К Тарасов - Апошняе каханне князя Мiндоўга (на белорусском языке)

Лепш Мiндоўг забiў бы яго, як дванаццаць гадоў таму забiў мужа Марты, маладога Булевiча. Забiў - i той не ведаў, не адчуваў, не пакутаваў ад болю, што ягоная жонка становiцца жонкаю злачынцы i забойцы, цяжарыць ад яго, родзiць, хрысцiцца разам з iм у веру немцаў, носiць i родзiць другое гадзяня i задаволеная, i смяецца, i кахае свайго новага гаспадара. А яго вялiкi князь не забiў. Можа, задумаў забiць пазней. Цi хоча, каб ён, Даўмонт, сам закалоў сябе нажом. Цi напiўся, як напiваўся ягоны шалёны Войшалк, ды кiнуўся секчы ўсiх, хто сустрэнецца на двары, на вулiцы, на дарозе, каб утапiць свой боль у чужой крывi. Гайсаць па дарогах, пакiдаючы за сабой расколатыя галовы невiнаватых, а потым убачыць ладны сук, развязаць пояс, зрабiць пятлю i павесiцца. Цi пайсцi ў нейкi манастыр, малiць бога аб пакараннi забойцаў i малiцца пра любоў памiж людзьмi, чым заняўся Войшалк, калi змянiў iмя i княжы пас на лахманы. Быў Даўмонт - стаць якiм-небудзь Данiлам. Але ж усе ведаюць i памятаюць, хто ты ёсць, - ад прошласцi не схаваешся...

Досвiткам ён адчуў, што страчвае розум. Узнiк i не пакiдаў ягонага дома прывiд Агны. Ён паглядзiць у кут - прывiд там, дакарае яго пакрыўджаным позiркам, ён зiрне на дзверы - Агна стаiць ля парога, нiбы толькi ўвайшла, ён паглядзiць на стол - яна насупроць сядзiць, у вачах слёзы адчаю. Ён пачаў клiкаць: "Агна! Агна!" - яна не адгукаецца, але кiвае, што чуе яго. I ён разумеў, што няма ў хаце Агны, а перад iм здань, але сэрца верыла ў гэты прывiд, жадала пачуць нейкiя словы, якiя ўсё вернуць у яснасць нядаўняга часу. Вострымi ўдарамi крывi ў сэрца прабiвалася ўсведамленне, што стары хцiвец усё перайначыў, i ўжо не будзе Агны каля парога, пры печы, за сталом, i ён не ўбачыць яе ўсмешкi, i не паўторацца iх начныя ласкi i радасцi. "Нашто паехала? - жахаўся ён. - Нашто пусцiў цябе?" Цень Агны не даваў адказу. Ён жывы, а жонка прызначаная ў нянькi сваiм пляменнiкам i ў жонкi iхнаму парадзiцелю. Яму застаўся цень жонкi. Пры яго, Даўмонта, жыццi, пры яго дужай сiле. Нiбыта ён памёр i засыпаны пяском.

Ды i было падобна на пахаванне. Дом стаў, як дамавiна, без выйсця. Ён не меў моцы пакiнуць хату. Ногi адмаўлялiся пераступiць парог. Прыкра i сорамна было з'явiцца на двары, убачыць святло, паказацца на вочы чэлядзi. Стары Мiндоўг сагнуў ягоную волю, зганьбаваў яго. З адбiткам такой знявагi на сэрцы нельга выходзiць да людзей. Ён быў для iх князь, гаспадар i абаронца, а князь, у якога забралi жонку падобны да падпасавiча, ў якога воўк скраў авечку, i той крычма крычыць, не могучы даць рады. Вось зараз у вачах людзей ён будзе такiм нядужым падпасавiчам. Хаця б нейкая важкая прычына: вайна, наезд, мазуры забралi жонку. А так непаважнае - паехала на пахаванне, змянiла сястру на князевым ложы, а пры печцы будзе княжычам гатаваць. А Даўмонту хто гатуе? А ён сам завiхаецца каля печы, вiламi гаршкi вымае. Воля, маўляў, такая была апошняя. Багi на небе вырашылi, каб ён сам сабе капусту варыў, а ягоная жонка iншаму... Няўжо Мiндоўг думае, што ён, Даўмонт, гэта прыме i з гэтым змiрыцца! Цяпер, каб выйсцi да сваiх кметаў i чэлядзi, каб ягоныя кметы пераканалiся, што горасць не зламала княжую волю, - ён мусiць ведаць сваю мэту, а гэтая мэта - забойства Мiндоўга. Нiшто iншае не можа вярнуць яму годнасць. Часу мала Мiндоўг стары. Ён мусiць забiць яго раней, чым той сканае. Пасекчы яго, бы качан капусты. Каб усе нальшанцы ведалi, што наваградскi князь пасечаны ў капусту. А калi б хто цiкаўны ў iх спытаў: "А хто яго пасек?", дык адказвалi б: "Гэта яго наш князь Даўмонт пасек!" Бо калi Мiндоўг сваёй смерцю памрэ, дык яму самому давядзецца перарэзаць сабе жылы, бо тады ён назаўсёды застанецца з плямай ганьбы на сваiм iменi i сваiм родзе. Узяць меч, зацiснуць рукаятку ў калодзе, вастрыё ўгару i кiнуцца на яго. I хто ж асуджае на такую дзiкую смерць? Крыжакi? Русiны? Не. Траюрадны стрый. Ён узяў Агну, абвясцiў пра жанiцьбу, пра гэта ведае цi будзе ведаць уся лiтва, лiтоўская русь, яцвягi i жамойты, i ў кожнай хаце з яго, Даўмонта, пасмяюцца. Мiндоўг сваё зрабiў, разлучыў яго з Агнаю. Значыць, трэба расстацца з Агнай, з яе ценем. Яна паехала i па дарозе памерла. Так ён мусiць думаць. Вярнуцца ў Крэва княгiняй ёй ужо немагчыма. Ён не можа вярнуць яе сёння. А заўтра - позна, яна ўжо Мiндоўгава. Паехала - i ў дарозе яе забiлi. Вялiкаму князю за разбой трэба адказваць жыццём.

Ён выйшаў на двор, калi прывезлi параненых. Што iх прывезлi, Даўмонт зразумеў па галасах чэлядзi. Чэлядзь i размаўляла голасна, каб князь пачуў i выйшаў з дому. Ён падышоў да воза, на якiм ляжаў Скурка. Ваяводу не забiлi, каб паказаць яму, Даўмонту, што маглi б забiць, ды злiтавалiся: глядзi на сваiх недарэзкаў i радуйся, што жывы.