Amy Blankenship - Razende Harten

Enkele uren later voelde Kyoko warmte en reikte ernaar. Ze bevroor. Langzaam, alsof ze bang was om de waarheid te weten, draaide ze haar hoofd opzij, net toen Toya rechtop ging zitten.

Hij voelde hoe ze zich roerde en fronste zijn wenkbrauwen, wetend dat hij al uren geleden had moeten opstaan en bij haar weg had moeten gaan.

Kyoko staarde hem nieuwsgierig aan en probeerde zijn ogen te zien, maar zijn hoofd zakte en zijn haar viel over hen heen en beschermde hun uitdrukking. Hij stond op zonder iets te zeggen en liep het gebladerte rond hun kamp in.

Kyoko's wenkbrauwen gingen verward naar beneden. Heeft hij vannacht hier met haar geslapen? Toen kwam er een herinnering bij haar terug. Ze herinnerde zich dat ze gedroomd had en Toya ... Ze hapte naar adem. Het was geen droom. Hij had haar gisteravond vastgehouden. Ze keek naar de deken waar zijn afdruk nog op stond. Hij moet naast haar in slaap zijn gevallen. Ze glimlachte met haar geheime glimlach, reikte naar haar toe en streek met haar vingers over de afdruk die hij had achtergelaten.

Ze keek op toen Kamui de open plek binnenkwam, “hallo, Kamui. Blij dat je terug bent.” Zijn warrige haar glinsterde met paarse highlights in de ochtendzon en zijn ogen vertoonden de mooiste kleuren. Degenen die dichtbij genoeg waren om te zien, wisten dat ze veelkleurige glitter in de glanzende bollen hadden, maar voor Kyoko was het zijn glimlach die hem onweerstaanbaar maakte.

Kamui keek om zich heen en zag dat ze alleen was en vroeg zich af waarom. “Waar is iedereen? Zijn Suki en Shinbe nog niet terug? En waar is Toya?” Kamui trok een zak van zijn schouder en zette die met opgetrokken wenkbrauwen voor Kyoko.

“Nee, nog niet, maar Toya zou over een paar minuten terug moeten zijn. Wat heb je hier?” Kyoko keek toe hoe Kamui voedsel uit de zak begon te halen.

“Sennin gaf dit aan me mee en zei dat we ervan moesten genieten, omdat we bijna nooit een echt goede maaltijd krijgen, tenzij je het meeneemt uit je tijd.” Kamui keek naar haar op met zijn grote ogen die fonkelden van een scala aan kleuren en straalde van haar gezichtsuitdrukking toen ze de snoepjes zag die bij het kleine feestmaal hoorden. “Kom op, laten we erin graven.” Kondigde Kamui aan.

“Nou, je bent vanmorgen vroeg terug, Kamui,” zei Toya lui terwijl hij terugliep naar de open plek. Hij wierp een blik op Kyoko met enkele onleesbare emoties weerspiegeld in zijn gouden ogen en keek toen snel weg.

Kamui keek op naar Toya. Ze vochten veel, maar in werkelijkheid keek Kamui op naar Toya. Hij was veel veranderd sinds hij zoveel tijd in Kyoko doorbracht. Volgens Kamui heeft Kyoko Toya tot een beter mens gemaakt.

“Sennin zei dat het bos in het oosten de afgelopen week een opstand heeft gehad van demonen die het gebied terroriseren. Er kunnen talismannen bij betrokken zijn, dus we moeten het gaan bekijken.” Het laatste werd gezegd toen Kamui zijn mond volpropte met een smaakvol stuk brood.

“Hé, daar ga je me wat van bewaren, toch Kamui?” Toya ging naast hen zitten en begon wat eten voor zichzelf te pakken.

Kyoko grijnsde toen ze hen zag vechten om een aardbei-rijstbal die Sennin had gestuurd. De normaliteit ervan duurde echter niet lang.

Toya verstrakte en ving een geur op in de wind. “Verdorie!” Hij sprong overeind toen zijn ogen zich vernauwden. “Wat wil hij in godsnaam?”

Voordat Kyoko kon vragen wie, blies er een luchtstroom over de open plek en stopte nog geen dertig centimeter voor haar, waardoor Toya uit z’n evenwicht raakte. Kyoko merkte dat ze in de ijsblauwe ogen van Kotaro, één van de vijf bewakers, staarde. Net als Kyou jaagde hij alleen op de talisman, op zoek naar aanwijzingen waar Hyakuhei zich verstopte.

Hij was perfect, met magere spieren en door de wind opgeblazen ebbenhouten haar dat langer naar achteren hing en ijsblauwe ogen. Hij was helemaal in het zwart gekleed met een paars hemd eronder. Hij en Toya konden elkaar niet uitstaan, maar dat kwam vooral omdat Kotaro iedereen had verteld dat Kyoko van hem was.

“Goedemorgen, Kyoko,” zei Kotaro met een zachte, mannelijke stem, terwijl hij haar handen in de zijne nam en ze voor hem ophief. “Hoe gaat het vanmorgen met mijn toekomstige maat?” Hij keek diep in haar ogen waardoor ze bloosde.

Hoe vaak Kyoko hem ook had verteld dat ze niet van hem of van iemand anders was, hij noemde haar nog steeds zijn toekomstige partner met zoveel vertrouwen en charme.

“Kotaro, verdomme! Laat Kyoko los en waarom kijk je nooit wat je doet?” Toya gromde naar hem terwijl hij zich uit de boom duwde waar hij praktisch in was geduwd door Kotaro's bewakerswinden.

Kotaro trok zijn neus op en nam niet eens de moeite om naar Toya te kijken en staarde alleen maar in de richting van zijn broer. “Ik wist dat ik je ergens rook,” zei hij beledigend.

Kamui keek stomverbaasd toe hoe Toya briest en merkte dat hij met de seconde bozer werd. Hij schoof fluisterend dichter naar Kyoko toe. “Ah, Kyoko, misschien wil je dit stoppen voordat het begint.” Wetende dat Kyoko het enige was dat hen ervan weerhield elkaar uit elkaar te scheuren, deed Kamui een veilige stap terug van het trio.

Kyoko wist dat Kotaro ongevaarlijk was ... nou ja, in ieder geval voor haar. Ze nam haar handen uit de zijne ... nog steeds blozend van de manier waarop hij naar haar keek. Ze kon de liefde en toewijding echt zien stralen in zijn ijsblauwe ogen.

“Kotaro, wat brengt je deze kant op?” Vroeg ze om zijn aandacht van Toya af te leiden.

Kotaro glimlachte, vergat Toya meteen en beantwoordde haar vraag. “Ik heb gehoord dat er problemen zijn in het oostelijke gebied bij het bos. Ik hoopte Hyakuhei te vinden en hem voor jou te vermoorden, zodat je op kon schieten en mijn maat kon worden, mijn lieve Kyoko.” Oh, hij hield wel van Kyoko, maar hij hield ook van het rammelen aan Toya's kooi.

Kyoko werd een paar tinten roder bij het horen van zijn woorden. Haar lippen gingen vaneen om iets te zeggen, maar omdat haar gedachtegang op hol sloeg gaf ze het gewoon op.

Toya had genoeg onzin gehoord van die stomme blaaskaak. Hij stapte voor Kyoko uit om haar voor Kotaro's zicht te beschermen en gromde laag in zijn keel: “Ga terug!” Hij kneep zijn gouden ogen tot spleetjes en fronste. “We hebben je hulp niet nodig om van Hyakuhei af te komen. Dus waarom probeer je niet gewoon uit onze buurt te blijven en Kyoko met rust te laten?”

Kotaro deed alsof Toya er niet eens was. In een waas bewoog hij zich om Toya heen om een kuise kus op Kyoko's wang te leggen. Met een knipoog was hij net zo snel weg als hij was verschenen.

Toya balde zijn vuisten langs zijn lichaam. Hij was zo boos dat het voelde alsof hij zou ontploffen. Waarom wilde iedereen ineens Kyoko kussen? Ze was verdomme van hem!

“Kotaro, kom hier terug en vecht met me klootzak!” Schreeuwde hij op de top van zijn longen.

Kyoko wendde zich tot Kamui alsof er niets was gebeurd. “Dus ik denk dat Sennins informatie juist was.”

Toya gaf het op en draaide zich om. “Kom op, laten we onze spullen bij elkaar zoeken. We kunnen Suki en Shinbe onderweg ophalen. We moeten toch langs waar ze zijn om bij het oostelijke bos te komen,” Kyoko. Hij zou Kotaro haar nooit laten hebben en hij kon niet wachten om hem tegen het lijf te lopen en hem in elkaar te slaan om hem dat te laten weten.

Kyoko wist dat Toya jaloers was op Kotaro. Maar zoals ze het zag, kon Kotaro haar tenminste zijn ware gevoelens vertellen, waar Toya haar alleen maar aan het lijntje hield. Ze bukte zich en begon het overgebleven voedsel te verzamelen dat ze later met de anderen zouden delen.

Toya bukte zich voor haar en wachtte tot ze op zijn rug zou klimmen. Op die manier zouden ze een betere tijd hebben en het was de enige keer dat hij weg kon komen door haar vast te houden zonder dat iemand een wenkbrauw optrok.