Ганна Севярынец - Дзень Святого Патрыка

І яшчэ – той жа пакойчык, але ў ім госці. Акуратны, далікатны, але ж прыкметна раззлаваны хлопец і Максім. Тут, людцы мае, ледзь ужо не бойка: Максім грукае кулакамі па стале, падвышае голас. «Так? Так?» – запытваецца ў суразмоўцы пасля кожнай сваёй тэзы. «Не так!» – сурова адказвае той. «Як не так?» – узвіваецца Максім і пачынае зноў: доказы, доказы, доказы, ён прыхінае кулакі да грудзей, нібыта выціскаючы з сябе тыя самыя, патрэбныя словы…

І іншыя пакоі – той, нашаніўскі, дзе яны з Палуянам уладкоўваюцца на старых падшыўках спаць, але ж размаўляюць, і размаўляюць, і размаўляюць да світанка, і той, бядулінскі, дзе ўжо васкова белатвары Максім стрымлівае кашаль і імкнецца сядзець прама, не горбячыся, бо навошта ж дэманстраваць кожнаму сваю хваробу. І той, апошні пакой у белым доме ля сіняй бухты, як і тады, халодны і непрыбраны, як заўсёды, адзінокі, адзінокі…

І акерманскія стэпы там, паміж ім і зямлёй, на якой хацелася б памерці, сухі акіян ссівелай ад сонца травы, воз гіне, нібы чайка на вадзе, у хвалях шумных траў між кветкамі брыдзе, мінуючы кусты калючага бур’яну. Змяркаецца. Ня знаць ні шляху, ні кургану. Глядзіць на небасхіл, мо, зорка блісне дзе. Вось хмарка там – на ёй свет водбліскі кладзе: то за Днястром маяк мігціць ля Акерману. Спыніліся. Плыве крык жораваў у цішы, а іх і сокала не ўгледзець быстры зрок. Чутно, калі матыль сцяблінкі траў калыша, як склізкі вуж паўзе і крыецца ў змрок. Такі спакой, што каб паклікаў хто ў Літве – пачуў бы ён… Дарма! Ніхто не пазаве.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.