Vahid Çəmənli - Səni sevmək üçün gəldim dünyaya. Şeirlər

Qaçqınçılıq illərində Ağdamdan tökülüb gələn camaatımızı görəndə yandı-töküldü arvad, bir dəli nərə çəkdi. Davadan 19 yaşlı qardaşı Yaqubun ölüm xəbəri gələndə belə yanğılı ağlamamışdı.

Elin dərdi şam kimi əritdi yazığı. Amma ümidini itirmədi. Ümidini itirən deyildi. Bala, bu tərəqqinin tənəzzülüdü-deyirdi. Su gələn arxa bir də gələr. Beləcə yana-yana yaşadı, yaşaya-yaşaya yandı.

Kamal yas mərasiminin çadırını kiçik ölçüdə qurmaq istəyənlərə belə demişdi: – Ay əzizlərim, siz bilmirsiniz ey, kim ölüb?.. Hürizad ölüb ey, Hürizad!

Yasına Ağdamdan Bakıyacan, Beyləqandan Bərdəyəcən, Ağcabədidən Tərtərəcən millət tökülüb gəldi. Axır günlərində məni çağırıb demişdi ki, ay bala, cənazəmı o biri bacım balaları qaldırar, sən cənazəyə girmə. Cənazəmin önündə şeir deyə-deyə gedərsən. Özünüz aparın, başqalarına əziyyət verməyin. Iki kilometr yolu elə apardıq quş kimi. Nə canı qalmışdı yazığın… Qup-quru qurumuşdu.

Hə, onu demədim axı, «cənazəni özümüz aparaq» deyəndə camaat az qaldı bizi öldürə. Heç yaxına qoymadılar. Amma mən cənazəyə girmədim. Eldən gedən el anasının vəsiyyəini yerinə yetirdim. Qəbristanlığacan onun sevdiyi şeirləri dedim.

«Yoxdu bir kımsə ki, qəmdə edə halımı sual,

Məni-bidil ki, belə bisəri-səhman gəldim».

«Bisəri-səhman» gedirdi. El dərdi başda huş, gözdə yaş qoymamışdı qala. Sonra başdaşına bircə bənd şeir yaza bildik:

Bu da başdaşındakı yazı:

Bizim dərdimizə sən sinə gərdin,

Biz sənin dərdinə nə edə bildik?

Sən bizi böyütdün, boy-buxun verdin,

Biz… ancaq şəklini büyüdə bildik…

Az qala yadımdan çıxmışdı. 2003 – cü ilin fevral ayında Həcc ziyarətində olanda, Kəbədə, sübh namazından sonra adından iki rikət namaz qıldım. Bilmirəm, belə şey olar ya olmaz, amma içimdən gəlmişdi, elədim. Gecə yuxuma girdi. Gənc, gözəl bir görkəmdə gördüm onu. Nə üzündə qırışlar var idi, nə də gözlərində qayğı… Ürəkdən gülürdü. «Səni bacım balalarının hamısının ağsaqqalı elədim». Etiraz elədim. Zülfüqar var, Barat var, Kamal var, mən hara, ağsaqqallıq hara? «Vaxt gələr, bilərsən».

Bərdənin Dəymədağlı kəndinin məzarlığında əsli Çəmənlinin Sarısöyünlü obasından olan bir ana məzarı var. Bura kim ziyarətə gəlsə, ilkin Hürizad xalamın məzarının üstünə gəlir, «fatihə» oxuyub, ruhuna Allahdan rəhmət diləyəndən sonra, öz doğmalarını ziyarət edirlər. El anasına elimizin-obamızın camaatı belə hörmət qoyur.

Bir xalı sərmişəm bulaq başında,

Yanıma yol alır, neçə iz gəlir.

Sürməli gözəllər süzüb, keçirlər,

İgidlər bu yerdə dizə-diz gəlir.

Söyüdlər üstümə sallayıb çətri.

Məst edir nanənin, yarpızın ətri,

Sinəmdə çağlayır nəğmənin sətri,

Ağ vərəq üstünə şirin söz gəlir

Vahid, içimdədi harayım, hayım…

Yanır, külə dönür məhəbbət payım.

Qayğımı çəkməyə yox əmim, dayım,

Nə Sakit yetişir, nə Çingiz gəlir.

Hər səhər dönürəm sənli günlərə,

Mənə demədiyin nə sirrin qalıb?

Sənsiz yaşayıram əlli ilimi,

Hələ də üstümdə təsirin qalıb.

Adını özümə ad götürmüşəm,

Laləli düzündən od götürmüşəm.

Bağından, bağçandan dad götürmüşəm,

Canımda nəyindən kəsirin qalıb?

Hərdən yol alıram sən adlı yurda,

Nəslimin ruhları dolaşır orda…

Torpağa dönəcəm bilmirəm harda?

Sorarsan, hayanda yesirin qalıb?

Yenə qar ələnib budaqlarına,

Ətrin də bürüyüb yalı, yamacı.

Bənzərsən yarımın yanaqlarına,

Ay badam ağacı, badam ağacı.

Hələ yuxudadır qarağac, qovaq,

Bəzənib gəlmisən bahardan qabaq,

Çılğın gəncliyimdən gətirdin soraq.

Ay badam ağacı, badam ağacı.

Köklədin Vahidi sözə, avaza,

İstədi şəninə bir nəğmə yaza…

Badam sovqatımı saxla payıza,

Ay badam ağacı, badam ağacı

Səni sevmək üçün gəldim dünyaya,

Şirinli, şoranlı dadını sevdim.

Meylimi salmadım Günəşə, Aya,

Sinəndən püskürən odunu sevdim.

Gəzdim dağlarında, gəzdim düzündə,

Min bir hikmət tapdım elin sözündə…

Ulduzlu gecəndə, al gündüzündə,

Həzin layla deyən qadını sevdim.

Vahidəm, köksümə sığsa da cahan,

Sənsiz dar gələrdi yer, göy, asiman…

Sənə anam dedim, Can Azərbaycan,

Canıma can qatan adını sevdim.

Ömür kitabımı vərəqləyirəm,

Hələ ən dəyərli əsərim durur.

Sanıram, hissimi zəncirləyiblər,

Başımda nə qədər dərd-sərim durur.

Gəzirəm, o solan gülü gəzirəm,

Dərdimi anlayan Dəli ğəzirəm.

Qaçqın, köçkün düşən eli gəzirəm,

Önümdə məndən də betərim durur.

Günahı nə idi Ulu millətin?

Hər yerindən duran çeynəyir ətin.

Vahid, kimlər çəkir kimin qeyrətin?

Ortada sahibsiz bir Pərim durur.

Adını özünə geri verirəm,

Bir zaman izinsiz qəsb eləmişdim.

Çöldə çiçəyini, bağda gülünü,

Öpüb, sevə-sevə vəsf eləmişdim.