Walydie Jumpstone - Memoires van een nobele onbekende

Здесь есть возможность читать онлайн «Walydie Jumpstone - Memoires van een nobele onbekende» — ознакомительный отрывок электронной книги совершенно бесплатно, а после прочтения отрывка купить полную версию. В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Жанр: unrecognised, на нидерландском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Memoires van een nobele onbekende: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Memoires van een nobele onbekende»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Ben ik mister nobody, alledaags en banaal, of ben ik mister perfect? Dat vraagt Walydie Jumpstone zich af in zijn boek Memoires van een nobele onbekende. Zijn zoektocht is een ode aan het leven, aan zijn familie, zijn vrienden, zijn grote én kleine helden, maar bovenal aan zijn partner in love Lydie Boreale, met wie hij al meer dan vijftig jaar lief en leed deelt.
In de loop van deze tocht plaatst hij kanttekeningen bij de evolutie van de tijdsgeest in de laatste decennia.
Met het risico een eenzijdig, gekleurd, onvolledig, hoogdravend, klef, melig, zeemzoet, subjectief relaas op te hangen van zijn strapatsen, neemt de auteur een diepe ademteug en waagt hij de gok.
Uit eerbetoon aan zijn vrouw publiceert de auteur onder de naam Walydie Jumpstone.

Memoires van een nobele onbekende — читать онлайн ознакомительный отрывок

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Memoires van een nobele onbekende», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Mijn functie bestaat er in inkomgelden te ontvangen in ruil voor een ingangsticket, een niet te onderschatten verantwoordelijkheid. De studentenjeugd uit de omliggende dorpen druppelt langzaam binnen (the regular crowd shuffles in) op zoek naar vertier of een romantisch avontuur. Het kleine zaaltje komt langzaam tot leven door het geroezemoes en de langoureuze achtergrondmuziek van The Platters, Paul Anka, Brenda Lee, Roy Orbison en Connie Francis.

20.49: Uit het niets duikt een verschijning op, links vóór me. Ogen staren me aan, onschuldig vragend, schaamteloos verlegen, grote heldere ogen, vol sluimerende passie. Gebiologeerd, secondenlang kijken we elkaar in de ogen, het brandpunt van onze blikken exact gefocust op de pupillen. De wereld houdt op met draaien, de tijd staat stil, iedereen kijkt bewegingloos in het ijle. De mannequin challenge beleeft hier zijn première. ZE blijft me aankijken met haar priemende, doordringende babyblik. Er hangt een ondraaglijke spanning in de lucht, tot iemand me vraagt: “Twee tickets a.u.b.” De spell is broken, het is haar vriendin die tussen ons komt te staan en de onzichtbare draad doorknipt.

Nu pas merk ik dat ik geen zinsbegoocheling heb beleefd, maar dat de ogen in het bezit zijn van een ravissante verschijning, met een klassiek oud-Grieks gezicht onder een strak achteruitgekamd donker kapsel, met een speelse paardenstaart. ZE is gekleed in een trenchcoat in gebroken wit, die assorti is met het gebroken zwart van haar haar. Ik bedenk het karamellenvers: gebroken wit, gebroken zwart, gebroken hart.

21.10: De karbonkelogen zitten samen met de vriendin op enkele tafels van me verwijderd. Mijn tafel is zo gekozen dat de afstand tot haar tafel snel overbrugbaar is, in geval de gepaste muziek in de vorm van een slow zich aandient. Mijn positie aan tafel is dusdanig dat ik haar in mijn gezichtsveld heb, zonder mijn hoofd opvallend te moeten draaien. Haar gezicht bevindt zich deels zijdelings en deels frontaal in mijn blikveld, zodat ik haar kan bespieden zonder dat het haar te zeer opvalt. Dat lukt niet al te best, want af ten toe werpt ZE me een steelse blik toe, gevolgd door een monkellach, alsof ZE wil zeggen: ik heb je wel door.

Ondertussen wacht ik mijn kans af en begin ik te dagdromen, geïnspireerd door het ademloos aanschouwen van het aan de ogen verbonden lichaam, dat eenvoudig maar toch geraffineerd getooid is in een oranjegele pullover en een grijze rok met een paar sensueel gekrulde bretellen. Het gezicht is klassiek en perfect in harmonie: mooie, volle, goed afgelijnde lippen, een neus niet te groot en niet te klein, een eivormige, ovale gelaatsomtrek met lichtjes uitstekende jukbeenderen en een haarlijn en een haardracht, die de natuurlijke schoonheid van het gezicht accentueren. Alleen haar oren mochten iets kleiner zijn.

Als ZE het hoofd draait, zie ik haar in profiel. Ik vraag me af waarom ik deze vormen zo mooi vind en waarom ze voldoen aan mijn schoonheidsideaal. Ik kan alleen maar concluderen: beauty is in the eye of the beholder. Elke correctie, valse wimpers, lippenstift, schmink is overbodig. Elke retouche of artificiële verfraaiing is nutteloos. Hier kan geen enkele schoonheidskoningin aan tippen. Ze lijkt wel weggelopen uit een selectie Griekse maagden, die om de vier jaar de fakkel ontsteken op de Olympusberg of is het een reïncarnatie van de mooiste van alle antieke Griekse godinnen, Aphrodite, geboren uit het schuim van de woeste zee, Godin van de liefde, de seksualiteit en de vruchtbaarheid en op zoek naar haar tragische held en minnaar, Adonis.

Hoe is het mogelijk dat ZE nog geen vaste vriend (amant) heeft, of heeft ZE gewacht op mij, mag ik haar Adonis zijn? Beseft ZE wel hoe mooi ze is?

Vergeleken met de contemporaine schoonheden komen enkel Marie José Nat, de Franse actrice, afkomstig uit een arm gezin uit Boniface op Corsica en de verrukkelijke Anna Galiena uit de hypersensuele film ‘Le mari de la coiffeuse’ enigszins in haar buurt. Ook Juliette Binoche en Monica Bellucci komen dichtbij.

Waarom zit ik nu te dagdromen en te aarzelen? Heeft ZE me dan niet diep in de pupillen gekeken of is dit enkel in mijn verbeelding gebeurd of misschien doet ZE dat wel bij iedere Adonis? Ondertussen komen er steeds meer kapers op de kust. Zo is er de slagerszoon zonder brilletje uit St-Pauwels en ook mijn vriend Dirk laat zich niet onbetuigd, alhoewel hij op het punt staat te trouwen. Ik raap al mijn moed bij elkaar en ben vastbesloten er een sprint uit te persen bij de volgende slow en alle concurrenten lik op stuk te geven. Bij de eerste slepende tonen veer ik op en vraag haar met een bonkend hart ten dans. Even later dringt het tot me door dat onze eerste dans zich afspeelt op de zeemzoete tonen van ‘Please, release me, let me go’ van Engelbert Humperdinck.

We kijken elkaar in de ogen, het voelt zowel hemels als angstaanjagend aan. Mijn linkerhand neemt weifelend haar rechterhand op schouderhoogte. ZE is van vlees en bloed, ZE bestaat echt. De eerste aanraking is magisch, zoals op het fresco van Michelangelo in de Sixtijnse Kapel, waar God via een subtiel vingercontact Adam tot leven brengt. Het voelt aan als een eerste aanraking van de miljoenen die nog zullen volgen. Onze vrije hand glijdt over onze ruggen, vluchtig en schroomvallig, zoals het past bij een engel(achtig wezen). Elke schijn van opdringerigheid, opportunisme en oppervlakkigheid is uit den boze.

We kijken elkaar nog steeds in de ogen, en ik voel: deze blik is zo intens, haar blik begraaft zich in de mijne, this is the face, that ain’t looking through me, but is looking in me. Haar gezicht is nu op enkele centimeters afstand van het mijne, haar huid is fijn als satijn met een teint tussen gebroken wit en crème. Van dichtbij is ZE nog mooier, ZE straalt zachtheid en warmte uit, wars van schone schijn, pose, aanstellerij of pretentie. Als de ogen de spiegel van de ziel zijn, dan zie ik daarin alle G- woorden: goedhartig, goedlachs, genereus, gul en grappig, open en spontaan. De levensvreugde, de levenshonger, de lust for life zit niet in haar genen maar in haar ogen.

Koortsachtig ben ik op zoek naar een openingszin die ze nooit zal vergeten. Eén zin schiet me te binnen: ‘Ik was al verliefd op jou, voor ik je kende’, wat eigenlijk betekent: ‘Ik heb je gedroomd’, wat nog klopt ook. Vroeger droomde ik van een imaginair meisje, met zwarte haren en een paardenstaart, dat iedere dag met mij op dezelfde autobus zat, komende van Meerdonk met bestemming St-Niklaas. ZE is haar evenbeeld. Kan ik dit wel zeggen, loop ik niet te hard van stapel, ben ik niet te opdringerig, te versierderig, te flirterig, gaat ZE me niet belachelijk vinden? Misschien vergis ik me, is het allemaal maar schijn, en misschien komt er geen zinnig woord uit haar.

De dans is ondertussen al een minuut of zo gevorderd en er zit niets anders op dan een klassiek openingsgesprek te beginnen. Ik vraag haar naam. ZE fluistert haar naam zachtjes in mijn oor, deze sensueel heel lichtjes met haar lippen beroerend, alsof ZE haar diepste geheimen prijsgeeft. ‘Lydie’, dat kon mooier, maar misschien ook niet. Namen als Katharina of Angelina zijn toch iets te artificieel en te gesofisticeerd en passen niet bij haar. Beetje bij beetje worden de meest elementaire personalia uitgewisseld. Haar zinnelijke stem verraadt sluimerende passie en verbergt de belofte van een onvoorwaardelijke overgave, geen spelletjes, geen hard to get, geen kapsones.

And let me live again de laatste zin van Engel(!)bert brengt ons terug op aarde. Ik kan het niet laten en geef haar een tactiele kus op de wang, vluchtig met door spanning verdroogde lippen.

Elke slow die volgt is de onze. Bij elke dans stijgt de intimiteit en het gesprek wordt losser en vlotter. We dansen geregeld cheek to cheek. ZE ruikt heerlijk. Een mengeling tussen de geur van een baby en die van een bloem. Mijn roes neemt alleen maar toe. ZE is HET, ZE heeft niet iets maar HET, alles waarvan ik gedroomd heb. We kijken elkaar voortdurend diep in de ogen en wisselen de eerste schuchtere kussen uit op de lippen. Een elektrische siddering gaat door mijn lichaam, bij elke lipkus van dit goddelijk wezen. We dansen steeds dichter bij elkaar, ik voel haar lichaam tegen het mijne, zo dicht dat ik haar hart voel kloppen in mijn borst. Onze handen raken steeds meer verstrengeld, tot we elkaar met beide handen op de rug innig omhelzen, alsof we elkaar reeds jaren kennen.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Memoires van een nobele onbekende»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Memoires van een nobele onbekende» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «Memoires van een nobele onbekende»

Обсуждение, отзывы о книге «Memoires van een nobele onbekende» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x