Amy Blankenship - Trotseer Het Hart Niet

De zware rotsen vielen terug op de grond toen Toya tegen hem aan botste en hem bij de keel greep. Shinbe greep de voorkant van Toya's shirt toen ze allebei in een zee van warme blauwe mist tuimelden.

In plaats van met een plof te landen, zoals Shinbe verwachtte, voelde hij zich in een zachtblauw licht gewikkeld. Zijn eerste gedachte was dat hij op sterven lag, aangezien Toya hem bij z’n nek vasthad vlak voordat ze vielen. Toen ze uit de slow motion kwamen, verdween de mysterieuze mist en ze landden ... hard. Toya's handen waren nog steeds om zijn nek.

Toen zijn zintuigen snel bij hem terugkwamen, stak Shinbe zijn handen tussen Toya's armen en was in staat om de handen van de bewaker van hem los te wrikken.

Toya landde op zijn rug toen Shinbe hem wegduwde. Toen realiseerde hij zich waar ze waren. “Wat de ...?” Toya staarde omhoog in de duisternis en zag het dak boven zijn hoofd. Waren ze in Kyoko's tijd geglipt? Was Shinbe in Kyoko's verdomde tijd? “Nee!” Gromde Toya terwijl hij zichzelf van de houten vloer duwde en naar Shinbe keek. Geen van de bewakers was ooit door het hart van de tijd gekomen, behalve hij. Hij was de enige bewaker die hier mocht komen. Jaloezie sist in Toya's bloed.

“Nu ga ik je echt vermoorden!” Toya viel Shinbe opnieuw aan en kreeg een klap tegen de zijkant van zijn hoofd.

Shinbe was echter niet zo zwak als hij eruitzag. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij een been uitstak, viel snel en schopte Toya in zijn zij, waardoor hij tuimelde.

Toya gromde toen hij zijwaarts tegen de muur van het heiligdom landde.

Shinbe leunde hijgend tegen de houten muur en probeerde op adem te komen. Zijn jas was op sommige plaatsen gescheurd en zijn hoofd bonsde van Toya's klap. Hij wierp een blik op Toya, die er niet slechter uitzag door de slijtageslag ... zijn enige uitdrukking was waanzinnig.

Toya hurkte neer en schreeuwde: "Je mag hier niet komen!" Hij schoot opnieuw in de richting van Shinbe, maar raakte de muur met een dreun toen Shinbe op het laatste moment uit de weg ging.

Toya was misschien sterker, maar Shinbe was sneller. Terwijl hij ontweek, draaide Shinbe zich om en vuurde een levenskrachtexplosie af die een god pijn zou hebben gedaan.

Toya sloeg achteruit, maar zijn woede weerhield hem ervan iets te voelen. Hij veegde het bloed van zijn lip terwijl hij Shinbe met kwikkleurige ogen aankeek. Hij moest kalmeren, maar zelfs toen de gedachte in hem opkwam, duwde woede hem weer naar buiten. Wat hij wilde was Shinbe pijn doen, heel erg. Hij keek toe hoe Shinbe leunde, met zijn handpalmen op zijn benen hijgend en maakte van de gelegenheid gebruik om hem bij zijn jas te grijpen en Shinbe door de deur van het heiligdom naar buiten te gooien.

Bewakers konden niet worden gedood ... althans dat was de theorie ... het was een leugen. Hyakuhei had hun vader vermoord en niemand was onsterfelijk. Shinbe gleed over het grind voordat hij tot stilstand kwam, stond op en veegde bloed en vuil uit zijn ogen.

*****

Kyoko lag in haar bed en vroeg zich af wat haar wakker had doen schrikken. Ze kon bonzen en gedempt gegrom horen, dus nam ze aan dat opa laat op was om tv te kijken. Ze sprong bijna uit haar vel toen Tama haar kamer binnenstormde.

“Kyoko!” Tama wees naar het raam. “Iem ... er is iemand aan het vechten in ... de ... de binnenplaats,” stotterde hij terwijl Kyoko naar het raam rende om naar buiten te kijken. Ze kon niet echt iets zien omdat ze duidelijk de lichtpaal hadden verwijderd die aan de rand van het erf stond.

Tama stond naast haar en staarde naar de binnenplaats, net toen een flits van rood en zwart dichterbij het huis verscheen waar het licht van de veranda kwam.

Hij wees: “Het is, het is ...”

“Toya!” Schreeuwde Kyoko toen ze voelde dat paniek haar in de greep hield. Waar vocht hij tegen ... een demon ... in haar wereld? Ze zag hoe hij plotseling in de lucht werd opgetild en achterover werd gegooid tegen de enorme boom waarin ze als kind altijd klom. Het probleem was ... ze zag niets wie hem gooide, tenzij hij tegen een geest vocht.

“Tama, ga grootvader wakker maken. Ik moet Toya helpen.” Ze pakte snel haar spirituele boog en ging de deur uit terwijl Tama daar in shock stond.

Ze rende blootsvoets de binnenplaats op, een geestpijltje al in de boeg gekerfd. Toen ze haar doelwit probeerde te zien voordat ze de geestpijl losliet, was ze geschokt toen ze niet één bewaker vond, maar twee. Dat stopte haar meteen.

‘Shinbe,’ fluisterde Kyoko terwijl ze hem zag afbrokkelen tegen de buitenmuur van het huis van het heiligdom. Het voelde alsof ze de impact hetzelfde kon voelen als hij, behalve dat het een enorme deuk in haar hart achterliet. Ze zag beweging van opzij komen en flitste haar smaragdgroene ogen ernaartoe. Het was Toya en hij stond op het punt Shinbe weer aan te vallen.

Ze wierp haar boog neer en stak haar hand op om de Taming-spreuk uit te spreken die alleen op de zilveren bewaker werkte.

“Toy! Nee!” Schreeuwde Kyoko.

Toya zat midden in de vlucht toen hij plotseling als een ton met bakstenen op de grond viel en zijn gezicht in de harde aarde begroef.

Kyoko rende naar Shinbe, slippend over het gras in haar haast. Ze viel op haar knieën naast hem en haar lippen scheidden zich in de wetenschap dat hij er slecht aan toe was. “Shinbe, alles goed met je?”

Shinbe deed een oog open en tuurde naar Toya. ‘Dat moet pijn doen,’ probeerde hij te grijnzen, maar viel flauw voordat hij het kon zeggen.

Toya keek op naar Kyoko vanuit zijn buikligging en gromde toen haar lip trilde. Hoe durfde ze de kant van die viezerik te kiezen, na wat Shinbe had gezegd?

Kyoko keerde zich tegen hem en de tranen sprongen in haar ogen. “Wat heb je gedaan?”

Hij had geen kans om te antwoorden toen haar broer en grootvader de binnenplaats op kwamen rennen. Grootvader met zijn demonenrollen in zijn hand, klaar om alles plat te maken wat zijn kleindochter durfde te kwetsen.

Kyoko begon te snikken, niet wetend wat zij moest doen: “Help me om Shinbe het huis binnen te krijgen.”

Tama en grootvader stelden geen vragen toen ze Shinbe oppakten om hem het huis in te dragen. Opa kneep gewoon zijn ogen tot spleetjes in de richting van Toya, terwijl Tama helemaal niet naar hem wilde kijken. Ze liepen weg en lieten Toya op de grond liggen.

Toya nam niet de moeite om te bewegen. Hij wist dat Kyoko zo boos op hem was dat ze de verdomde spreuk waarschijnlijk keer op keer op hem zou gebruiken als hij het huis binnen durfde te gaan. Het was niet eerlijk. Begreep ze niet dat hij haar alleen maar beschermde?

Het licht van de maan weerkaatste op de zilveren highlights in zijn donkere haar terwijl hij zich met een bezwaard hart omdraaide. Van de grond afduwend ging hij terug door het hart van de tijd.

*****

Toen de zon boven het maagdenschrijn opkwam, ijsbeerde Toya nog steeds heen en weer op de open plek, in een poging erachter te komen wat er in godsnaam was gebeurd. Hoe kon Shinbe door het hart van de tijd gaan? Het mocht gewoon niet. De vraag bleef maar door zijn hoofd spoken en maakte hem gek.

Suki kwam de open plek binnen met Kamui en Kaen, op zoek naar Toya en Shinbe. Ze zag Toya en zwaaide naar hem.

‘Verdomme, dit is alles wat ik nodig heb,’ vloekte Toya inwendig terwijl hij Suki zag naderen. Ze stopte en staarde hem een tijdje aan voordat ze sprak en de bezorgde blik in haar ogen overrompelde hem.

“Toya, gaat het? Wat is er gebeurd?” Ze stak een hand uit om zijn gezicht aan te raken, en hij kromp ineen. Ze staarde naar de genezende wonden die zijn gezicht sierden, en het droge bloed op zijn kleding en handen. Ze keek weer naar zijn handen. Toya liet nooit zo bloed aan zijn vingers opdrogen. Wat was er aan de hand?

“Toya, wiens bloed is dat?” Toen hij geen antwoord gaf, maar zijn gezicht van haar afwendde, keek ze om zich heen op zoek naar Shinbe, wetende dat hij haar zou vertellen wat er aan de hand was. Toen ze hem niet zag, sijpelde paniek door in haar stem toen haar ogen groter werden: “Waar is Shinbe?”