Мұрат Әбдірахманов - СОҒАДЫ ТУЛАП ЖҮРЕГІ. ӨЛЕҢДЕР

Еңбегі бостандыққа болған себеп,
Арылдық бодандықтан Тәңір жебеп.
Азаттыққа жол ашқан асыл ерге
Бас иелік, халайық, етіп медет.

Ағайын, уақыт бар ма ойланатын,
Алаң болып әрнеге толғанатын.
Игілікті істерді алда тұрған
Кез емес пе бүгінде қолға алатын.

Жаратқан жомарттықпен бере салған
Тазартып көлін, жерін сол аймақтың,
Щучьені Шоқанға ауыстырып,
Ескерткішін жаңартып әсемдесек.

Табиғаты сұлу боп жаратылған
Шоқанның мекені бұл дара туған.
Шучье сөзін Шоқанға ауыстырсақ,
Бүгінгі жас ұрпақпен қауыштырсақ,
Баянды іс болмай ма, қуанарлық.

Ағайын, осыны біз ойланайық,
Жағажайды жөндеуді қолға алайық.
Шипажайдың күтімі, емі жақсы,
Атауы да өзіне болсын лайық!

Ұлы ғалым, «аққан жұлдыз» Шоқанның,
Есімі берілсе Щучьеге,
Қуанар еді оған бар халайық.

Ерейментау – сенде келген өмірге,
Бөкең, Жантай қалды ұялап көңілде.
Есіргеп-Нияз ізін басқан Тоқаңның
Бой көтерді мәрмәр «Үйі» өңірде.

Керегетас, Тұмсық дана мекені,
Күнгей тұсы Күншалғанға өтеді.
Оң қапталы – Баянауыл өлкесі,
Қарсы беті Кәрітауға жетеді.

Дана туған Тоқмағанбет анадан,
Тылсым дүние жұмбағына ой салған.
Ел жадында қалған мәңгі аңыз боп,
Ұлы тұлға Мәшһүрмен ол дос болған.

Білім алып Қызылжарда Хазіреттен,
Көзін ашып, пенделерге нұр шашқан.
Ел ішінде уағыз айтып, дау шешіп,
Қасиетін қару еткен о бастан.

Ғажайып сыр жатыр әрбір ісінде,
Ойлап көрсең зердеге сап ішіңде.
Өз-өзінен арбаға ерген асауды
Көріп пе едің өңіңде, әлде түсіңде?!

Шауып жеткен шайнамақ боп бура да,
Тұрып қапты бір әсерден қалт етіп.
Ұрыныпты қарғысына бір содыр,
Болмашыға ел еркесін ренжітіп.

Бұл айтылған бабамыздың бір қыры,
Ел аузыңда сақталыпты сан сыры.
Деген екен дүлдүл ақын Олжабай:
«Тоқан Хазірет тірілерден көп ірі».

Ақажандай қалпенің де аты аян,
Әке жолын жас шағынан ұстанған.
Жатқанында түрмесінде Омбының,
Зыңдан кілті өздігінен ашылған.

Табиғаттың тылсымынан сеземін,
Көп күткендей Сәуегей де кезегін.
Енді бүгін қайта оралып араға,
Шаттанып тұр, құшып-сүйіп – өз елін!

Құт әкелсін Кесене мол өмірге,
Қуат берсін тәу етуге келгенге.
Ел легі оған келген таусылмай,
Көрік беріп тұрсын мәңгі өңірге.

Алла сөзін үмметіне нұр еткен,
Мұхаммедтей бұл фәниден кім өткен.
Әділ діннің дәнін сеуіп жадына,
Жамағаттың жүрегіне мол еккен.

Заманалар жаңылғанда күйістен.
Ардақтардың тағдырлары түйіскен.
«Гүлді өмірді ауыр тұман басқанда».
Қаскөйлермен дінді қорғап күрескен.

Мал мен жанын пида етіп бұл жолға,
Пайғамбардың көк байрағын ту еткен.
Асылзада, ел еркесі, нар тұлға —
Бұл өмірден Сәкең сынды ұл да өткен.

Ана тілдің мәртебесін жыр етіп,
Ұлт тіліне болған екен тым жетік.
110 мың сөз арабшадан аударған,
«Мәуліт» жырын қазағыма үндетіп.

Бүгінде біз – ұрпақтары Сәкеңнің,
Аруағына басымызды иеміз.
Ардақтардың Алаш туын көтерген
Қатарынан өр тұлғасын көреміз.