Anastasiya Kolendo-Smirnova - Praca z relacjami, lub Jak wziąć ślub. Część 1

Postrzeganie obrazu dziś jest podobne do tego, co było wczoraj po wprowadzeniu zmiany. Jest dość luźna w porównaniu z oryginalną wersją. Ale nie można jeszcze nazwać tego przyjemnym. Ale w tym stanie można przenieść się na przykład do kuchni. Chodzi mi o to, że nie mam żadnych bolesnych emocji związanych z obrazem – jedynie rodzaj podniecenia. Oczywiście mogę szukać innych opcji, aby wyraźnie wyczuć wyrażone zmiany w uczuciach i emocjach.

Na przykład dom rodziców można przenieść w inny rejon, gdzie nigdy nie ma tsunami. Ale z jakiegoś powodu od razu pojawia się poczucie ubóstwa.

Inną opcją jest pokazanie przez chłopaka rodzicom obrączek i powiedzenie im, że postanowił oświadczyć się ukochanej.

Myślę, że gdyby rodzice wychowywali wnuki, to nie baliby się niczego. Możesz spróbować zmienić obrazek na taki, na którym chłopak przyszedł odebrać swoje dziecko, którym w weekend zajęli się dziadkowie. Robi się trochę spokojniej. Ale nie do końca: ma wrażenie, że pozbawia ich radości.

Może przyniósł je lub przyprowadził za rękę swoje dziecko. Taka zmiana przynosi przyjemne uczucie w duszy, poczucie czegoś wzruszającego i czułego. Zostawię to, proszę. Zaprowadził dziewczynkę do jej rodziców.

Nie mogę powiedzieć, że uczucia są całkowicie pozytywne. Raczej określiłbym je jako mieszane. Ale na razie zostawię to bez komentarza.

Drugie zdjęcie przedstawia mężczyznę odchodzącego z wyrwanym sercem dziewczyny w kieszeni. Dziewczyna patrzy za nim z dziurą w piersi.

Wczoraj dodałem lustro, aby uzyskać efekt jakby facet nie wychodził i nie mógł tego zrobić. Wczoraj odczucia związane z obrazem były mało przyjemne. Dziś również są one dalekie od pozytywnych. Ciągle myślę o tym, co mogę zrobić inaczej. Tak, muszę przyznać, że praca z tym obrazem nie jest tak łatwa jak z poprzednim.

To jest zupełnie normalne. Różne obrazy mogą być przekształcane z różnym stopniem złożoności. Nie chodzi o twoje doświadczenie z metodą, chodzi o głębokość problemu, który próbujemy rozwiązać. W moim przypadku nie chodzi tylko o przepracowanie rozstania, ale o wyjście ze współuzależnionego neurotycznego związku, że tak powiem. W takich sytuacjach ludzie stają się tak emocjonalnie związani ze sobą, że powoduje to więcej cierpienia niż radości. To nie jest normalne! Wyjście z tego typu związku jest zawsze trudniejsze niż wyjście z normalnego związku partnerskiego.

Rzucam kamieniem w lustro. Albo nie robić nic – rozbija się na drobne kawałki. Jest poczucie czegoś strasznego. Odwracam się w odbiciu, żeby nie widzieć obrazu. Chcę wykrzyczeć ostrzeżenie, ale nie do końca potrafię je umieścić. Jest bezużyteczny. Obraz sprawia, że chce mi się płakać i czuję się beznadziejnie.

W lustrze za sobą widzę sylwetkę. Mam wrażenie, że ktoś za mną idzie lub czeka na mnie, obserwuje co się dzieje. Czuję się trochę lepiej. Dalej płaczę, ale tym razem moje łzy nie są tak gorzkie. Jest nikła nadzieja. Na dziś zostawię takie zdjęcie.

Mam nadzieję, że i Wy zmieniliście dziś inny element na swoim zdjęciu. Praca tą metodą wydaje się trudna i czasochłonna. Może się wydawać, że to się nigdy nie skończy. Ale jest to, obiektywnie rzecz biorąc, terapia krótkoterminowa. W przeciwieństwie do konwencjonalnej terapii daje nie tylko stabilne, ale i szybkie rezultaty.

DLACZEGO TERAPIJA KOGNITYWNO-OBRAZOWA POWINNA POMÓC?

Śniło mi się jakieś burzliwe postępowanie w związku. Po przebudzeniu w mojej duszy pojawiło się nieprzyjemne uczucie. Ale w porównaniu z wczorajszym porankiem jest znośnie. Ulga nie trwa jednak długo. Otwieram portal społecznościowy związany z pracą i widzę „go” online. Znów ogarnia mnie ból i smutek. Płaczę łzami pretensji, jestem przerażona.

ale że nic nie będzie działać i nie będzie działać. Tak czy inaczej, mam zamiar kontynuować. Moim jedynym pragnieniem w tej chwili jest płacz. Nic nie jest w stanie odwrócić mojej uwagi od tego bólu. Jest jednak powód do optymizmu: pojawiła się chęć porządnego ścięcia moich włosów i ich zafarbowania. To dobry znak.

Dlaczego postanowiłam przepracować swój problem tą metodą, mimo że emocjonalnie byłam okropna? Ponieważ mogłem zobaczyć naprawdę cudowne rezultaty CBT. Widziałam życiowe transformacje ludzi pracujących nad sobą i rezultaty, jakie osiągają. Efekty są niesamowite; cellulit, zmarszczki i utrata wagi znikają. Ludzie są uzdrawiani z jąkania, z niepłodności, z alergii. Znikają lęki, odbudowuje się życie osobiste, zmienia się status społeczny i dochody. Można by tak wymieniać dalej i dalej. Czasami wydaje się, że jest to raczej boska interwencja niż tylko technika psychologiczna.

Chociaż… Co stoi na przeszkodzie, aby Bóg działał w naszym życiu za pomocą tak prostych rzeczy? A więc bierzmy się do roboty! Dziś trzeci dzień robienia zdjęć. Musimy zmienić jeden szczegół na naszym obrazku, pamiętając o opisaniu go w naszym raporcie. Ja natomiast kontynuuję pracę z moimi zdjęciami.

Moje pierwsze wczorajsze zdjęcie przedstawiało tatę przywożącego dziecko do rodziców, by ci zajęli się nim w weekend. Wokół panuje wspaniała atmosfera rodzina, radość ze spotkania, oczekiwanie na dobre chwile, które rodzina spędzi razem. Dzisiaj patrzyłam na to zdjęcie, wsłuchiwałam się w swoje wewnętrzne odczucia i nagle zastanawiałam się: gdzie jest matka tego dziecka? Dlaczego ona nie jest z nim? Zmienił się odbiór obrazu: znów czuję negatywne emocje.

Dodam jeszcze dzwonek do drzwi. A jeśli to ona? Przychodzi właśnie wtedy, gdy jest oczekiwana. Jest więc nadzieja.

Na drugim zdjęciu widziałem w lustrze czyjąś sylwetkę. Daje mi to nadzieję i poczucie zmiany. Sytuacja musi się zmienić, nie jestem sama w bólu, który czuję. Zastanawiam się, czy powinnam rozbić lustro kamieniem. Ale jeszcze nie potrafię sobie wyobrazić, co będzie za powierzchnią lustra. A jeśli to więzienie, do którego zmierza? Pusta ściana? Ślepy zaułek? Ale mogę wprowadzić tylko jedną zmianę na raz. Wygląda na to, że dzisiaj będę musiał jedynie zbić lustro, ale nie będę mógł zobaczyć, co jest za nim. Przecież to by oznaczało dwie zmiany. To znaczy, że nie będę czuł, że mój stan się poprawił. Muszę poszukać innej opcji.

Istnieje poczucie, że tego wizerunku nie da się zmienić na lepsze. Ale nagle przychodzi myśl: ten, kto jest za mną, trzyma nowe serce – dla mnie. Jest jak brakujący element układanki, wyraźnie nadający się do zagojenia mojej rany, do jej całkowitego zamknięcia.

Teraz trochę mi się poprawiło. To chyba najlepsza, optymalna opcja dla mojego stanu na dzień dzisiejszy.

Rozmowa kwalifikacyjna przebiegła pomyślnie. Nie wpłynęło to jednak na nastrój. Nadal jestem w złym nastroju. Jakbym ciągle czekała na powrót „tego”. Ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, że to nie jest to, czego naprawdę chcę. Szczęśliwy związek z tą osobą jest niemożliwy. Dlatego ta droga prowadzi donikąd.

Pojutrze są jego urodziny. To dla mnie trudne.

Ciekawy szczegół: przeszłam przez problemy ginekologiczne, odkryte, gdy byłam w związku. Możliwe, że moja podświadomość nie chciała mieć dzieci z tym człowiekiem. „Ukształtowała” ona chorobę, która uniemożliwiała zajście w ciążę. Teraz lekarze mówią, że nic nie stoi na przeszkodzie, żebym zaszła w ciążę. To jest psychosomatyczne!