Сəкен Сейфуллин - Аққудың айырылуы

Арқада бір жер бар еді,
Жібек самал саясы:
Саяда бір көл бар еді,
Сырлы кесе аясы.

Маржан құмы, күміс суы
Көл еді кең айнадай:
Мұнарытқан торғын буы,
Көк кестелі айнала.

Қалың топ-топ, алшақ-сирек
Жасыл қамыс дестесі:
Бейне қолмен салған ирек
Көлдің жасыл кестесі.

Əдемі еді мөлдіреген
Айна көлдің көрнегі;
Су бетінде елбіреген
Ақ шашақтар өрнегі.

Пай шымылдық, жасыл құрақ
Қалың біткен ту құрақ.
Кейде аққулар жасырынад,
Шымылдыққа судырап.

Айна көлді мекен еткен,
Бір-екі аққу бар еді.
Мақсұтына бірге жеткен,
Екі ғашық жар еді.

Айна көлдің суы күміс,
Жұбай аққу көркі еді,
Көрсе көзің алар тыныс,
Екі сəулем ерке еді.

Көлдің басы ертелі-кеш,
Мың құбылған əн еді.
Екі ғашық ертегідей,
Көлдің көркі – сəні еді.

Жүргенімде елге келіп,
Ешкімді ертпей қасыма,
Кетуші едім көлге келіп,
Біраз жатып басында.

Көз жіберіп айна көлге,
Жағасында жатушы ем;
Төсімді ашып жібек желге,
Рахатына батушы ем.

Келуші едім анда-санда
Саясатсыз тұрмысқа;
Біраз тыныштық беріп жанға,
Демалуға – тынысқа.

Бір күн ерте айна көлдің.
Күйін тыңдап, жағалап;
Бір ғажабын жəне көрдім,
Қарап жатып жағада.

Кең айнадан өзін көріп,
Құстар билеп, ойнайды:
Су түбінен маржан теріп,
Сүңгіп терең бойлайды.

Көлді қорып, байғұс қызғыш
Қыңқылдайды жағалап:
Қанатымен жерді сызғыш,
Төңкеріліп сабалап.

Тау құдірет қалықтайды.
Қақсап, жырлап, зарлайды;
Сорлы жыршы жалықпайды,
Көл сағасын барлайды.

Көктен көлге төңкеріліп,
Шаңқылдайды шағала;
Бірде жылап, бірде күліп,
Жарқылдайды жағалап.

Қоңыр күйін қаз күйлейді;
Сұқсыр менен қасқалдақ.
Əнге салып, би билейді
Кегер, үйрек, баспалдақ.

Міне, осындай көлдің сəнін
Олқысынды жүрегім;
Іздедім мен аққу əнін –
Жүрегімнің тілегін.

Көлдің бетін көзбен андып
Жұбай аққу көрінбей;
Сəулемді іздеп жаттым қаңғып
Көл басында ерінбей.

Аққу күйі бір мезгілде
Сыңқылдады алыстан;
Жəне бірі шыға келді