Amy Blankenship - Het Hart Van De Tijd

Hij sloot zijn gouden ogen en wilde nog niet terugkeren naar de echte wereld ... ze was precies waar ze hoorde ... in zijn armen. Met een zucht liet hij haar ongewild weer op de bank los en ging naast haar zitten.

Kyou haalde zijn hand door zijn te lange pony en haalde diep adem om zijn razende instincten te kalmeren. Terwijl hij zijn verlangens vervulde, concentreerde hij zich op de muur voor hem en begon haar te vertellen wat hij wilde dat ze wist. Iets horen was niet hetzelfde als je eraan herinneren.

“Je zult hulp krijgen. Alle mensen hier zijn op dezelfde manier gekomen als jij, met de beurzen, ik heb ze voor je verzameld. Ze herinneren je je niet en jij herinnert je ze niet, maar ze vochten toen met je, en dat zullen ze weer doen met je als de tijd daar is,” in zijn stem klonk een vleugje herinneringen aan het verleden.

Kyoko's ogen werden groot: “Suki en Shinbe?” Ze vroeg zich af waarom ze hem zo graag geloofde.

Kyou knikte, “ik zie dat je ze hebt ontmoet. Ja, je stond heel dicht bij ze, evenals Toya die je als geen ander beschermde.”

“Toya?” Ze trok een wenkbrauw naar hem op. “Je maakt een grapje.” Toen voegde ze er mentaal aan toe: 'Hij mag me niet eens.'

Kyou zuchtte met tegenzin. “Toya is in dit leven niet veranderd en is nog steeds de onaangename, koppige puber uit het verleden. Maar ja, hij beschermde je met wraak en zou voor je zijn gestorven als de nood zich had voorgedaan.”

Kyoko fronste haar wenkbrauwen. “Hij herinnert het zich niet?” Ze had het gevoel dat hij haar de waarheid vertelde, en het was logisch dat ze wist dat ze een deel van haar eigen geheugen miste. Haar ogen zochten de zijne en wilden die kennis terug.

Kyou schudde lichtjes zijn hoofd. “Ik ben de enige die niet met jou is meegekomen. Daarom ben ik de enige die de herinneringen meedraagt aan wat er is gebeurd. Toya herinnert zich niet eens dat hij mijn broer is.”

Kyoko ademde in bij de bekentenis. “Broeders? Wat is er gebeurd waardoor jij de enige bent die het zich herinnert?” Ze moest het weten.

“Je gaf al je herinneringen op in de strijd om het kwaad van onze wereld te vernietigen en de Guardian Heart Crystal te redden. Op hetzelfde moment deed je een wens op het kristal om iedereen weer te zien. Je wilde ze niet kwijtraken. Je verdween onmiddellijk, net als alle anderen ... inclusief de vijand. Je had ze zonder het te weten hierheen gebracht ... met je mee.”

Hij zuchtte spijtig. “Ik had een betovering over mezelf uitgesproken die me tegen zulke wensen beschermde.” Zijn ogen werden afstandelijk alsof hij de herinnering opnieuw beleefde.

“Je nam iedereen mee, en je wist het niet eens. Ze werden hier allemaal herboren, in jouw tijd, en lieten me alleen achter in het verleden.” Zijn ogen concentreerden zich op de hare. “Dus ik heb het overleefd en op je gewacht. Eens was het tijd, ik verzamelde iedereen die me had verlaten. Nu heb je het kristal meegebracht, en de boosaardigheid die het wil ...” zijn stem werd donkerder, “het kwaad is er al en begonnen aan zijn zoektocht naar jou en ik zal het niet toestaan.”

Kyoko knikte en probeerde het te begrijpen. “Dus iedereen die hier is zoals ik, kan ik vertrouwen?” Hij knikte en Kyoko vervolgde: “Weten ze hier iets van?”

Kyou schudde zijn hoofd, “ze zullen een band voelen en die zal groeien, maar verder ken ik de toekomst niet, alleen het verleden. Ze zullen je beschermen, zoals ze toen deden. Het is waarvoor ze geboren zijn. ... hun reden van bestaan.”

Hij keek snel weg van haar onderzoekende ogen, wetende dat de waarheid van zijn woorden ook op hem van toepassing was. “We hebben nog wat tijd, maar voor nu wil ik dat je stopt met het verbergen van je priesteressen, en je bewust wordt van je omgeving. Ik zal over je waken en heb tegen Toya gezegd ook alles goed in de gaten te houden.”

Kyoko keek hem aandachtig aan en probeerde zich alles over hem te herinneren wat ze maar kon. Hij scheen haar zo goed te kennen. Ze keek hem diep in de ogen en fluisterde nieuwsgierig: “Hoe close waren we?”

Een fladderende verborgen genegenheid doorkruiste zijn gouden ogen voordat Kyou verstijfde en bij haar vandaan liep. Zijn koele buitenkant viel weer op zijn plaats, gromde hij naar de deur kijkend en toen snel weer naar haar. “Herhaal niet wat ik je heb verteld, want ze zullen het vanzelf herinneren.”

Kyoko schrok toen er hard op de deur werd geklopt, waarna deze zonder toestemming openging.

Toya begon zich zorgen te maken over de veiligheid van het meisje en dacht te onderbreken, al was het maar om haar te redden van de ijskoude sfeer waartoe hij wist waartoe hij in staat was. Zijn blik werd onmiddellijk naar haar getrokken toen hij binnenkwam.

“Nou, ik zie dat ze haar toespraak heeft overleefd,” flitsten zijn irissen zilver, nog steeds aanvoelend dat er iets niet klopte. “Als je klaar bent met Kyoko, Suki wacht op haar.” Toya richtte zijn gouden ogen op Kyou, zich niet bewust van de zilveren vlekjes die in zijn oogbollen zichtbaar waren geworden.

Kyou wierp Toya zijn gebruikelijke blanco blik toe en knikte zwijgend.

Kyoko keek Toya hartelijk aan, want nu ze haar zintuigen gebruikte, kon ze zien dat hij zich zorgen om haar had gemaakt, ook al deed hij niets.

“Zou zijn leven voor jou hebben gegeven.” De woorden van Kyou kwamen terug om haar te achtervolgen.

Kyou keek toe hoe ze door Toya kalmeerde en voelde een ver weg, maar vertrouwd verlangen, dat hem een frons bezorgde. Hij herinnerde zich dit gevoel nog goed en zijn ogen vernauwden zich naar de zilveren bewaker. Zou ze altijd een speciale band met zijn broer hebben die ze niet met de anderen deelde?

Kyoko stond op, knikte gedag tegen Kyou en wierp hem een geheime glimlach toe die Toya niet kon zien, wendde zich toen tot Toya en schonk hem één van haar liefste glimlachen. “Kom op, we laten Suki niet wachten.” Ze liep de deur uit en liet Toya daar met een warm gevoel staan. Een gevoel dat alleen haar glimlach kon veroorzaken.

Hij schudde zijn hoofd terwijl hij probeerde de warmte weg te schudden, en keek toen boos naar Kyou en merkte dat hij hem intens aankeek. “Wat?” Vroeg Toya met harde stem, wetende dat hij geen antwoord zou krijgen. Omdat hij besloot dat het zijn tijd niet waard was, liep hij de deur weer uit, sloeg hem achter zich dicht en haastte zich om Kyoko in te halen.

Toya keek naar Kyoko terwijl ze haastig door de gang liep. Ze moet haast hebben om bij Kyou weg te komen. Hij grijnsde in zichzelf, haastte zich om haar in te halen, wat geen probleem was, aangezien hij een bewaker was. Zijn gedachten werden een beetje donker en vroeg zich af of ze wel wist wat hij was. Hij betwijfelde of ze dat wel deed, anders zou ze niet zo naar hem hebben geglimlacht.

Bovenaan de trap wist Kyoko dat Toya haar had ingehaald, omdat ze hem achter zich voelde. Ja, ze kon zijn krachtige aura voelen, maar het was een beetje anders dan bij Kyou. Ze sloot even haar ogen. Tijdens het zoeken naar de aura besloot Kyoko, hoe gemeen hij ook handelde, zijn aura was eigenlijk heel warm en gaf haar het gevoel … onder vele dingen … beschermd.

Ze begreep dat Toya jonger moest zijn dan Kyou, maar ze voelde ook de verborgen kracht in hem. Een kracht die, als er gebruik van wordt gemaakt, Toya in een oogwenk zijn broer zou kunnen laten overtreffen ... hoewel ze betwijfelde of één van hen er zich van bewust was. Kyoko genoot van het gebruik van haar zintuigen, nu ze ze weer had aangezet.

“Dus ...” ze wendde zich tot hem, “... waar zijn Suki en Shinbe?”

Toya kneep zijn ogen tot spleetjes naar haar nu hij op z’n plaats was gezet met zijn leugen. Hoe moet hij in godsnaam weten waar Suki en Shinbe waren? Hij was alleen maar teruggegaan om haar bij Kyou vandaan te halen.

“Ik weet het niet,” lachte hij lui.

Kyoko fronste haar wenkbrauwen, “maar je zei ...”