Steve Bervoets - Partizaan

“Birutė Mažeikaitė,” Valentin keek de gevangenen triomfantelijk wreed aan. “Zijn vrouw heet Birutė Mažeikaitė. Ze woont samen met haar echtgenoot Jonas Misiünas in Bielėnai, waar ze zes hectaren land hebben.” Hij lachte smakelijk terwijl hij de hele deuropening innam. “Zijn codenaam was Vytautas, naar die idiote middeleeuwse koning van jullie. Dat laatste wisten jullie natuurlijk al. Vannacht nog gaan we zijn wijf oppikken en binnenkort vertrekt ze naar de goelag. Samen met haar drie kinderen. Ik zou wel eens willen weten wie van hen de eerste twee maanden in Siberië overleeft.” Hij keek de vijf gevangen aan en Arvydas voelde zijn nood aan bevestiging. Zou hij nu verwachten dat we gaan rechtstaan en beginnen te klappen? Goed gedaan, kerel, jij weet van aanpakken, vroeg Arvydas zich af. De anderen wendden hun blik af. Zelfs Juozas, de collaborateur, voelde een verschrikkelijke gêne de kop opsteken. Arvydas verachtte de sergeant. Van alle Sovjets vond hij Valentin het meest perverse sujet. Hij doet het gewoon voor de kick, besefte Arvydas opnieuw. Hij was de enige die zijn blik niet afwendde. Hij wist dat het niet verstandig was. Het was al de tweede maal dat hij de toorn van Valentin riskeerde. En wat dat kon betekenen was iedereen in de cel ondertussen duidelijk. Maar voor de eerste keer sinds hij was gearresteerd voelde hij geen schrik meer. Voor het eerst was zijn angst en zijn natuurlijke voorzichtigheid ondergeschikt aan zijn pure haat en zijn verstand aan zijn gevoel. Hij realiseerde zich dat Vytautas nu dood was en hij besefte eveneens dat hij de volgende kon zijn, maar hij bleef Valentin minachtend aanstaren. Valentin merkte het op. “Ik heb je vorige keer al gezegd dat je moet oppassen, stuk onbenul. Je bent duidelijk niet slimmer dan die dode vriend van je. Het is niet verstandig om me uit te dagen.” Arvydas antwoordde niet maar weigerde ook zijn blik neer te slaan. Hij kon Valentin geen twee overwinningen in één nacht gunnen. De spanning vulde bliksemsnel de lucht in de naargeestige cel. Het was Valentin die er een einde aan maakte. “Ik ben te vermoeid om me nu met je bezig te houden! Maar ik garandeer je nog een rendez-vous.” Met een ruk trok hij de deur achter zich dicht. Arvydas wist dat hij hem een deel van zijn plezier had ontnomen. De priester legde zijn hand op Arvydas’ schouder. “Dat was erg dapper maar ook superdom,” zei hij. “Ik weet het vader, ik weet het.”

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.