Владимир Шитик - Левы рэйс

— Ведаеце што, — нарэшце ажывіўся Мікола. — Ёсць у нашай другой школе фізрук Масальскі. Ён, па-першае, чалавек сталы, а па-другое, валейболам асабліва не захапляецца. Але на матчы быў.

— Вядзі,— згадзіўся Корзун, пазіраючы на пацямнелае неба. Паўдня яны такі прабегалі, і падобна, дарма.

Школа стаяла на пагорку і свяцілася шырокімі незанавешанымі вокнамі. Толькі што скончыліся ўрокі, і дзятва шумным патокам вырывалася з высокіх і вузкаватых для такой установы дзвярэй, імкліва расцякаючыся па спадзістых заезджаных схілах пагорка. Корзуну з Наркевічам прыйшлося доўга чакаць, пакуль ля ўвахода ў школу крыху пацішэе.

Спортзала знаходзілася на трэцім паверсе. Паднімаючыся па даволі крутой лесвіцы, Алесь з Міколам яшчэ здалёк пачулі звонкія воклічы, гулкія ўдары па мячы, прарэзлівыя свісткі судзейскай сірэны. Значыць, Масальскі быў на месцы.

Наведвальнікаў Андрэй Андрэевіч прыняў з цікавасцю: міліцыянеры ў школе бываюць не часта. Пачуўшы просьбу пагаварыць, паківаў галавой:

— Ніколі не думаў…— Аднак пра што не думаў, удакладняць не стаў. Паклікаў хлопчыка ў паласатай майцы, які сядзеў на лаўцы запасных. — Пасудзі, Вася, — працягнуў яму свісток. — Прашу вас, — запрасіў ён міліцыянераў у бакоўку.

Счакаўшы, пакуль госці ўсядуцца, спытаў:

— Дык што ў вас? Корзун адказаў:

— Матч быў чатырнаццатага, а сёння — дваццаць чацвёртае. Як бы не памыліцца.

— То быў апошні завірушны дзень, вось вам прыкмета, — падказаў Наркевіч.

Андрэй Андрэевіч прыжмурыўся, як успамінаючы, потым усміхнуўся:

— А што, прыкмета сапраўды запамінальная, у нас даўно такой завеі не было. Вось што значыць дэтэктывы, умееце накіраваць думку… — І сам спахапіўся: — Што гэта я, вас жа не зіма трывожыць. А сустрэча была. Адзін, відаць, добра падпіў, другі як не нёс яго. П'янага не ведаю. Цвярозага быццам бы недзе бачыў, але як параўняліся яны са мной, ён адвярнуўся, друга хацеў падтрымаць, ці што. Апрануты быў у светлы кажух фабрычны. Вушанка чорная, з труса. Але найбольш мне паказаліся буркі. Высокія, белыя, абшытыя карычневай скурай. Такія цяпер толькі ў кіно бачыш, калі даўніх дзеячаў паказваюць.

— Можа, яшчэ і на гадзіннік паглядзелі, як выходзілі пасля гульні? — Корзун забраў ініцыятыву ў размове ў свае рукі.

— Была палова дзесятай.

— Дакладна. Цяпер бы нам каго-небудзь, хто крыху затрымаўся ў комплексе, пасля вас ішоў, га, не падкажаце?

— Напэўна, мае вучні, яны, пакуль спартсмены з раздзявалкі не пойдуць, будуць таўчыся пад дзвярыма. Вася, Юра! — гукнуў ён у залу.

Хлопцы аказаліся кемлівымі і дружна заявілі:

— Нейкага дзядзьку бачылі, мы яго яшчэ перагналі. Не, аднаго. У белым кажуху і валёнках, такіх белых, абшытых. Можа, паляўнічыя, бо пад самыя калені.

— Вы яго раней сустракалі ў горадзе? Не? То, можа, што адметнага кінулася ў вочы, каб пазнаць можна было, сустрэўшыся.

Хлопчыкі пераглянуліся. Вася сказаў:

— Спартыўная хадзьба.

— Як гэта? — не зразумеў Корзун.

— Ну, ходзіць дзядзька, як падскоквае, — удакладніў за сябра Юра. — Трохі падобна на спартыўную хадзьбу, ёсць такі від у лёгкай атлетыцы.

— Малайчына, — Корзун ускудлачыў ягоныя густыя валасы, — запомніў, што трэба. Дзякую вам.

— У цвет? — спытаў Мікола, калі выйшлі са школы.

— Нешта ў гэтым ёсць, хаця хацелася б большага…

— Калі дазволіце, я заўтра яшчэ пабегаю, — прапанаваў Наркевіч.

Корзун згадзіўся.

— Усё-такі разумны чалавек некалі сказаў, што панядзелак цяжкі дзень. — Пратасеня пачаў здалёк. — Ты сядзіш, зубы скаліш, а Кунцэвіч скаргу накатаў — во такую, — паказаў ён рукамі,— і яшчэ ў вобласць абяцаў пісаць. Маўляў, у прысутнасці раённага пракурора інспектар міліцыі дапытваў недазволенымі прыёмамі.

Скарга, напэўна, была яшчэ ў пятніцу, і Пратасеня ведаў аб ёй. Аднак загаварыў толькі ў панядзелак, у службовым кабінеце. Не хацеў псаваць Корзуну выхадны. Добра зрабіў, бо сёння ў Корзуна ўжо што-кольвек было, каб не толькі адбівацца ад скаргі Кунцэвіча, а і прапаноўваць нешта пазітыўнае.

— Аркадзь Міхайлавіч, — дачакаўся ён паўзы, — трое сутак не мінулі, як скарга пададзена?

— Законнік! — Пратасеня сярдзіта засоп і сеў за свой стол. — Болей нічога не прыдумаў?

— Што вы, Аркадзь Міхайлавіч! Пустую торбу не нашу. Давайце абмяркуем.

— Гляджу я на цябе, інспектар Корзун, і думаю: ёсць для цябе нейкія рамкі ці не?

— Навошта так, Аркадзь Міхайлавіч? Быццам я толькі і раблю, што крымінальна-працэсуальны кодэкс парушаю. А ў мяне і дапушчэнне ёсць, па нашай справе. Абабурка сустракаўся з журналістам у калгасе, у Якушавай, у аўтобус білет разам браў…