Juliusz Słowacki - Poeta i natchnienie

Siostro! twe rany mocniej się płomienią,
A z twoich oczów 18 18 oczów – dziś: oczu. [przypis edytorski] wesołość wylata
I szaty twoje się jak tęcze mienią,
I pierś wzniesiona, i skrzydli się szata.
Nie leć! te słońca ciebie opierścienią
Jak powój, który kolumnę oplata,
I tam zostaniesz, statui starożytnej
Podobna – śród słońc złotych – przy błękitnej.

O, nie zostanę! bo w tej gwiazd powodzi
Ona się zniża i z duchami swemi 19 19 swemi – dziś: swymi. [przypis edytorski] ,
I na miesiącu swym na ziemię schodzi,
Bo zapragniona jest znowu na ziemi;
Oto więc na swej półmiesięcznej łodzi
Płynie, rękami sypiąca złotemi 20 20 złotemi – dziś: złotymi. [przypis edytorski]
Litośną 21 21 litośny – dziś: litosny, litościwy. [przypis edytorski] miłość… dawno tak widziana
Na wyspie Patmos przez świętego Jana 22 22 miłość (…) przez świętego Jana – chodzi o objawienie, którego doznał na wyspie Patmos św. Jan, autor Apokalipsy. [przypis edytorski] .

Patrzaj na ciemne, szmaragdowe lasy —
Zniżyła się tam i rzuca spod siebie
Dwa wielkie tęczy rozwiniętej pasy,
Które się od niej zaczęły na niebie.
Przychodzą nowe na świat Pańskie czasy,
Niechaj umarły swych umarłych grzebie!
A ty nie maż ust światowym piołunem,
Ale tej łaski Pańskiej bądź zwiastunem!

Widzę, jak oczy twe światłami skrzą się
I za tym widem 23 23 wid (neol.) – widok, widzenie. [przypis edytorski] przeszły i wróciły
Bez łez… Czyć zawsze napisano w losie
Nie być miłości duchem, ale siły?!
Mów do mnie! może w twoim smętnym głosie
Nie będzie echa podziemnej mogiły.
O nie! ty cały łamiesz się w boleści,
A twoja ręka szuka rękojeści.

To nic, jam pobladł… duch mój jest otchłanią
Tęsknot i musi strzec się własną mocą;
Czuję, że gdybym ja poleciał za nią
Tam, gdzie te światła całą ziemię złocą,
Byłbym jak jedna z gwiazd, co się tumanią
I przez tęczowe jej rąbki migocą,
I już… już własnej twarzy mieć nie mogą,
A ja tu czekam w ciemności…

Na kogo?

Żaden duch nie jest bez przyjaciół własnych,
Żaden głos nie jest bez ech – poza światem.
Raz ja nad Ikwą po mych łąkach jasnych
Błądząc, znudzony błękitem i kwiatem,
Bo mi w pamięci koral twych ust krasnych,