Коллектив авторов - В начале было слово…

Я помню, писала
тебе письма сердца,
я помню, молила,
просила согреться.
Теперь я не знаю,
что здесь происходит,
я вроде такая,
но из-под ног все уходит
и вроде не зная,
но милою стала,
и вроде все знаю,
но глупо прощаю.

Я помню, писала,
и все восхищались,
теперь я без мыслей,
теперь только зависть…
Теперь пустота есть,
и чувства исчезли,
и черствое сердце,
лишь мысли о жести…

Май айларын ел да көтеп алам,
Шаулап чәчәк ата сиреньнәр.
Кочагымда шул сиреньнәр иде
Кавышканда кайнар иреннәр!
саен минем өстәлемдә
Хуш исләрен бөрки сиреньнәр.
Чәчәкләрнең иң гүзәле бит сез,
Юктыр да әле сезгә, юк тиңнәр.

Мәхәббәтең сүрелә төштеме соң,
Басып киттеме әллә эшләрең,
Сирень бүләк итмәдең син миңа,
Быел әле әллә нишләдең.
Язларым да минем үтте инде,
Күптән чәчәк койды сиреньнәр.
«Атмадылар быел сиреньнәр,» – дип
Пышылдыйлар бары иреннәр.

Гаилә – нинди гади сүз ул
Әмма ия бик зур тылсымга.
Бу дөньяда гаиләле булу
Теләге белән күпләр ымсына.
Гаилә ул җылы учак сыман
Туганнарны җыя янәшә.
Кайгыларны бергә җиңеп була
Гаиләң белән булсаң янәшә.
Гаилә ул назлы әни кебек
Бишегенә салып тирбәтә.
Кирәк чакта ул киңәшен бирә,
Кирәк чакта шелтә белдерә.
Шигъри юлларымда үтенечем,
Сез бары тик шуны аңлагыз:
Гаилә бит ул янып торган учак
Ул учакны зинһар саклагыз!

Көзләр килгәч күрше Кәримәгә,
Калалардан кайта кунаклар.
Кемгә кишер, кемгә катык кирәк,
Күршеләргә кайтып куналар.

Кайтып кунгач, көндез көтү кугач,
Күл карарга китә кунаклар.
Кояш кергәч кенә кайта кунак,
Карый-карый камыш – куаклар.

Кәримәкәй көндә каргый – каргый,
Кырда көтә кәҗә көтүен.
Күккә карап, кайткан «кашыкларның» –
Кунакларның көтә китүен.

Кунакларга кирәк катык – каймак.
Кишер – кыяр кирәк кышларга.
Кулга кергән кадәр күтәргәләп
Кәримәдән китеп качарга.

Кәримәкәй күзен кыса – кыса,
Калтыранган кулын күтәреп,
Кунакларга кертә казылыклар,
Күптән кипкән, катып – күгәреп.

Күңелләре кала күтәрелеп
Кунаклары киткәч калага,
Кулындагы кәбестәсен кочып
Кәҗәләрен китә карарга.

Бу Җанымның юктыр тынар чагы…
Тагын нидер җитми күңелгә.
Мин кем? – диеп сорау бирдем күккә –
Кайтавазы гына ишетелә…
Казан урамына сеңгән тарих,
Исәнлеген сорый хәтернең –
Ул юк инде, күптән бакыйлыкта,
Хәтерсезлек – ул иң хәтәре…
Бу җанымны кагылгысыз итеп
Айкап көзге шәһәр тузанын
Күңелемнән кемлегемне сорап,
Казан урамнарын урадым…

Воздух, сжавшийся в синий, с серым налетом куб
Безнадежно коричневой комнаты, сух.

Пыль беспощадно слетает с губ
На руки, которых чуть больше двух.

Луна – цвета щели под дверью – дрожит
Сквозь ресницы, бесстыдно пропахшие сном…

Пусть в этом доме нельзя сосчитать этажи,
Зато Время легко отложить «на потом»…

Как много раз я ошибалась.
Любила вновь и обжигалась.
Тебя ждала, не унывала.
Бросала тех, тебя прощала.
Ты приходил – и все менялось.
Я будто в небесах казалось.
Ты уходил – опять менялось…
Но почему же так случалось???
За что все это? Ну зачем:
Ты уходил, и был никем…
А рядом мы – как мир один,
Как целый яркий палантин.
Мне говорил, что я женой
Твоею стану дорогой.
Что идеальны мы с тобой.
И друг за друга мы горой…
Но все останется в мечтах,
В счастливом прошлом и в краях,
Где были только ты и я,
И говорил любви слова.
А ведь все искренним казалось!
Как много раз я ошибалась.

Я хотела верить в сказки, и я буду!
Не даю, конечно, обещаний.
То, что глаз твоих я не забуду –
Это правда, и не будет оправданий!
Мне казалось, ты игрался, как мальчишка!
Но приятны были мне твои ответы – письма.
Не забуду первое: «спи, малышка…»
И дальнейшее: «ты в моих мыслях…»
Я не верила тебе – своему счастью.
Лишь сейчас я понимаю, что ошиблась.
Если б знал ты, как давно скучаю,
Если б видел, как на себя злилась,
Что позволила своему счастью пройти мимо
И что чувств своих не распознала.
Ночью не заснуть, в душе тоскливо.
Как то я с любовью запоздала…
А теперь мечтаю лишь о встрече.
Подойти, обнять, прижаться крепко.
Перед сном покоя нет – ты в мыслях вечно.
Мой Амур стреляет поздно… метко…