Amy Blankenship - Razende Harten

Kyoko hield haar adem even in en liet hem toen langzaam ontsnappen, omdat ze het niet anders wilde maken dan de andere keren dat ze dit had gedaan ... maar het was zo. Ze sloeg haar armen om zijn borst als zijn handen onder haar knieën om haar stevig tegen zijn rug te houden. Ze keek omhoog naar de lucht en vroeg zich af of het lot al plezier had.

Elke keer dat iemand anders Kyoko's aandacht probeerde te krijgen, lachte Kamui stilletjes in zichzelf om Toya's acties. Toen ze de zak met voedsel opraapten nadat ze waren verdwenen, glinsterden doorschijnende vleugels in het zicht, waardoor een regen van veelkleurig sterrenstof over de plek viel die op magische wijze alle bewijzen wiste alsof er ooit iemand was geweest.

Toen hij Kaen’s aanwezigheid achter hem voelde, zei hij: “Het ziet ernaar uit dat het een interessante dag gaat worden. Zullen we ons bij hen voegen?” Zijn voeten lieten de grond los terwijl hij ongezien achter hen aan gleed.

Stiekem vond Kyoko het heerlijk om op Toya's rug te rijden als ze haast hadden. Ze voelde de spieren onder zich aanspannen en uitrekken. Ze legde haar wang op zijn sterke schouder en hield hem vast terwijl zijn lange haar om haar heen golfde en haar gezicht kietelde. Hij deed alsof ze niets woog toen hij van tak naar tak sprong, soms op de grond landde, om vervolgens weer omhoog de bomen in te schieten. Hij leek iets met hoogtes te hebben.

Toya vond het geweldig als Kyoko op zijn rug reed, maar dat zou hij haar nooit vertellen. Het gaf hem een goed gevoel toen ze zich aan hem vastklampte in een poging zich vast te houden. Soms ging hij zelfs nog sneller, zodat ze hem steviger zou moeten vasthouden, met haar benen tegen hem aan en haar armen om hem heen. Om deze reden had hij nooit zijn vleugels om haar heen getoond.

Soms legde ze haar wang tegen zijn rug en voelde hij dat zij er net zo van genoot als hij. Zijn gedachten gingen terug naar het bos in het oosten. Het Guardian Heart Crystal was al voor de helft verzameld en Hyakuhei had het meeste ervan op dit punt. Het werd erg gevaarlijk en hij moest op zijn hoede blijven.

Hij vond dat hij Kyoko met zijn leven moest beschermen, vooral als er overal gevaar was. De demon waarmee hij gisteren had gevochten, was een wake-up call geweest. Toya versnelde, in de hoop Suki en Shinbe tegen te komen op hun weg terug naar het kamp, zodat ze zich konden haasten en naar het oosten konden voordat Kotaro en Kyou dat deden.

Hoog boven hen vloog Kyou zonder uitdrukking door de lucht, als een verschijning van een godheid. Zijn kleding zweefde om hem heen terwijl hij in de verte het oosten afspeurde. Dus het oostelijke bos is waar de aanwezigheid van Hyakuhei was verdwenen. Dit is ook waar Toya en de priesteres naartoe gingen. Zijn lippen krulden naar boven in de kleinste zweem van een glimlach.

“Hé!” Riep Toya toen hij in de verte een flits van beweging opving. Hij sprong van boom naar boom en tak naar tak en landde gracieus voor Shinbe en Suki.

Kyoko gleed van Toya's rug en liep snel naar hen toe, glimlachend naar haar vrienden. “We hebben net gehoord dat we naar het oostelijke bos zouden moeten gaan,” vertelde Kyoko hen.

Shinbe's hoofd schoot omhoog terwijl hij naar Toya keek. “Oh ja? Wat gebeurt er in dat gebied?” Vroeg hij om dichter bij Toya te komen om de zaak te bespreken. Kamui stapte van de rand van het bos om zich bij de bewakers aan te sluiten bij de planning en knikte toen Kaen vanuit het niets opdook, zoals hij vaak deed net wanneer de tijd rijp was.

Kyoko fluisterde tegen Suki en trok haar opzij en weg van de anderen: “Maar hoe was je bezoek trouwens?” Ze hield grijnzend haar hoofd opzij.

Suki rolde met haar ogen in de richting van Shinbe. “Kun je geloven dat die idioot me probeerde te kussen?” Ze kruiste haar armen voor haar borst en wierp dolken op de eigenzinnige amethist bewaker.

Toya trilde van zijn uitzonderlijke gehoor. Hij had Suki's opmerking gehoord en toen Kyoko het hoorde, had ze hem recht aangekeken en hem in de gaten gehouden. Ze wendde haar gezicht af om de blos te verbergen die over haar wangen kroop, maar niet voordat Suki en Shinbe het allebei opmerkten.

Shinbe boog zich naar zijn broer toe en hield zijn stem zacht. “Wat is er tussen jullie tweeën gebeurd toen we weg waren, Toya?” Hij voelde een vlaag van jaloezie door hem schieten, maar probeerde het te negeren, wetende dat het een verloren zaak was. Kamui deed ook een stap dichterbij in afwachting van het antwoord.

Toya's ogen werden groot en het fijne, dunne haar ging rechtop in zijn nek staan, waardoor hij er met een schuldige blik achter vandaan kwam. “Heh, er is niets gebeurd,” hij sloeg zijn armen over elkaar en keek hen boos aan, terwijl hij hen uitdaagde zijn bluf uit te roepen.

Suki greep Kyoko's arm en trok haar dit keer een flink eind weg van de jongens. “Oké, vertel. Wat heb ik gemist?” Vroeg ze met trillende lippen en nauwelijks verborgen vrolijkheid. Zolang Suki Kyoko kende, had ze het gevoel dat ze haar voor altijd had gekend. Ze hield van haar als van een zus, en op dit moment voelde ze dat er iets aan de hand was.

Kyoko wilde Suki's ogen niet ontmoeten en haar gezicht was nog steeds gekleurd.

“Kyoko, vertel,” smeekte Suki.

Kyoko keek op naar haar beste vriendin die minstens een paar centimeter groter was en haalde haar schouders op. “Oké, ik ben nu gekust, dat is alles,” ze rolde snel met haar ogen en probeerde het af te doen alsof het geen probleem was.

Suki wierp een blik op Toya. “Dus hij heeft je eindelijk gekust, hè?” Ze draaide zich om naar Kyoko en glimlachte veelbetekenend tot ze Kyoko's hoofd schudde. Suki fronste zijn wenkbrauwen. “Het was Toya die je kuste? Is het niet, Kyoko?” Ze trok verward een wenkbrauw op.

Kyoko kreunde. “Het is een lang verhaal, dus ik zal het heel kort maken. Drie verschillende jongens hebben me nu gekust en dat allemaal binnen de tijd dat je weg was. En nee, ik heb niet één van hen gevraagd om me te kussen. Dus nogmaals, het is geen probleem!” Ze legde de nadruk op de laatste drie woorden.

Suki's lippen gingen uiteen terwijl ze naar haar vriendin staarde. Ondertussen was Toya gespannen toen hij Kyoko hoorde zeggen dat het niet erg was. ‘Nou, nu weet ik wat ze denkt,’ dacht Toya fronsend bij zichzelf terwijl hij zich weer naar zijn broers wendde en zich concentreerde op het vertellen van wat hij wist over het gebied van het oostelijke woud.

Suki vond eindelijk haar stem, maar hield hem laag. “Kyoko, wie heeft je gekust?” Suki zag dat Kyoko's lippen op elkaar drukten en zuchtte. “Oké, ik wil weten wie je het eerst heeft gekust.”

Kyoko kneep haar ogen dicht. “Kyou was de eerste.”

“Kuyou!” Schreeuwde Suki en sloeg toen ineenkrimpend haar hand voor haar mond.

Toya's hand balde zich tot een vuist naast hem in een poging zijn woede te bedwingen. Hij draaide zich om en wierp een boze blik in Kyoko's richting voordat hij snel de afstand tussen hen verkleinde, omdat de wending van het gesprek hem niet beviel. “We hebben geen tijd voor deze shit!” Hij snoof en staarde naar de meisjes. “We moeten de talismannen gaan zoeken voordat de vijand ze allemaal in handen krijgt.”

Kamui knikte, Kotaro kwam naar het kamp en zei dat hij op weg was naar hetzelfde gebied vlak voordat hij Kyoko op de wang kuste en vertrok.

Toya sloeg Kamui met een snelle grom op zijn achterhoofd.

“Oww, waarom doe je dat? Ik heb niets gedaan,” Kamui wreef over de bult die zich op zijn hoofd had gevormd, met tranen in zijn grote sterrenstofogen. Het was duidelijk een show, want van binnen was hij aan het lachen om de blik die Toya's gezicht had gekruist.

Suki's ogen werden rond. “Ook Kotaro!” Ze schudde haar hoofd in Kyoko's richting en vroeg zich af wat er in hemelsnaam aan de hand was.

Shinbe gleed naar Toya. “Dus wat is het probleem?”