Amy Blankenship - Het Hart Van De Tijd

“Shinbe!” klonk een heel boze vrouwelijke stem. Toen schoot de persoon zonder waarschuwing naar voren en tikte hem op zijn hoofd, of meer alsof hij hem met het schermzwaard op zijn hoofd sloeg en toen haar hoofdschild eraf rukte.

Kyoko was verrast om lang bruin haar naar buiten en langs de rug van het meisje te zien lopen terwijl ze naar de andere kant marcheerde en hem hard met haar vinger in zijn borst prikte, een wenkbrauw trekkend. “Het is moeilijk om serieus te vechten als je zo gek bent.”

Shinbe trok grijnzend zijn hoofddeksel af. In een gevoel van overgave gooide hij beide handen in de lucht en ging achteruit. “Het spijt me Suki, maar daar was het ... en je beschermde het niet.” Hij voelde een tintelend gevoel in golven over zijn huid bewegen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en richtte toen langzaam zijn amethist blik op het meisje dat in de deuropening stond: “Ahem, het lijkt erop dat we een bezoeker hebben.”

Kyoko zag hoe het meisje dat Suki heette eigenlijk bloosde en nog steeds woest naar haar tegenstander staarde en zich vervolgens met een brede glimlach van hem afwendde.

“Mannen,” ze rolde met haar ogen voordat ze op een vriendelijke manier haar hand uitstak, “hallo, ik ben Suki, en dit slechte excuus voor een man is Shinbe,” ze wees met haar duim naar de man die achter haar aanliep, nog steeds grijnzend.

“Suki,” riep de jongeman die Shinbe heette uit. "Je doet me zeer.” Hij benadrukte zijn uitspraak door beide handen op zijn hart te leggen.

Suki fronste haar wenkbrauwen, “Shinbe ... als ik je zou kunnen verwonden, zouden je hersenen nu uit je oren zijn gelekt door alle klappen die je me hebt gedwongen om je te geven.”

Shinbe wiebelde met zijn wenkbrauwen: “Je weet dat ik hou van de harde liefde die je me geeft.”

“Ik zal je hier straks harde liefde laten zien, maar ik wil het nieuwe meisje niet afschrikken,” wierp Suki terug.

Kyoko mocht haar al, en ze schudde haar hand stevig en glimlachte. “Hallo, ik ben Kyoko Hogo, maar zeg alsjeblieft Kyoko.”

Ze wierp een blik op de man die achter Suki stond. “Het is erg leuk jullie allebei te ontmoeten.” Er was iets met zijn ogen dat Kyoko's aandacht trok. Ze waren verbazingwekkend amethist van kleur en zeer adembenemend. Zijn haar was iets langer dan schouderlengte en erg donker met blauwe highlights. Hij deed haar een beetje denken aan een zangeres uit een van die jaren 80 rockbands.

Suki glimlachte van oor tot oor. “Hé, ik heb van je gehoord. Ja, ik wist dat je vandaag zou komen. Ik zal je straks komen zoeken en je rondleiden.” Ze kreeg opeens een gespannen blik op haar gezicht en draaide haar hoofd opzij, Shinbe met een harde blik vastklampend: “Ik zou dat niet doen als ik jou was.”

Kyoko hield haar hoofd schuin om te kijken. En ja hoor ... de hand van de man was halverwege de lucht gestopt en raakte bijna Suki's billen aan, en hij grijnsde met een starende blik.

Shinbe zuchtte en liet zijn hand zakken. “Op een dag ga ik erachter komen hoe je het weet, zelfs als je niet kijkt.”

Suki kreunde gewoon. “Ik weet het gewoon, dat is alles!” Ze glimlachte vriendelijk naar Kyoko en zei. “Kom met me mee en ik zal me heel snel verkleden.” Ze pakte Kyoko bij de hand en trok haar de deur uit.

Kyoko wierp een blik achterom naar Shinbe en zag hem zwaaien. 'Deze twee gaan het heel leuk hebben,” dacht ze bij zichzelf terwijl ze de kleedkamer van de vrouw in werd getrokken.

Suki wist al dat ze Kyoko leuk vond, en om de één of andere reden had ze het gevoel dat ze haar had gekend zonder haar ooit te hebben ontmoet. “Kyoko, vertel me iets over jezelf terwijl ik me omkleed,” zei ze terwijl ze achter de scheidingsmuur stapte.

Kyoko ging op een bank zitten en voelde zich helemaal op haar gemak bij Suki. “Nou, ik kom uit een klein stadje aan de andere kant van de stad. En om de één of andere reden kreeg ik plotseling een brief waarin stond dat ik hier een studiebeurs had gekregen.” Kyoko kon Suki's "ja" horen, dus ging ze verder. “Ik weet echt niet hoe ik een studiebeurs heb gekregen waar ik niet eens om heb gevraagd.”

Suki hoorde de vraag in die verklaring en glimlachte terwijl ze haar hoofd de hoek om stak. “Maak je daar maar geen zorgen over. Je bent hier op dezelfde manier gekomen als ik.” Ze verdween weer achter de scheidingswand terwijl ze eraan toevoegde: “Ik heb me hier ook nooit aangemeld.”

Kyoko fronste. “Maar waarom? Er moet een reden zijn. Weet je dat?”

Suki kwam terug, nu volledig gekleed. Ze ging zitten om haar tennisschoenen aan te trekken. “Ja, ik ben erachter. Nou ja, een deel ervan toch. De man die de eigenaar van deze school is, zoekt mensen op met ...” Suki zweeg even en hield haar hoofd een beetje schuin “... unieke vaardigheden.” Ze haalde haar schouders op en voegde eraan toe: “Je zult misschien wel moeten wennen als je de anderen ontmoet die hier wonen.” Ze grijnsde, wetende dat ze gelijk had.

Plots stond Suki op en gooide een schoen naar de deur van de kleedkamer, triomfantelijk grijnzend toen ze zacht vloeken van de andere kant hoorde. Ze pakte de schoen en ging weer zitten om hem aan te trekken. “Dus nu, welke unieke vaardigheid heb je?”

Kyoko's ademhaling leek te stoppen toen haar geest in een stroomversnelling kwam. Niemand kon hier weten dat ze priesteres was. Ze fronste schuldbewust naar Suki en keek toen snel weg toen ze antwoordde: “Niet dat ik weet.”

Suki trok een wenkbrauw op, maar haalde haar schouders op, wetende dat ze er vroeg of laat achter zou komen. “Kom op, laten we gaan. Shinbe wacht waarschijnlijk op ons.” Ze deed de deur open en ja hoor, Shinbe stond daar dicht genoeg bij de deur om naar hen te luisteren. Hij glimlachte onschuldig naar hen, terwijl hij de hele tijd achteruitliep.

Suki sloot de deur achter hen en wees naar het bordje op de deur. “Shinbe, kun je niet lezen? Daar staat Women’s Locker Room.” Ze wierp hem een puntige blik toe.

Shinbe haalde zijn schouders op. “Ja, daarom stond ik er vlakbij.” Hij sprong snel opzij toen ze met haar hand naar hem zwaaide. “Suki ... ik ben een man ... ik heb genegenheid nodig. Wat is een betere manier om het te krijgen dan te leren hoe de vrouwelijke geest werkt?”

“Je kunt je onderzoek in de bibliotheek doen,” zei Suki met opeengeklemde tanden.

Shinbe grijnsde. “Liefste Suki, elk boek over de vrouwelijke geest in die bibliotheek ... is blanco.”

Suki glimlachte terug. “Dat komt omdat al die boeken in de bibliotheek door mannen zijn geschreven.”

Shinbe trok een wenkbrauw naar haar op en boog zich naar haar toe. “Precies. Ik ben van plan de eerste te zijn die er één schrijft die logisch is voor degenen onder ons die testosteron bezitten.”

Suki wierp Kyoko een verslagen blik toe en wierp toen een blik op haar horloge. “Hé, heb je honger? Laten we naar het studentenrestaurant gaan en eerst eten.”

Kyoko knikte. Ze was vanmorgen te zenuwachtig geweest om te eten, maar bij hen voelde ze zich meteen thuis en had nu honger.

Shinbe wuifde met een hand voor hem, 'Dames eerst.' Hij gilde toen Suki hem nog een keer een tikkie gaf.

“Ik was niet te langzaam ik ... nu leid ik de weg,” Suki wierp hem een beschuldigende blik toe. Toen Shinbe eenmaal veilig voor hen liep, leunde ze met een veelbetekenende grijns naar Kyoko toe. Hou hem altijd voor je neus, tenzij je betast wilt worden.”

Kyoko kon er niets aan doen. Ze begon te lachen en stopte pas toen ze de ingebouwde lunchroom binnengingen, die voor haar meer op een restaurant leek. Haar ogen werden groot toen ze dichter bij Suki kwam. “Weet je, elke keer als ik me omdraai op deze plek, heb ik het gevoel dat ik op de verkeerde plek ben.”

Shinbe leidde hen naar een tafel achter in de kamer. Suki en Kyoko gleden op een bankje terwijl Shinbe de andere kant nam en eruitzag alsof hij de meest onschuldige man ter wereld was. “Weet je, het is even wennen aan deze plek.” Hij glimlachte naar Kyoko en liet zijn amethistogen oplichten. “Ik ben hier een jaar en heb het nog steeds niet begrepen.”