Хамидулла Абдуллаев - ЭЗОП

Қани олиб чиқ.

Эзоп устига рўмолча ёпилган таомни олиб келади.

–

Ие. бу оддий тилку.

–

Ха хўжайин бу тил, энг ёқимли сўзлар, ҳам мехр – мухаббат, ҳам бир-бирини эркалаш, хурматлаш барчаси шу тил туфайли.

–

Чиндай ҳам шундай, ақлингга баракалла, энди бизга дунёдаги энг бемаза нарсани кўрсат.

–

Хозир – деди Эзоп яна бир ликопдаги тилни кўтариб – Мана хўжайин.

–

Бу хам тил-ку, нима бизни масхара қилмоқчимисан?

–

Ундай эмас хўжайин, хазилашаётганим йўқ, дунёда барча ёмон ишлар, хиёнат, фирибгарлик, уруш – жанжаллар шу тил туфайли, жамики фисқи – фужур, иғво, товламачилик каби иллатлар шу тил туфайли.

–

Яшавор Эзоп – деди Дродо чайқалиб ўрнидан тураркан Эзопнинг елкасига қоқиб – Қул бўлсанг ҳам ақлинг етарли. Бор яна шароб келтир, тўйиб бир ичайлик токи ғам ва андухлар буткул чекинсин.

–

Дродо бугунча етарлича ичдинг энди тўхтат – деди миледи қатъий охангда.

–

Сен жим ўтир танноз, Аргос билан кўз уриштириб ўтирганингни эрим билмайди деб ўйладингми?

–

Дродо биз сенинг меҳмонимиз, бундай ҳақоратлар яхши эмас.

–

Ичингдан нима ўтаётганини билмайди деб ўйлайсанми, яхшиси мендан узр сўраб тавба қил, йўқса ёмон бўлади.

–

Мени қаттиқ хафа қиляпсан Дродо, эртага ўзинг хижолат бўласан.

–

Сендан…а, сен менинг қанчалик қудратли одам эканимни билмайсан, мени файласуф эканлигимга ақлинг етмади.

–

Майли, майли фақат зўрман деб чиранаберма.

–

Сен қуёнюрак билан гаров ўйнаб кимлигимни кўрсатиб қўймоқчиман, тушундингми?

–

Тушундим.

–

Гаров ўйнайсанми?

–

Нима деб гаров ўйнаймиз?

–

Мен бутун бошли денгизни сувини симириб ичиб юбораман, сен томоша қилиб ўтирасан.

–

Дродо кайфинг ошиб қолди, яхшиси кириб ухла, биз эса жўнайлик.

–

Ха…а қўрқоқ, кўрдингми. мени қандай қудратли эканимни биласанда.

–

Ёш болага ўхшама, хечбир кимса денгиз сувини ичиб юбораолмайди.

–

Мен эса ичаман.

–

Хўп, нима деб гаров ўйнаймиз?

–

Сен эртага ўз гувоҳларинг билан кириб келасан, мен уларнинг олдида денгиз сувини симириб ичиб ташлайман.

–

Хўш кейинчи?

–

Сўнгра менга барча молу-мулкингни ютқизган бўласан, сени қул қилиб оламанда кишанлаб қўяман.

–

Борди-ю ичаолмасанг нима бўлади?

–

Унда барча мол-мулким, хатто хотиним ҳам сенга ўтади, тушундингми?

–

Пушаймон бўлмайсанми?

–

Асло

–

Майли сен айтганча бўлақосин. Эртанги пушаймонинг иш бермайди.

–

Ҳали кўрамиз йиғлаб ялинишларингни, хой хабаш қани.

–

Мен бу ердаман хўжайин – деди қарсак товушини эшитиб кириб келган қора хабаш – нима хизмат буюрадилар.

–

Бор ертўладан яна май келтир, унга чўмиламиз.

–

Май қолмади, барчасини ичиб тугатишди.

–

Ахмоқлар сенларга кўрсатиб қўяман, Эзопни боғлаб қўйиб калтаклаймиз, қани олиб келинглар, бир мазза қилиб томоша қилайлик.

–

Хўжайин ундай қилманг, баданимнинг калтак емаган соғ жойи қолмаган, жоним оғриса бирор кори-хол қилиб қўяман.

–

Унга тегма – деди ғазаб билан Милейка – бегуноҳ бечорани калтаклатиб томоша қиласанми, садқай одам кет.

–

Хой хабаш нега қараб турибсан бу танноз хотинимни оёғидан осиб қўйамиз, додлашини эшитиб мазза қиламиз, қани бошла.

–

Одамни харнарса бўлгани яхши, сен билан эртага гаплашамиз, еғлабтиб ялинтирмасам Милейка отимни бошқа қўяман. Уни олиб кириб ухлатиб қўйинглар.

***

–

Вой бошим, вой ўлибқоламан Эзоп қаердасан?

–

Мен шу ердаман хўжайин.

–

Бошим ёрилиб кетай деяпти, худди арилар уя қуриб олгандек. Менга нима бўлди, хеч нарсани эслайолмайман.

–

Маст бўлиб олиб анча иш кўрсатдингиз.

–

Миям қурсин мени, асло ақлим кирмади. Нималар қилдим бир бошдан айтиб берсангчи.

–

Анчагина машмаша қилдингиз, меҳмонларни қувлаб солдингиз, бекамни ҳам анча хафа қилдингиз.

–

Оббо, ёмон ишлар бўлибди-ку.

–

Бу ишлар “холва” энг ёмони хали олдинда.

–

Нима бўлди?

–