Amy Blankenship - Trotseer Het Hart Niet

Kamui had met Kaen aan de rand van de open plek gestaan toen hij Toya's opwinding voelde en de afstand tussen hen verkleinde. Hij had de vraag gehoord en bad dat hij het bij het verkeerde eind had. In de hoop hen beiden te kalmeren, probeerde hij een grap te maken door te vragen: “Toya, vertel me niet dat je Shinbe hebt vermoord?”

Toya beet op zijn tanden, “ik heb niemand vermoord, jij kleine sukkel, dus hou je mond!” Hij wendde zich van hen af en keek naar zijn bebloede vingernagels ... hij had ze niet eens opgemerkt.

‘Heb ik dat gedaan?’ Dacht Toya bij zichzelf. Die laatste treffer van Shinbe moest wel forse schade hebben aangericht. Hij herinnerde zich dat zijn klauwen zich in het vlees van Shinbe's zijde groeven toen hij hem in de boom gooide. Toya wist dat zijn klauwen dodelijk konden zijn als ze langer werden tijdens de strijd ... niet alleen voor demonen, maar voor alle onsterfelijken, inclusief bewakers.

Hij had niet tegen zijn broer moeten vechten, maar hij was zo woedend dat hij zichzelf niet kon inhouden. Waarom had hij zo zijn geduld verloren, wetende dat zijn demonenbloed gevaar zou lopen als het boven water kwam? Hij had meestal meer controle dan dat. Verdorie. Als Kyoko niet naar buiten was gekomen, wist hij niet wat hij hem had aangedaan. Hij had nog nooit met Shinbe gevochten ... wat was hier in godsnaam aan de hand?

Dat paniekerige gevoel kwam weer over hem heen toen hij de blikken van Suki en Kamui op zijn rug voelde. Shinbe was zijn broer ... een bewaker. Wat had hij gedaan? Toya keek ze niet aan, balde zijn handen tot vuist en schreeuwde plotseling: “Ik heb niets gedaan!” Omdat hij moest ontsnappen, schoot hij over de open plek naar het bos.

Kaen en Kamui keken elkaar aan met hetzelfde onheilspellende gevoel.

*****

Kyoko zat aan haar bureau, naald en draad in de hand. Ze besloot Shinbe's trenchcoat te naaien omdat deze op sommige plekken gescheurd was. Ze moest zichzelf bezighouden, want nu Toya weg was en Shinbe buiten bewustzijn was ... kon ze niet eens iemand vragen wat er in godsnaam was gebeurd. Ze had het gevoel dat het haar schuld was dat ze ruzie hadden.

‘Het was maar een stomme kus,’ mompelde ze schuldbewust.

Nadat haar grootvader Shinbe van zijn kleding had ontdaan, had ze ze meegenomen en het bloed eruit gewassen terwijl Tama grootvader hielp de wonden te behandelen die al aan het genezen waren. Als Shinbe niet een bewaker was geweest en het extra voordeel had van een snelle genezing, zou hij binnen enkele minuten zijn doodgebloed. Terwijl ze naar één van de scheuren in de stof keek, zag ze Toya's klauwen daar en huiverde.

Hij was behoorlijk in elkaar geslagen, maar de bult op zijn hoofd was het ergste. Haar grootvader zei dat hij daar waarschijnlijk een tijdje van uit zou zijn. Hij had haar ook laten weten dat wanneer twee bewakers met elkaar vechten, het een beetje gevaarlijker is dan wanneer twee mensen met elkaar vechten. Opa en zijn legendes ... ze had geen legende nodig om haar te vertellen dat dit slecht was. Ze hoopte alleen dat Shinbe geen hersenbeschadiging had. Dat hij zo lang bewusteloos was, was geen goed teken. Ze bad dat hij snel wakker zou worden en haar zou vertellen dat alles in orde was.

Kyoko had naast hem gezeten sinds haar grootvader hem had verbonden en hem netjes in haar bed had gestopt. Ze had niet geslapen sinds het gebeurde uit angst dat hij wakker zou worden zonder dat ze het wist.

Shinbe opende langzaam zijn ogen in het schemerige licht van de kamer. Waar was hij? Verward staarde hij naar het witte plafond. Zijn hoofd, jongen, dat deed pijn. Hij probeerde de kamer rond te kijken, maar dat deed ook pijn. Overal was roze. Waar was hij?

“Au!” Kyoko prikte zichzelf met de naald en stak haar vinger in haar mond, en zoog erop. Ze had zich een beetje omgedraaid in de stoel en Shinbe zag haar, het licht van de bureaulamp scheen op haar gezicht.

“Ik moet in de hemel zijn,” fluisterde Shinbe door zijn droge lippen. Hij keek toe hoe Kyoko's ogen groot werden en ze zich langzaam omdraaide om hem aan te kijken. Hij probeerde te glimlachen, maar zijn hoofd deed te veel pijn, dus sloot hij zijn ogen weer.

Kyoko stond razendsnel op en liet de stoel bijna omvervallen. “Shinbe nee, ga alsjeblieft nog niet slapen,” smeekte ze met trillende stem. Ze was bijna in tranen. Shinbe opende zijn ogen en rook het zout in de lucht. Was ze aan het huilen? Hij probeerde rechtop te zitten, maar kreeg een stekende pijn door zijn slaap.

Kyoko legde haar hand op zijn schouder, “probeer niet rechtop te zitten. Je was heel erg gewond.” Ze veegde met de rug van haar hand over haar natte wang en glimlachte toen hij zijn ogen weer opendeed.

“Denk je?” Hij probeerde te glimlachen, maar zijn hoofd voelde gewoon niet goed. Hij hief zijn hand naar de achterkant van zijn hoofd en wiegde het in zijn handpalm. “Hmm, een grote bult,” hij keek Kyoko vragend aan.

Kyoko kon zichzelf niet tegenhouden: “Jij grote eikel, je had jezelf kunnen laten vermoorden.” Ze barstte in tranen uit, bracht haar handen voor haar gezicht en snikte.

Shinbe stak zijn hand uit en streek met de achterkant van zijn vinger over haar wang: “Het spijt me Kyoko, ik hoop dat Toya er net zo slecht uitziet als ik me voel.”

Kyoko ontblootte haar gezicht en staarde hem aan, “ik zou het niet weten.” Ze draaide zich van hem af en liep naar het bureau, pakte een kan water en schonk wat in een glas. Opeens werd ze boos op hen allebei. Ze moesten samen op de talisman jagen, niet met elkaar vechten.

“Weet je het niet?” Shinbe probeerde zijn voorhoofd op te trekken, maar realiseerde zich dat er niets op zijn lichaam was dat geen pijn deed. Hij besloot op dat moment dat hij de volgende keer dat hij tegen Toya vocht, meer zou doen dan alleen zichzelf verdedigen ... de volgende keer zou hij terugvechten.

Kyoko liep de kamer door en hielp hem van het water te nippen. Ze glimlachte naar hem, een glinstering in haar ogen, “ik heb Toya niet meer gezien sinds ik de spreuk op hem bij het heiligdom huis uitsprak.” Op de één of andere manier wist ze dat dat Shinbe zou opvrolijken.

Hij probeerde te lachen, maar eindigde hoestend. “De spreuk?” Hij legde zijn hand op zijn verbonden borst en kreunde: “Laat me alsjeblieft niet lachen. Het doet zeer.”

Kyoko kreeg een gepijnigde blik op haar gezicht: “Het spijt me zo, Shinbe. We zouden je naar een menselijke dokter kunnen brengen zonder ... nou ja, weet je. Grootvader probeerde je zo goed mogelijk op te lappen en de meeste zichtbare wonden zijn genezen.”

Shinbe knipperde naar haar, in plaats van te proberen met zijn hoofd te knikken: “Ik begrijp het. Bedankt dat je voor me zorgt.” Nieuwsgierigheid kreeg de overhand: “Maar je bent niet naar Toya gegaan?”

Kyoko stond op en draaide haar rug naar hem toe. “Nee, ik ben hier bij je geweest, wachtend tot je wakker werd,” ze liep naar het bureau, pakte de fles aspirine op, maar zette hem weer neer, wetende dat het een bewaker niet zou helpen. “Waar hadden jullie twee ruzie over?” Fluisterde ze, het antwoord niet willend horen. Ze pakte de fles weer op en dacht dat het geen kwaad kon.

“Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen?” Fluisterde Shinbe, in een poging de pijn tot een minimum te beperken. Hij had haar vraag gehoord, maar ... dat kon het beste tussen hem en Toya blijven.

Ze draaide zich om en liep naar hem terug: “Enkele uren.” Kyoko zette de aspirine aan zijn lippen en pakte het glas water weer op, “Hier, neem deze.”

Hij deed wat ze zei, denkend: ‘Ze is de hele nacht aan mijn zijde geweest?’ Hij sloot zijn ogen en overwoog dit. Toen voelde hij haar koele hand op zijn voorhoofd en opende zijn ogen weer voor haar.

Kyoko glimlachte, “ik kan niet geloven dat je hier bent ... aan mijn kant van het hart van de tijd.” Ze haalde haar schouders op alsof het er niet toe deed, maar het deed het wel. “Nou, nu ik weet dat het goed met je gaat, denk ik dat ik terug moet gaan en de anderen moet vertellen dat we een tijdje niet terug zullen zijn. Jij neemt je rust en ik zal hier zijn als je wakker wordt.”