Клара Булатова - Гасыр белән гасыр арасында / Между веками

Бу тормышта төрле көннәр була,
Кайчакларда авыр уй бaca.
Шул чакларда гел бер фикер туа:
«Апа килсен иде, ичмаса!»

Таралгандай була караңгылык,
Өйгә якты кайта, син килсәң,
Әткәй дә юк хәзер, әнкәй дә юк,
Ярый әле, апа, син исән.

Үз-үзеңне хәзер бетермичә,
Саклабрак берүк йөр инде.
Апа да син безгә, ана да син,
Исән генә була күр инде!

Инде «ирек», «хөрлек» дибез икән,
Хак гаделе болай тормышның:
Россиянең үз дәүләте булсын,
Үз дәүләте булсын латышның.

Үз иреге булган татарның да
Үз станы булсын, үз иле!
Һәм саклансын, берүк,
матур җырлар
Тудыра ала торган үз теле!

Без, хатын-кыз, ир-ат – терәк, диеп,
Иблисләрне күпме яр иттек.
Затыбызга ук ят маңкортларны
Ил тутырып, җирдә бар иттек.

Яшьлегемдә нәсел дәвамымны
Шул чакларда, Тәңрем, яраттың…
Бер пәйгамбәр тудырасым килә,
Яшьлегемне кайтар, йә Раббым!

Никләргә язмыш ялгыш язылган?
Никләр дип киттек туган авылдан?
Төшләрдә кайтып урыйм мин тагын
Нәдер авылын, Сәвәләй тавын.

Бала чакларым үткән җәйләрдә
Чәчәкләр җыйдым Сәвәләйләрдә.
Ел фасыллары кат-кат әйләнә,
Күпме су акты инде Зәйләрдә.

Ел фасыллары кайта әйләнеп,
Үткән гомерләр кайтмый бит тагын…
Төшләрдә генә кайтып әйләнәм
Нәдер авылын, Сәвәләй тавын.

Күпме генә яшәдем соң?
Күпме генә яшьнәдем?
Күпме генә сөйләсәм дә,
Әле берни әйтмәдем.

Күпме генә сөйләсәм дә,
Түгелсә дә сүзләрем,
Әйталмадым тик минеке —
Үземнеке дигәнен.

Ә әйтерем бар иде бит,
Әле ничек бар иде!
Әйтәм генә дигәндә дә,
Телем тешкә бәрелде.

Кабынганы дөрләмәде —
Пыскып калды учакта…
Үзәктәге шигырьләрем —
Чыкмый калган китапта.

Элгәреләр өлгермәде
Өлгергәнен күрергә…
Күпме генә яшәдем соң
Өзек-төтек гомердә?

Адәми зат үткәннәрен белә,
Һич алдагын белми.
Кайчандыр бер үләчәген белә,
Кайчанлыгын белми.

Хәтерендә саклый алганының
Белгәннәре байтак.
Тик хәтере саклар хатирәне
Кадерсезли кайчак.

Таң алдыннан шундый сәер, шомлы төш күрдем:
Әллә нинди чытырманлык – урманда йөрдем.
Җил идерә, бөгелдерә агач башларын,
Мин йөгерәм, тик өемә сукмак тапмадым.
Урман арты тау астында – болганчык инеш,
Шул инештә коенучы – әнкәем, имеш.
Таң алдыннан күргән төшем… нигә юрарга?
Яннарына бара алмыйм, әллә шуңарга?
Газиз әнкәм рәнҗи микән, онытты диеп,
Кичерсәң иде лә, әнкәй, кичерсәң икән!..

Килер бер көн, ул кемгә дә килә,
Киләчәге аның – көн кебек,
Әмма ул көн миңа килсен иде,
Мөмкин кадәр озак көттереп.

Килер ул көн, көзге өрәңгенең
Яфракларын өзгән җил кебек,
Соң тибешен минем йөрәгемнең
Икеләнми генә кистереп.

Килер ул көн, фалым алдамаса,
Яз чыкканда, үлән шытканда.
Авырсынмас кабер казучылар,
Дымлы җиргә көрәк тыкканда.

Килер ул көн: шигырь сөя белгән
Әлмәтлеләр җанын кузгатыр,
Оркестрлар уйнар, кемдер елар —
Татар шагыйрәсен озатыр.

И яңгыраттык бәйрәмдә шигырьләрен, җырларын,
Сарманда туып, Казанда торган язучыларның.

И биһуш булды укучы еракта торганнарга,
Сөйләргә вакыт калмады килеп утырганнарга.

Күз алдыма китерәм:
Кем өчендер яңа бу көн,
Кем өчендер – искергән.

Үзгәрешләр дөньяда:
Кем өчендер иске бу көн,
Кем өчендер – өр-яңа.

Яңа тормыш сулышы:
Кем өчендер – беренчесе,
Кем өчендер – соңгысы.

Яңа йолдыз күрүче:
Кем өчендер – соңгысыдыр,
Кем өчендер – беренче.

Мин хыялда гына җыйган байлык,
Мин төшләрдә күргән хәзинә.
Булсын, диеп, аяк асларыңда,
Үзем риза булып әзенә.