Алмаз Гимадеев - Телефонлы кәҗә / Коза и сотовый телефон

– Шу-шундый матур кыз сораганда тыңламый булмас инде, – дип бытылдады Айрат, Марсельнең өйрәткәннәрен исенә төшерергә тырышып. Бу минутларда ул җир тишегенә төшеп китәргә дә әзер иде, каушавыннан көнбагышын идәнгә койды.

– Чүпләмә идәнне! – диде Нәзирәнең иптәш кызы.

– Шу-шундый матур кызларга берни дә жәлке түгел. – Малай инде нәрсә сөйләгәнен үзе дә аңламый иде.

– Да-а! – диде тегесе, бармагын чигәсе турысында боргалап.

– Ә… ә… синең исемең ничек? – дип сорады Айрат Нәзирәдән, көчкә телен әйләндереп.

– Мартышка!

– Ми-минем дә Мартышка исемле сеңлем бар… э-э…

Тфү, нәрсә сөйлим соң мин, дип уйлады малай эченнән генә. Авыр, бик авыр иде аның хәле. Кино бетүгә, ул, кызларга ияреп, урамга чыкты. Урамда инде караңгы, күктә чекерәешеп йолдызлар яна. Багана утлары яктысында авыл урамнары әллә нинди сихри тынлыкка төренеп утыра.

– Минем дә сезнең урамга барып киләсем бар ие, – диде Айрат, Нәзирәләр янына килеп.

– Бар соң! – Кызлар бер-берсенә карашып көлешеп алдылар. – Әллә сине безгә бәйләп куйдылармы?

Айрат, бөтен кыюлыгын җыйды да сөйләп китте:

– Безнең авыл бик матур. Фермалары да бар. Әле өч нәсел үгезен мәсекомбинатка җибәрделәр. Ә-әнә, тау башында сарык фермаларының уты яна, без анда малайлар белән тәкәгә атланып йөрибез.

Аның уйлавынча, болар авылдагы иң кызык хәлләр иде, ул кызларга карады һәм аларның бик бирелеп тыңлавын күргәч, сөенеп, тагын дәвам итте:

– Мәктәптә укыйбыз инде, коридорда футбол тибәбез. Ашауга карап инде… Хәбриев гел варутада тора. Ни… Шәһәр ничек анда? Гөрлиме? Их, бер барып күрәсе ие шуны…

– Шәһәрме? – Нәзирә, аптырап, иптәш кызына карады, аннан соң, күзләрен шаян ялтыратып, нидер исенә төшкәндәй, кызу-кызу сөйләп китте: – Шәһәр матур, зоопаркы да бар, әле менә бер маймыл качкан шуннан, дөрес булса, Каенлыда, диләр аны. Балконда биш сыер асрыйбыз… Ярый, сау булып тор, сарыкларыңа бездән сәлам әйт, яме!

Кызлардан аерылгач, Айратның кәефе күтәрелеп китте. «Яшәсен Марсель! – дип уйлады ул, сөенеп. – Их, күңелле дә соң кызлар озатуы!..»

Компьютер серенә бик тиз төшенде Әлферит…

– Уау! – диде ул, интернет битләрен актарганда. – Әни, әни, дим, карале юри генә! Ниләр генә юк монда?!

– Җә, җә, кызышма! – Әнисе малаеның ай буе тарак күрмәгән чәчләрен тузгытты. – Интырныйтта утырганчы, дәресләреңне карар идең. Надан каласың бит! Нәселдә булмаганны… Бергә берне куша белмисең!

Әмма Әлферит әнисен ишетмәде. Башы-аягы белән компьютерга кереп чумган иде ул. Анда әнисе барында карарга ярамый торган әйберләр дә күп булып чыкты. Аларын малай кача-поса карады.

Көннәрдән бер көнне Әлферитнең күзе «чат» дигән язуга төште. Монысы өендә компьютеры булганнарның экран аша таныша, сөйләшә торган җире икән. Шул ук көнне «чат»та «Альф» дигән исем барлыкка килде, һәм Альф-Әлферит яшьтәшләре белән әңгәмә кора башлады.

Alf: привит рамашкы нихәль мин сине сагнып беттем.

Ромашка: Альф, минем хәлләр әйбәт. Сагынган кеше дустын кунакка чакыра ул.

Alf: уау әйдәбезга кунакка киль.

Ромашка: Бүген үкме?

Alf: канишны.

Ромашка: Әти-әниең ни дияр?

Alf: уау пахан белән мамань дачада.

Әйе, бүген гаять тә җаваплы көн. Ай буе компьютер аша ниләр турында гына сөйләшмәде Альф белән Ромашка! Ниһаять, Ромашка Әлферитләргә кунакка киләчәк!

Малай көзге каршына килеп чәчләрен тарады. «Айга бер булса да тарарга кирәк икән», – дип уйлады Әлферит. Борын астына зур ике бетчә чыккан булган – аларны сытты. Өйдә киеп йөри торган шортигын салып, «Найк» дип язылган спорт ыштанын киде.

«Ниндирәк икән син, Рамашкы?.. – Малай, хыялга бирелеп, күзләрен йомды. – Чәчең сары төстәме икән, карамы? Әллә арткы партада утыручы Гөлсемнеке төсле җирәнме?.. Синең дә битеңә бетчә чыгып интектерәме икән?..»

Әлферитнең хыялларын челпәрәмә китереп, ишектә кыңгырау чыңлады. Малай, пуля тизлегендә атылып, ишекне ачты һәм… лапылдап идәнгә утырды. Ишек төбендә, йөзенә битараф кыяфәт чыгарып, сыйныфташы Рәмилә басып тора иде!..

Кыз, үз өенә кергәндәй, вәкарь белән генә түргә узды, бүлмәгә күз йөгертеп чыкты һәм Әлферит каршына чүгәләде:

– Привет, Альфик! – диде ул, шаян елмаеп. – Ә беләсеңме, «Альф»ның син икәнен мин беренче көнне үк белдем бит.

– Каян белдең? – дип сорады тегесе, көч-хәл белән телен әйләндереп.

– Их, Альф, Альф! Бөтен дөньясында берәү генә бит син! Привет, кил сүзләрен дә яза белмәүче, конечно сүзен дүрт хата белән язучы, өтер, нокта, сорау билгеләренең нәрсә икәнен дә белмәүче бөтен планетада берәү генә бит син!.. Танымаска мөмкинме соң сине?!