См., например, E. C. Colwell, Classical Philology , xxxiii, pp. 112–115; A. Souter, Expository Times , liii (1941), pp. 149 ff.; G. D. Kilpatrick, Journal of Theological Studies, xliii (1942), pp. 30–34; и T. W. Manson, ibid, pp. 83–92.
В 1949 г. был начат международный проект, в котором британские и американские текстологи объединились с целью создания полного apparatus criticus греческого Нового Завета. Работа началась с подготовки аппарата для Евангелия от Луки. Описание первоначальных целей этого проекта см. M. M. Parvis in Crozer Quarterly, xvii (1950), pp. 301–308. О продолжении этого проекта см.
Однако в это издание не вошли данные из очень ценных папирусов Бодмера, поскольку большинство из них было опубликовано уже после того, как переводчики NEB завершили свою работу.
Оценку издания Таскера см. T. Gaumer, «An Examination of Some Western Textual Variants Adopted in the Greek Text of the New English Bible», The Bible Translator, xvi (1965), pp. 184–189; а также у Брюса Мецгера в Historical and Literary Studies, Pagan, Jewish, and Christian (Grand Rapids, MI, 1968), p. 160 f.
Членами Комитета стали Курт Аланд из Мюнстера, Мэтью Блэк из Университета Сент-Эндрюс, Аллен Викгрен из Чикаго и Брюс Мецгер из Принстона. В течение первых четырех лет работы Комитет также включал эстонского ученого Артура Выыбуса (Vööbus). Для подготовки второго издания, которое вышло в 1968 г., Комитет был расширен — в него вошел иезуит Карло Мартини из Рима.
Американское, Британское и Иностранное, Голландское, Шотландское и Вюртембергское общества. В 1967 г. издание выпущено под покровительством Объединенных библейских обществ.
Eduard Reuss, Bibliotheca Novi Testamenti graeci cuius editiones ab initio typographiae ad nostram aetatem impressas quoquot reperiri potuerant , (Brunsvigae, 1872). Дополнение к списку Рейсса см. Isaac H. Hall в Philip Schaff, «A Companion to the Greek Testament and the English Version», 3rd ed. (New York, 1889), pp. 519–524.
См. Eduard A. Parsons, The Alexandrian Library, Glory of the Hellenic World Its Rise, Antiquities and Distractions (New York, 1952); J. Harold Ellens, The Ancient Library of Alexandria and Early Christian Theological Development (Occasional Papers, Institute for Antiquity and Christianity, 29; Claremont, 1993).
См. Martin L. West, «The Textual Criticism and Editing of Homer», in Editing Texts, ed. by Glenn W. Most (Aporemata, Kritische Studien zur Phililogie-geschichte, 2; Göttingen, 1998), pp. 94-110: «К 1990 году количество известных нам рукописей составило для „Илиады“ 703 и для „Одиссеи“ 236» (p. 102).
Изменения, внесенные Маркионом в текст Нового Завета, продиктованы скорее богословскими причинами, нежели интересом к текстологии.
См. R. Walzer, Galen on Jews and Christians (Oxford, 1949), p. 75 ff.
Евсевий, Церковная история, 5. 28, с. 13–19 (отрывки, вероятно, из «Малого лабиринта» Ипполита Римского).
Обсуждение этого отрывка см. Hermann Schöne «Ein Einbruch der antiken Logik und Textkritik in die altchristliche Theologie», in Pisciculi: Studien zur Religion und Kultur des Alterums, Franz Joseph Dölger…dargeboten… (Münster, 1939), pp. 252–265.
Краткое изложение этих мнений см. B. M. Metzger, «Explicit References in the Works of Origen to Variant Readings the New Testament Manuscripts», Biblical and Patristic Studies in Memory of Robert Pierce Casey, ed. by J. N, Birdsall and R. W. Thomson (Freiburg, 1963), pp. 78–95.
Comm. on Matt, xv.14 (Die griechischen christlichen Schriftsteller, Orígenes, x. 387. 28-388. 7, ed. Klostermann).
Comm. on Matt xiii. 14 (G, C. S., Orígenes, x. 213. 21 ff., ed. Klostermann.
In Matt. Comm. ser. 121 (G, C. S., Orígenes, xi. 2. 255, 24 ff., ed. Klostermann).
Comm. on Joan. vi. 40 (24) (G, C. S., Orígenes, IV. 149. 12 ff, ed. Preuschen).
Comm. on Joan. vi. 41 (24) ( G. C. S., Orígenes, IV. 150. 3 ff, ed. Preuschen).
Например. см. B. M. Metzger, «Explicit References…»
Примеры, взятые из трудов св. Иеронима, иллюстрируют каждую из этих категорий. См. K. K. Hulley, «Principles of Textual Criticism Known to St. Jerome», Harvard Studies in Classical Philology, lv (1944), pp. 87-109.
Epist. 119 (Migne, Patrología Latina, xxii. 966 ff.).
Dialog. contra Pelagianos, ii. 15 (Migne, P. L. xxiii, 576).
De consensu Evangel. iii. 7. 29 (Migne, P.L. xxxiv. 1174 f.).
De doctrina Christiana , il 15. 22 (Migne, P.L. xxxiv. 46), «apud ecclesias doctiores et diligentiores.»
См. Arthur Landgraf, «Zur Methode der biblischen Textkritik im 12. Jahrhundert», Bíblica , x (1929), pp. 445–474; M.-J. Lagrange, «La critique textuelle avant le concile de Trente», Revue Thomiste , xxxix. 2 (1934–1935), pp. 400–409, (Lagrange, La Critique textuelle; ii, La critique rationnele [Paris, 1935], pp. 294–301).
В соответствии с современным отсчетом времени следовало бы сказать: «с одиннадцати до четырех». Более подробно о других разночтениях, приведенных на полях Женевской Библии, см. Mezger, «The Influence of Codex Bezae», p. 151, n. 34.
Сжатое изложение двух основных процессов, на которых основывается метод см.: Paul Maas, Textual Criticism (Oxford, 1958). Другие полезные описания классического метода в текстологии см.: R. C. Jebb, A Companion to Greek Studies , ed. by Leonard Whibley (Cambridge, 1906), pp. 610–623; J. P. Postgate in A Companion to Latin Studies , ed. by J. E. Sandys (Cambridge, 1910), pp. 791–805; L. Havet, Manuel de critique verbale appliquée aux texts latins (Paris, 1911), E W. Hall, A Companion to Classical Texts (Oxford, 1913), pp. 108–198; H. Kantorowicz, Einführung in die Textkritik (Leipzig, 1921); L. Bieler, «The Grammarian’s Craft», Folia: Studiain the Pertetuation of the Classics , x (1956), pp. 3-42.
Читать дальше