Алмаз Гимадеев - Телефонлы кәҗә / Коза и сотовый телефон

– Ә бәхәс?!

– Бәхәсне кая куясың?

– Кара син аны, ансат кына шылмакчы! – диештеләр.

Рөстәм исә тугыз тактада эшне бетергән иде инде. Менә ул ашыкмый гына соңгы көндәше Йосыф каршына килде һәм чираттагы йөрешне ясар алдыннан тәкәббер генә итеп Фаилгә карады:

– Шулай, энем, моннан соң минем белән бәхәскә кермәссең дип уйлыйм!.. Һм-м-м!.. Ә минем рюкзак авыр булыр, һай авы-ы-р… – диде ул, йөзен чыткан булып.

– Әйдә, әйдә, уйнап бетер! – диеште малайлар.

– Фи-и-и, нәрсәсен уйныйсың! – Рөстәм тактага кырын күз ташлады. – Беткән бит инде монда!..

Һәм ул күп уйнаудан сөялләнә башлаган имән бармагы белән оста гына итеп Йосыфның соңгы шашкасын тактадан чиертеп төшерде.

Раушания – сыйныфта иң матур кыз. Моның шулай икәнлеген бөтен малай белә. Әхәт тә белә, ләкин аны белеп кенә ни файда? Менә Раушания Әхәтне матур итеп күрсен иде ул… Юк шул! Печтек кенә дә игътибар итми. Бәлки, игътибар да иткән булыр иде – Әхәтнең колаклары алагаем зур, көзге әче җилләрдә тирбәлгән әрекмән яфраклары шикелле селкенеп торалар. Ну, аннары буен да әйтер идем… Әнисенең кер юу машинасыннан әз генә калкурак. Ә шулай да бик дуслашасы килә бит шул тәкәббер Раушания белән.

Их, берәр батырлык кылсаң иде ул менә! Әйтик… әйтик, Раушания суга бата яза… Әхәт аны коткара… Яисә кызны зу-ур овчарка таларга җыена. Шунда Әхәт йөгереп килә дә, «рраз!», «рраз!»… Хыялларның чиге-чамасы юк иде.

Беркөнне Әхәтне, Раушанияне һәм сыйныфтагы тагын өч укучыны район үзәгенә, математика буенча уздырылган олимпиадага җибәрделәр. Олимпиада яхшы узды. Соңыннан, барысы бергә кереп, ашханәдә тамак ялгадылар. Ашаганнан соң укытучы апалары берәр сәгать ял итәргә рөхсәт бирде. Шунда Әхәт:

– Раушания, әйдә, ә-ә-нә теге супермаркетка барып киләбез, – диде, бераз дулкынланып. Кыз риза булды.

Теләгән әйберләрен алып кибеттән чыгып барганда, көтмәгәндә алар каршына Әхәттән дә бәләкәйрәк буйлы бер малай килеп басты.

– Сәлам, чибәркәй! – диде ул, кызга сөзеп кенә карап. – Телефоның бармы? Бир аны миңа! Тизрәк!!!

Әхәт катты да калды. Нәрсәдер әйтергә теләп авызын ачты… әмма дерелдәгән иреннәре арасыннан сүз чыкмады.

Шунда Раушания көтелмәгән тәвәккәллек күрсәтте – кулындагы сумкасы белән хулиган малайга китереп сукты. Тагын, тагын… Ялгышып, Әхәткә дә эләкте. Бу тавышка кибет эченнән кешеләр йөгерешеп чыкканда, бәләкәй буйлы башкисәр биредән табан ялтыраткан иде инде.

Раушания һушын җыярга өлгерә алмый асфальтта башын тотып бөрешеп утырган Әхәт янына чүгәләде:

– Авыртамы? Гафу ит инде, ялгышрак эләкте. Энекәшкә дип алган гантельләрне кулланырга туры килде шул…

Башы томаланган Әхәт исә:

– Мин – егет… батыр… егет… – дип мыгырданды.

Иртән мәктәпкә килгәч, бер көтү бала, гадәттәгечә, Фәннур янына җыелды:

– Малай, алгебрадан өй эшен күчерергә биреп торырсың инде, яме?!

– Фәннур дус, ничек кәефләр? Яшт иттереп кенә әдәбияттан иншаны күчереп алыйм әле?

– Малай, коткарсаң, син генә…

Ләкин бүген уку отличнигы никтер сумкасыннан дәфтәрен чыгарырга ашыкмады. Эре генә кыяфәт чыгарып кукраеп утыруын белде.

– Йә, ялындырма инде!

– Дәфтәреңне ашамыйбыз ла…

– Бүтән көннәрдә күчертә идең бит әле!

Ниһаять, Фәннурның масаю катыш чыелдык тавышы яңгырады:

– Бүтән көннәрдә шул менә… Ә моннан соң алай булмаячак! Бүгеннән башлап, бушка күчертүләр бетте!

Сыйныф бүлмәсе бер мәлгә тынып калды.

– Ярар соң… – дип сузды Кәлтә Закиры. – Жевачкы бирермен, брат. Күчерт кенә!

– Жевачкыңны бакчага йөрүче сеңлеңә бир, яме, акыллым! Ә инде күчертү мәсьәләсенә килгәндә… – Фәннур, текәлеп, һәрберсенең күзенә карап чыкты. – Бүгеннән башлап, һәр фәнгә махсус бәяләр куям! – диде ул тантаналы кыяфәт белән. – Әйтик, алгебра белән геометриядән күчертү ун сум торачак. Физика белән химия – авыр фәннәр, аларның бәясе егерме сум чамасы булыр… Инша язып бирү илле сумга тарта…

– Күрәләтә талау бит бу!!! – дип кычкырып җибәрде шулчак Закир. – Бер иншага илле тәңкә!

– Их син, кәлтә-мәлтә! – дип, аны үртәгәндәй итте Фәннур. – Мин бит үземнекен күчертмим, өр-яңадан, бүтән төрле итеп язып бирәм. Андыйга калса, илле сум аз да әле ул, бик беләсең килсә… Әле мин сезне жәлләп кенә…