СтаВл Зосимов Премудрословски - Brjálaður einkaspæjari. Fyndinn einkaspæjara

– Það er rétt, ef þú ert með hóra úr munninum. Þarftu að bursta tennurnar þegar þú hreinsaðir þær síðast, fyrir hundrað árum? – konan safnaði leirtau af borðinu og fór í íbúðarhelming skálans.

– Vertu rólegur, kona! Hvað skilurðu í lykt? Allt í lagi, – ég henti af mér erminni með molum og dropum af borðinu. – Það sem ég vildi segja. Huh?.. Vertu þá tilbúinn að fara til Péturs.

– Af hverju?

– Ó, kollega, við erum með nýjan alvarlegan rekstur. Fyrst og síðast!

– Erum við flutt til Pétursborgar? – Harutun dró hárið úr nösunum, gladdist og barði með reyr.

– Nei, taktu svalara. Við munum rannsaka alvarlegt mál, og ekki pota í kringum skúrana, í leit að týndum kjúklingum og nauti. Og svo, þegar við finnum hann, munum við verða flutt hærri…

– Hvar er það til himna?

– Bjáni, það eru engar borgir á himni, til Ameríku.

– Og hvað munum við leita eftir? Hvað þarf að finna til að senda okkur til Ameríku?

– Við munum leita að nefinu…

– Hvers nef? – Harutun skildi það ekki.

Ottila klifraði upp á borðið og gekk hinum megin, nær Korporal. Hann settist niður og dinglaði fótunum, spjallaði við þá.

– Jæja, í hnotskurn.. – byrjaði hann í hálfri röddu.

– Og hvað, í hvísla þá?

– Nörd, keppni. Feds geta tekið þetta mál frá.

– Ahhh! Ég fattaði rörlykjuna.

– Svo ermarnar. Heh, flott! Ég er «skothylki» og þú ert «ermi». Og rörlykjan er sett í ermina. Hahaha Er fyndinn

– Nei. Þeir settu bullet í rörlykjuna.

– Hvað, snjallt? Og þú veist að í okkar landi eru allir klárir – fátækir og fátækir. Viltu gera gæfumuninn? Hlustaðu síðan, ég útskýri ekki tvisvar. Heilagur staður – gerist aldrei. Og þinn staður, ekki bara Hinn heilagi.. Veistu hve margir atvinnulausir í þorpinu okkar vilja helvítið þér til að taka frí þinn?

Harutun klekk augun af ótta og varpaði táruleysi.

– Því miður, skothylki, ekki er bullet sett í ermina heldur skothylki.

– Jæja, heyrðu, hve mikið, ég mun útskýra í hnotskurn: Eeee… lasstu Gogol?

– Hann drakk mogul.

– Ertu að grínast við mig?

– Þetta var húmor. Ég horfði á kvikmyndir með þátttöku hans.

– Það er gott. Horfðir þú á kvikmynd um NOS?

– Um hver nefið?

– Jæja, ekki um þitt? … – Ottila stökk af borðinu, – Fyndni aftur?

– Mnn, já! – gamli maðurinn stóð upp með athygli. Ottila horfði á nára stórfyrirtækisins og lyfti höfðinu með bullandi augum, kastaði höfðinu til enda og sá aðeins syfjaðan viðbragð.

– Sit fjandans!! öskraði hann. Korporal sat í byrjunarstöðu.

– Ég mundi eftir því. Skothylkin… þetta er þar sem maðurinn missti nefið…

– Manstu eftir því?

– Það er rétt!!

– Svo við munum leita til hans. Sjálfur … – Og Ottila stakk fingri í loftið. – spurði mig í hálfan dag. Hann óskaði mjög eftir því að ég sjálfur tæki upp þetta mál persónulega. Svo að segja, tók persónulega stjórn.

– Guð?

– Nei, þú bjáni, Marshal. Nuuu, guð okkar. Hann sagði að það væri enginn verðugri … – Ottila stökk á kné, stóð undirmanni og tók völdin yfir ástandinu.

– Og hvernig munum við leita að honum. Þetta er saga?! Þar að auki dóu þeir.

– Hverjir eru þeir?

– Jæja, þessar, aðalpersónurnar dóu fyrir löngu… og Gogol er aðalvitnið, það sama… jæja, dautt.?! Þetta er ekki húmor.. Ahhh?

– Bjáni. – Villan hoppaði úr fanginu á Incephalopath. – Við munum leita að minnismerki á koparborði sem stolið var. Annaðhvort heimilislausir eða skúrkar. Allt það sama, minnismerki um NOSU, og kannski… fornminjar.!?

– Og hver verður hér áfram?

– Isolde og Izzy aðal.

– Er hann enn lítill?

– Ekkert er lítið, ég þekkti konu þegar á árum hans.

– Til þess er mikill hugur ekki nauðsynlegur: setja það, hræktu og fór…

– Hvernig á að vita, hvernig á að vita…

– Nei, verndari, ég gæti verið áfram, hjarta mitt er veikt…

– Ekkert, hér í Sankti Pétursborg muntu anda lofttegundum og auðvelda.

Harutun vildi samt segja eitthvað til að vera hjá konu Klop en hann varð hugsi og horfði í augu við skreið tvístans á hnénu og pressaði skordýrið í efni buxanna með þumalfingri.

– Hvað vildir þú blása út? – Sarkastískt, kreisti augun, spurði Ottila.

– Ég á hvorki peninga né lyf.

– Jæja, það er leysanlegt. Allt borgar fjárhagsáætlunina. Ef við finnum nefið.

– Og ef við finnum það ekki?

– Og ef við finnum það ekki, þá verða allir útgjöld dregin… frá þér.

– Hvernig er það?

– Og svo. Ef þú spyrð enn heimskulegra spurninga geturðu misst vinnuna. Ertu með það?

– Það er rétt, skilið. Hvenær erum við að fara?

– Heimskuleg spurning. Við ættum nú þegar að vera þar. Förum núna!

– Og hvað er svo fljótt? Ég pakkaði ekki ferðatöskunni minni?

– Við verðum alltaf að hafa það tilbúið. Þú vissir hvar þú fékkst vinnu… Við the vegur, sami hluturinn…

– Hvað?

– Ég pakkaði ekki ferðatöskunni minni. Já, við þurfum ekki á þeim að halda. Við komu skaltu kaupa það sem þú þarft. Ég er með bankakort.

– Og ef það eru ekki nægir peningar?

– Hann mun henda. – og aftur rak lögreglumaðurinn fingur við loftið og stökk í svívirðilegum stíl, notaði strákar, á borðið og veifaði fót fyrir framan nef kollegans. Hann stóð upp á fætur og fór yfir borðið fótgangandi í átt frá Arutun að stól sínum. Tár og stefnt að útgöngunni.

– Hvað situr þú? förum! -og veifaði hendinni, – og eins og meðfram Pétursborg, hrífast yfir jörðina…

Þeir yfirgáfu vígið og skildu aðeins eftir skilti með krít á dyrnar:

«Hafðu engar áhyggjur. Við lögðum af stað brýn verkefni til Pétursborgar. Þú gistir á staðnum Incephalate og Izya – í staðinn fyrir mig.. Ég!»

Og neðst er viðbótin í annarri rithönd:

«Fyrirgefðu, Pupsik, ég kem aftur eins og ég þarf! Meðan flóinn þinn gengur upp. Bíddu eftir mér og ég kem aftur. Kannski einn…»

Izya las seðilinn og skrifaði á blaðið í rithönd föður síns og Intsefalopat, faldi það í vasanum og þurrkaði áletrunina úr hurðinni.

– Jæja, gamla geit, þú átt það. – Ég tók farsímann minn og sendi SMS til föður míns. Síðan fór hann inn í húsið og gaf móður sinni nótuna. Hún las og yppti öxlum.

Láttu hann ríða. Við munum skipta um það. Og ekki orð um framhald föðurins. Ertu með það?

– Auðvitað, móðir, ég skil… Og við skulum taka svínið frá skólameistaranum, Ahh? lagði hann til.

– Hvað ertu? Við verðum að gera allt samkvæmt skipulagsskránni og réttlætinu.

– Og hann öskrar á mig í sanngirni?

– Hann er leikstjórinn. Hann veit betur. Og hann sjálfur verður réttlætanlegur fyrir Guði.

– Er það sá sem hangir á veggnum á skrifstofunni?

– Næstum. Þar hangir Iron Felix, staðgengill hans. Allt í lagi, farðu að gera heimavinnuna þína.

– Ég gerði það. Mamma, get ég farið í göngutúr á ánni?

– Farðu, en mundu, hvolpur: drukknaðu, komdu ekki heim. Ég drep þig…

– Já. – Izzy hrópaði og hvarf á bak við hurðina…

– Nei, verndari, ég gæti verið áfram, hjarta mitt er veikt…

– Ekkert, hér í Sankti Pétursborg muntu anda lofttegundum og auðvelda.