Сұлтанмахмұт Торайғыров - Адасқан өмір

Сезімнің сыртқа шықпас түсі бар ма?
Оны жасырар адамның күші бар ма?
Біреу күй, біреу пішін, біреу сөзбен,
Көрсетпейтін жүректің іші бар ма?

Мен сəби мейірімді ана құшағында,
Ақ мамасын сүйемін, құшамын да:
Алтын ана жек көрер шамасы жоқ;
Былғанам ба, мейлі құсамын ба.

Мен ұжмақ періштесі, көңілім таза,
Қандай нəрсе білмеймін: бəле, қаза.
Еркімнің ұйғарғанын істеуіме,
Ұғынбаймын ешкімнен бар деп жаза.

Қастық деген не нəрсе: көрінген дос;
Қайғы деген не нəрсе: көңілім хош;
Алдау, күндеу, айла не, мен білмеймін,
Жүрегімде түкпір жоқ сүюден бос.

Мен білмеймін: жалыну, жағынуды,
Ресім, ұлық, Құдай деп табынуды,
Өз еркімнің қылығы өзіме жөн,
Айтшы маған не нəрсе жаңылуды?

Кəпір жоқ, мұсылман жоқ, мал мен адам
Бəрі де айырмасыз бауыр маған.
Пайда, зиян, ұят не, – мен білмеймін
Менің үшін сөз һəм жоқ деген жаман.

Менде жоқ: мынау орыс, мынау қазақ,
Не мақтау, не кемсіту, қорлау, мазақ.
Бай, кедей, сау, кем-кетік бəрібір бас,
Не нəрсе айтшы: кəрілік, ауру, азап?

Мен білмеймін: не нəрсе өлім деген,
Қорқу деген, көму деген, көрің деген.
Тамағыма пышақ таяп тұрған жан да,
Күлуден басқа жауап алмас менен.

Күн сайын жазғытұрым шыққан гүлдей,
Жақсы түрге кіремін өзім білмей.
Сондықтан көңілім шат, жүзім нұрлы,
Күліп сəуле шашамын жазғы күндей.

Жас тəнім ажарланып күннен-күнге,
Бəйшешектей құлпырар түрден-түрге.
Талпынам асыққандай жігіттікке,
Ұқсайтын жүзім гүлге, шаш сүмбілге.

Жас тəн мен сезім, білім қабат өсіп,
Барамын кəмілдікке таман көшіп.
Өңім тұрсын, түсіме елестемес:
Бір күн топырақ болам деп, үнім өшіп.

Сыртым сондай, ішім бос жамандықтан,
Мен періште ұжмақтан жаңа шыққан.
Сондықтан əркімге де мен сүйкімді,
Күнəсіз екенімді бір көрсе ұққан.

Ақтайтындай дүниеге келісімді,
Асыққандай беруге жемісімді,
Күн сайын өсіп барам, толып барам,
Ақтасан, дүние, осы сен ісімді.

Мен, сыйлар деп дүние, келдім міне!
«Бір жас» деп есігіңнен ендім міне!
Мен азатпын, мен ақпын, мен өсемін,
Не қылсаң да басымды бердім міне!

Кім біледі қоярсың еркімді алып,
Кім біледі қоярсың көркімді алып,
Кім біледі бүл ерік, бұл көріктің –
Жоғалғанын білмеспін қайда қалып.

Əлде дерсің: «пəлен бар, көрмесем де,
Соған табын, солайша жəне нанып.
Соны қылып, сондайдан тыйылмасаң,
Миллион-миллион жыл қинар отқа жағып»

Əлде дерсің: «Ұлық бар, ел ғұрпы бар,
Жазалысың, қоймасаң оны танып».
Əлде дерсің: «Царь, құдай, алтын деген,
Соны сүй, соған табын, шұлғы барып».

Əлде дерсің: «Қап салып тілену бар,
Алтынның қызметінен қалсаң арып».
Əлде дерсің: «Құтылмас кедейлік бар,
Маңдай термен болмайтын асқа жарып».

Əлде дерсің: «Мейірімсіз ғашығың бар,
Түкіруге қорланар күйсең жанып».
Əлде дерсің: «Достық бар сау кезіңде,
Қараңды да көрмейтін солсаң кəріп».

Əлде дерсің: «Ауру бар қинай-тұғын,
Тынышың кетіп, тамағың, ұйқың қалып».
Əлде дерсің: «Беле бар кем-қор қылып,
Елден ет жиғызатын дорба салып».
Əлде дерсің: «Қайғы бар жылай-тұғын,
Гүл бетіңді сарғайтып жасқа малып».

Əлде дерсің: «Кəрілік бар тəнің тозып,
Қуартар, əлсіз қылар көркіңді алып».
Əлде дерсің: «Құтқармас қараңғы көр,
Топырақ болып, ұйықтарсың сонда барып».

Миллион жыл, миллионымен өтсе-дағы,
Тұруды бір білмессің ұйқың қанып.
Сен ұмыт, сен деген бір саңырау көр,
Бар-жоғыңды артқылар қылмас парық».

Мен жігіт, он бес – отыз арасында,
Бұл жаста көп: бересі-аласым да.
Алдымда толған мақсат, толған таңдау,
Алайын мынасын ба, анасын ба?

Жазғы гүлдей түрленіп толған түсім,
Көзім нұрлы, ақ меруерт – бүтін тісім.
Шашым қара сүмбілдей, бойым түзу,
Сəуле шашып тұрады жастық пішін.

Жалыны бойға сыймай сырттан көрініп,
Күн сайын тұрады артып қайрат, күшім.
Əр үміттің қиялы сəулеленіп,
Түн бойы ұйқы бермес, толқып ішім.

Жүрегім жұлқынады əлдеқайда:
Сақтауға күші келмей іштегісін
Лепіріп, бақ іздейді, жар іздейді! –
Ол ғашық көрмесе де жардың түсін.