KATËRT

Kanvasi mbërriti në kohë. Ai ecte përpara, dy djemtë që pallonte i kishte në krah, përveç tyre ishin dhe dy burra të tjerë me të. Ishin të rinj, Hektori nuk i kishte parë më parë. Ata qëndruan jashtë duke formuar një perimetër çlodhës dhe Hektori u ngrit të shkonte te dera për t’i përshëndetur.

“Kanvas, o shoku im, dukesh shumë mirë sot!”

“Kurse ti, dukesh si mut,” i tha Kanvasi. “Mora një krem zbutës për qeskat poshtë syve siç i ke dhe ti, bën mrekullira.”

“Dhe unë do doja ta provoja, të lutem më dërgo ndonjë mostër. Dhe hajde hyr brenda.”

Kanvasi rregulloi mitralozin e rëndë që i varej mbi sup dhe psherëtiu. “Kur njerëzit tregohen kaq shumë të sjellshëm, e di se ata nuk do ta kruajnë me mua.”

“Kohët kanë qenë të vështira,” i tha Hektori, me kokën që i tundej sa lart poshtë. “Por unë kam nja, katër-mijë.”

Kanvasi i hodhi sërish një shikim të shpejtë Anxhelos dhe tundi kokën. “Katër-mijë është diçka që mund t’ua tregoj eprorëve të mi, sot për sot.”

“Jo, nuk është nevoja-”

Anxhelo goditi me shkelm një nga ekspozitorët dhe e përplasi poshtë në dysheme. Ai bjondi i vogël kurvë. Hektori u drodh por nuk ia vuri veshin dëmit që iu bë. “Dhe unë kam diçka që besoj se do të të pëlqejë. Le ta quajmë dhuratë.”

Kanvasi ngriti njërën vetull. “Oh?”

“Më ndiq pas, e kam brenda në dyqan.”

Hektori ktheu shpejt shpinën dhe burri gjigand i vajti pas.

“Tani, kjo këtu, është një punë artistike. Është absolutisht unike në gjithë botën, askush tjetër nuk e ka një të tillë.”

Kanvasi rrudhi vetullat. “Është e pazakontë. Çfarë është kjo, një gjysëm parzmore?”

“Është një parzmore seksi, o shoku im seksi. Shife. Të lutem provoje, mora guximin ta përshtas sipas masës që ke.”

Kanvasi i hodhi prapë një shikim shkarazi Anxhelos dhe ai kurva ngriti pushkën ca centimentra më lart, për të mbuluar shefin e tij për çdo rast. Kanvasi hoqi rrobat aty në vend, parzmoren që mbante veshur e hodhi pjesë pjesë në dysheme.

“Ka një dhomë për t’u ndërruar aty në të djathtë - Oh, mirë pra, me atë trup që ke, nuk ka asgjë për të pasur ndrojtje.” Hektori e hodhi vështrimin pikërisht te dhoma.

Kanvasi i hodhi sytë përdhe, i nevrikosur. “E si ta vesh-”

Hektori i rregulloi rripat.

“Tani, përfytyro sikur po ecën rreth e qark me këtë, me kraharorin dhe muskujt e tu të barkut tepër të skalitur, tamam ashtu siç do të të pëlqente. Mund ta nxjerrësh në pah, ti mund të jesh Kanvasi!”

Kanvasi pa shëmbëlltyrën e vet në pasqyrë.

Anxhelo iu afrua afër, me pamjen e tij plot epsh.

Po! Hektori iu përmbajt entuziazmit që kish. Por bëri vetëm një gjest duke rënë me grusht kot në ajër.

“Si dukem?” pyeti Kanvasi.

“I jashtëzakonshëm dhe seksi,” fishkëlleu Anxhelo. “Më pëlqen shumë. Në fakt, të dëshiroj ja që këtu.”

“Shkëlqyeshëm. Dhe kjo i ndal plumbat?”

Hektori kaloi krejtësisht në rolin e shitësit të mirëfilltë. “Cilësi e lartë e metamaterialit, e shndërron gjatë goditjes në material edhe më të mirë se Kevlari, që as thika nuk e shpon. Nxjerr në pah format e trupit dhe të mbron në të njëjtën kohë. Kosto tepër e lartë për centimetër, vetëm njerëzit e famshëm dhe VIP-at e korporatave mund ta përballojnë.” Pastaj u kthye dhe tha si padashur, “E vesh Viko këtë.”

Me ta përmendur emrin e njeriut të famshëm, Kanvasi u gjallërua.

“Viko? Seriozisht e ke?”

“Nuk largohet nga shtëpia pa të veshur. Punë sipas klientit, me këto duar ja këtu.” Hektori luajti gishtat. “Ti e di që unë nuk u tregoj klientëve të mi por e di se mund të kem besim te ty.”

Kanvasi i hodhi një sy vetes në pasqyrë edhe disa herë të tjera. Dukej vërtet shumë mirë, Hektorit i duhej ta pranonte këtë gjë. Një titan plot muskuj, inteligjent, i stërvitur, i armatosur gjer në dhëmbë por me pjesë të tejdukshme të endura në vende pikante. Me të vërtetë i jashtëzakonshëm dhe seksi.

Hektori u ndje disi krenar.

Tani sikur të mund të jetonte për të shijuar emocionin.

Kanvasi iu afrua afër dhe Hektori u tremb. Ai i dha një goditje në sup dhe i shfaqi dhëmbët e tij të përsosur. “Më pëlqen.”

Hektori mori frymë për herë të parë gjatë gjithë këtyre orëve.

PJESA E PESTË

Timbo dëgjoi zërin e perëndisë.

Me këmbët e zbathura që përplaseshin pas mermerit të ftohtë, ai vërtitej rreth e qark stacionit të metrosë.

“Dil jashtë,” i foli zëri i perëndisë.

Timbo hodhi vështrimin lart, dhe pa në çdo cep. Tavani ishte aq i lartë dhe ai e ngriti kokën aq shumë saqë ra me bythë.

“Të thashë, dil jashtë!” buçiti anembanë zëri i perëndisë.

Timbo lëvizi prej andej dhe bëri ca hapa, dhe pastaj u fsheh prapa një qosheje. Me siguri që perëndia nuk mund ta shihte dot tani.