Amy Blankenship - Bağlayan İlişkiler

Büyükbabası, rezervasyonda çalışan Kızılderili ayaktakımı ile oynamak için fazla büyük olduğunu söyleyerek bağırmıştı. Hunter’a dağından defolup gitmesini söyleyerek kapıyı çarpmıştı. Hunter’ın böyle ayrılışını görmek kalbini kırmıştı. Hunter’ın adına onunla konuşmaya çalıştığında büyükbabası dönüp öyle sert vurmuştu ki Angel yere düşmüştü.

Angel acı içinde ağlamıştı ama büyükbabasının haklı olduğunu bildiği için bir şey söylememişti. Aslında Angel ve Hunter’ın yapmamaları gereken şeyler yaptıklarını bile bilmiyordu… Öpüşmek, dokunmak ve denemek gibi. Eğer bunları bilmiş olsaydı ona birden fazla kez vurabilirdi.

“Bakın, size bir melek heykeli olmadığını söylemiştim. Bu gerçekten Angel,” arkasından birisi güldü ve onun melankoliden çıkardı. Robert Amca'nın ikiz oğulları Devin ve Damien'i görerek gülümsedi.

“Aman tanrım, çocuklar siz büyümüşsünüz!” Ona sırayla sarılıp etrafında daireler çizerlerken Angel gülümsedi. Tristian'la aynı yaştaydılar, ancak son iki yıldır bir şekilde ondan daha fazla büyümüşlerdi. En az iki metre boyunda fedailere benziyorlardı. İkisinde de dar, siyah ve önleri “Mabet” logolu tişört vardı.

Omuzlarına ellerini koyarak gri gözlerindeki gururlu parlaklığı izledi. “Sanırım bu bana siz ikinizin ne yaptığını açıklar,” diye kıkırdadı. “Beladan uzak mı durdunuz? Yoksa içinde miydiniz?”

“Kim? Biz mi?” Devin onun kalçalarını okşarken gülümsedi.

“Bizi bundan daha iyi tanıyor olmalısın,” Damien kolunu Melek'in beline doğru kaydırdığında gözlerini kardeşine doğru devirdi ve onu Devin'in elinden çekti. Bu, ikizlerin yıllarca oynadığı bir oyundu. Güzel bir kızın yakınında her zaman birbirlerini geçmeye çalışırlardı.

“Yaptıkları için şanslısınız beyler,” Hunter ikizlere dik dik baktı, Melek sesine dönerken gülümsedi.

Angel'ın dudakları aralandı, neredeyse iki yıldır ilk kez Hunter'ı görüyordu. Aniden, tüm anılar aklından canlandı, dizleri zayıfladı ve nabzı hızlandı. E-postalar ve telefon görüşmeleri onu şahsen görme şansını vermemişti.

Saçları hatırladığından daha uzundu ve sırtının yarısına kadar kararak iniyordu. O, sadece Kızılderili’yle beyaz kızın sıcak bir şekilde kucaklaşmasının resmedildiği tarihi bir romantik romanın önündeki adamlardan birine benziyordu.

Hafızasındaki görüntüyü parlatarak kuzenlerinden ayrıldı ve ona doğru adım attı. “daha uzunsun,” ona bakarken içini çekti. Onun hakkında kardeşinden çok daha fazla şey bilen tek kişi Hunter'dı.

“Hayır, sen daha kısasın” Hunter, kollarında sarmalayıp havaya kaldırmadan hemen önce onunla dalga geçti. “Bunu yapmadığım sürece.” Ona her zaman tüy kadar hafif gelmişti. Sıkı kucaklaşmalı çocukça oyun bittiğinde homurdandı. Geri gelmesini beklediği tüm sebepleri hatırlayarak Angel’ın kokusunu içine çekti.

Hunter, izlendiklerini fark ederek onu ayaklarının üzerine bıraktı ve ikizlere doğru baktı. “Havuz partisi başlıyor ve dışarıda sizi soran biri var.”

“Stacey!” ikizler birbirine beşlik çaktı. “İkinizle sonra görüşürüz.” Kıza hangisinin önce ulaşacağı bir yarışmış gibi koştular.

“Sonunda paylaşmayı öğrendiler?” Angel, ikizlerin gidişini izlerken ifadesizce sordu ve sonra kendi şakasına hafifçe kıkırdadı.

“Sanırım yarışmayı seviyorlar,” dedi Hunter. “Bu Stacey her ortaya çıktığında onun için savaşıyorlar ama şu ana kadar ikisi de kazanamadı.”

Angel hafifçe gülümseyerek ona doğru döndü ve onu kaldırırken yüzüne düşen siyah saçlarını fark etti. Elini uzatarak saçlarını şefkatle kenara itti ve kulağının arkasına soktu. “Sonunda nefes alabilecekmiş gibi hissediyorum.”

“Seni ne durduruyordu?” Hunter’ın sesi de onun ki kadar yumuşaktı. Angel’ın ne dediğini biliyordu çünkü bunu o da hissediyordu. Bunu gözlerini yakacak kadar hissetmişti.

Hunter’ın gözleri Angel’ın çatlamış dudaklarına doğru indi ve ona doğru yaklaştığını hissetti. Ayrılmadan önce yaptıkları gibi onu öpmek istedi. Angel’a öpüşmeyi öğreten kişi olmasına rağmen bunu onun kadar ciddiye almadığını biliyordu. Angel’a göre çocukça bir deneyim ona göreyse bağlayan bir ilişkiydi.

“Kimse en iyi arkadaşından ayrılmamalı, çünkü bu çok acıtıyor.” Angel iç geçirdi ve tekrar sarıldı.

Hunter ‘en iyi arkadaş’ kelimeleriyle dondu. Angel’ın iyi bir şey gibi söylediği bu söz her zaman onun midesine yumruk gibi oturmuştu. Hunter, kollarıyla onu sararak başının üstünü öpmek için eğildi, sesini kontrol etmeye çalışıyordu. “Biliyorum.”

Ona bütün sırlarını anlattığından beri bu terimi kullanmıştı, hatta Tristian hakkındaki sırları bile. Bir keresinde abisine aşık olduğunu söylemişti. Hunter ondan sonra onu dağa götürmeye ve abisinin hissettiremeyeceği şeyleri göstermeye başlamıştı.

Bu, Tristian ile aralarındaki dönüm noktasıydı çünkü Angel’ın gizli duygularının tek taraflı olmadığını biliyordu. Umutsuzluğuna rağmen, Angel’ı ikisine de aşık olduğuna ikna etmeye çalıştı.

Kendini geri çekerek kolunu Angel’ın omzuna koydu ve onu bahçenin dışına götürmeye başladı. “Bahse girerim o korkunç uçuştan kaçma şansınız olmadı,” Tristian kadar helikopterden nefret ettiğini bilerek gülümsedi.

“Biliyorsun, bunu yapmamak için büyükannenle konuşabilirdin,” dedi ona toslarken. “Eskiden onunla her şeyi konuşabiliyordunuz.”

“Yapmazsın,” Hunter sırıttı. “Helikopter yolculuğu için beni suçlamayın. “Ayrıca, büyükannenin son zamanlarda daha gezmesine izin verdim.” Çimlerin arasından dışarı yürüdüler. Ashton'un odasını tam olarak gördüklerini biliyordu, bu yüzden inadına yavaşlamıştı. Kimse onu aziz olmakla suçlamamıştı.

“Sen benim kahramanımsın, biliyor musun?” Angel onu durdurmak için çekti böylece ona baktı. “Eğer sen büyükannem kalp krizi geçirirken onu bulmasaydın…” her sesi fısıltıya dönüştü, “onun hayatını kurtardın.”

Ashton, tuvaletten çıkarken havluyu belinin etrafına sardı. İstediği şey buydu, haftaya başlamak için uzun ve sıcak bir duş. Belki Angel'ın ailesi üzerinde çok iyi bir izlenim bırakabilir ve iddiasını sürdürebilirdi. Angel’da olduğu kadar bir kızı etkilemek için hiç bu kadar çabalamamıştı.