Іван Чыгрынаў - Звон ― не малітва

Вяршыла. Так… Ну што ж… Нічога не застаецца…

Паўза.

Першым у крэсла сяду я… А вы ўслед за мной! (Узнімаецца без асаблівага эншузіязму.)

Папсуева (становіцца перад крэслам) . Я вам гэта не дазволю.

Вяршыла (здзіўлена) . Тамара ЦімафееўнаІ Ну, што вы баяліся за сябе, я разумею… А чаму вы баіцёся за мяне?.. Паколькі вы не хочаце быць лакмусавай паперкай, ёю буду я! (Робіць крок да крэсла.)

Папсуева. Толькі цераз мой труп!

Вяршыла. Што з вамі, Тамара Цімафееўна? Адкуль такі страх?

Папсуева. Я баюся не за вас!

Вяршыла. Аза каго? За мудрамер?

Папсуева. За тую высокую інстанцыю, якая… назначыла вас міністрам!

Вяршыла. Не разумею…

Папсуева. Ніхто, у тым ліку вы самі, не мае права сумнявацца ў правільнасці рашэння гэтай інстанцыі! Калі вас назначылі — значыць, вы таго варты!..

Вяршыла (не адразу) . Нас усіх назначылі сюды…

Папсуева. Іменна! Таму ніхто з нас не мае права верыць нейкаму сепаратару больш, чым… Ніхто! Інакш мы можам дакаціцца чорт ведае да чаго!..

Вяршыла з палёгкай садзіцца ў сваё міністэрскае крэсла і згаджаецца з Папсуевай, хоць выгляду не падае. Уваходзіць Нюра і сядае за свой стол. Хавае мокрыя вочы.

Вяршыла. Што ж рабіць у такім разе? Апарат мы абавязаны праверыць… Каб даць сваё заключэнне. Мы сваімі вачамі павінны бачыць яго ў рабоце!

Папсуева (адчуўшы, што небяспека адсту піла) . Ёсць прапанова… У вашай прыёмнай наведвальнікі. Вось давайце іх і праверым!

Паўза.

Вяршыла. А калі яны не дадуць згоды?

Папсуева. Трэба зрабіць так, каб яны не зда гадаліся, што гэта праверка.

Вяршыла (падумаўшы) . Рабіць гэта тайна, не папярэдзіўшы… Нядобра!.. Нават на магнітафон нельга запісваць чалавека, калі ён не ведае…

Папсуева. Але ж гэта не афіцыйная праверка! Вынікі яе застануцца паміж намі! Мы ім ходу не дадзім!

Паўза.

Вяршыла. Можа, правядзём гэтую працэдуру ў вашым кабінеце?

Папсуева. Можна і ў маім. Але ж яны запісаліся на прыём да вас. I ведаюць, што вы пачалі прыём.

Паўза. Вяршыла думае.

Вяршыла. Добра… Прымаем такое рашэнне… Мы займаемся сваёй справай, а таварыш Мурашка — сваёй…

Мурашка. Віктар Паўлавіч! Мне трэба, каб кожны абавязкова сеў у крэсла з датчыкамі.

Папсуева. Ну, гэта не праблема. Ягор Фёдаравіч! Адсуньце ад стала мяккія крэслы і пастаўце гэтае…

Міралюбаў і Мурашка коцяць мяккія крэслы ў куткі кабінета. Мурашка ставіць сваё крэсла каля стала, правярае правады.

Вяршыла. Мікалай Ягоравіч… Каб не кідацца ў вочы і не выклікаць падазрэння… Сядзьце крыху далей. Вунь за той столік. Вам будзе зручна?

Мурашка. Безумоўна. (Садзіцца за столік у глыбіні сцэны.)

Міралюбаў (адчуваючы сябе ніякавата, як і Вяршыла) . Можа, нам увогуле пайсці?

Вяршыла. А хто будзе пратакол падпісваць? Мы павінны засведчыць усё, што адбудзецца, калегіяльна!.. Нюра, з каго пачнём?

Нюра. Відаць, з бабулі. Восемдзесят два гады. I прыйшла яна самая першая.

Вяршыла. Восемдзесят два?.. Ёй ужо няма куды спяшацца. Давайце пачнём з вынаходцы. Мне ўжо нехта званіў пра яго. Не памятаю хто. Сказалі, што гэта будучы нобелеўскі лаўрэат. У яго нешта незвычайнае… Мікалай Ягоравіч!.. Вы толькі не адразу… Дайце нам пагаварыць з чалавекам. Вырашыць пытанне. А потым ужо, к канцу, уключай цеся.

Мурашка. Зразумеў.

Вяршыла. Зрабіце ласку, нагадайце рэпертуар. Каму што?

Мурашка. Гома нармаліс… Танец маленькіх лебедзяў.

Вяршыла (запісваючы для памяці) . «Танец маленькіх лебедзяў».

Мурашка. Літара «Д». «Кліент»… «Развітанне з радзімай».

Вяршыла (піша) . Агінскі. «Развітанне з радзімай».

Мурашка. «ПД»…

Вяршыла. Не трэба расшыфроўваць. Запомніў. Туш… (Піша.) Падумайце ўсё ж, чым замяніць. Ёсць у гэтым «свяце розуму», як вы сказалі, нейкая нацяжка. Дайце яму што–небудзь не наша… Замежнае. Які—небудзь рок ці блюз…

Мурашка. Віктар Паўлавіч… У мяне ж толькі класіка.

Вяршыла. Пашукайце што–небудзь з заходняй класікі.

Мурашка. Падумаю… Левая палавіна шкалы. «Т»…

Вяршыла. Памятаю. Талент. «О, дайце, дайце мне свабоду!» (Піша.) Што ў вас далей?