Султанов Омар - Йолдызлы төннәр = Звездные ночи

Кендек каным тамган җир –
Ала-тауның арасы.
Тауларда тудым, үстем,
Мин – тау халкы баласы.

Әлсерәпләр бер йотсаң,
Кымыз кебек һавасы.
Серләр белән уралган
Тау сурәтен карачы!

Тау башыннан бик салмак
Чыгып килә ак ай да… –
Күреп тә күңел туймас
Шул тау көннәре кайда?

Фрунзедан 4 4 Фрунзе – 1926–1991 елларда Бишкәк шәһәренең исеме. Тосорыма 5 5 Тосор – шагыйрьнең туган авылы. килгәндә
Дулкынланам сүз табалмый сөйләргә.

Тосорымнан Фрунзема барганда
Куанамын сүз табалмый бар җанга.

Мин Тосорда балалыгым үткәрдем,
Бәхет сузды җан түремә үткән көн.

Фрунзе миңа белем сөтен имезде,
Гыйлем данын иңнәремә кигезде.

Кыргыз җире минем өчен тырышты,
Мин аңа түләп бетермәс бурычлы.

«Акыннарга авырмы?
Җанга гел сагыш түшәп,
Һәрвакыт уйлап йөреп,
Калырлармы аз яшәп?»

Ялгышасың, җан дустым,
Авырмасын күңелең.
Акыннар озак яши,
Җырга салып гомерен.

Ятим калдым, мин ялгыз гаепсезмен,
Җиңү килгәч, әнилегә тиңләштем.
Укып үстем, алып мәктәп белемен,
Китеп барды акыл сорар киңәшчем.

Ятиммен дип, гаепләмим берәүне,
Яхшылардан сүзләр оттым какмаучы.
Арасында дуамаллар булмаса,
Халык икән ятимнәрне яклаучы.

…Ләкин чыны: ятим калу бик авыр,
Китсен, китсен, ул чагымны оныттым.
Мине микән иркәләп ул үстерде,
Шунлыктан тау сусавыдай тоныкмын.

Кышлагым, балаң идем, бәбкәң идем,
Син үстең, мин дә алга гел омтылган.
Күрмәсәм, күңел йомшап сагындырган
Йә минем атам булган, анам булган.

Мин, йөреп, күпме көннәр үткәргәнмен,
Йолдызлы төннәрне дә күп күргәнмен.
Сузыла күз алдымда сурәт булып
Синдә уйнаган вакыт үткәндәге.

Сөйгәнемне сагынгандай
Сагынып килеп күлемне,
Ярына басып, тын алдым,
Яшәртеп алдым гомерне.

Каекка 7 7 Каек – көймә. төшеп, тирбәлеп
Хыялландым, канатландым.
Яр буенда йөри-йөри,
Кыз сөйгән кебек сафландым.

Үтә күренмәле күлгә
Уем белән бергә чумдым.
Караңгылыкны таратып,
Су коендым, мәмнүн булдым.

О Ыссык күл 8 8 Ыссык күл – татарча «Кайнар күл», «Эссе күл» мәгънәсенә туры килә. , Ыссык күлем!
Сагынсам, утлар йотармын.
Дулкының – минем сердәшем,
Шауларын тыңлап ятармын.

О Ыссык күл, Әнкә күлем!
Дулкының – ат, аңа мендем.
Гомердә сагыш булмастай,
Яр буенда җырлап йөрдем.

Аралап шәһәр эчен атлап йөргән
Серле, тып-тын, ап-ак төн исеңдәме?
Уянып йокысыннан, җемелдәшкән
Утлары Фрунзеның кичендәге.

Без йөрдек кул тотышып юл буенда,
Аксыл төн йолдызларын суга түкте.
Узган яшьлек – гомер юлы шикелле,
Паровоз төтен бөркеп үтеп китте.

Ә вакыт судай акты – онытмадым
Ачылган ап-ак гөлдәй көлгәнеңне.
Ул төнне сөйләп бирдем сиңа гына
Калдырмый бу дөньяда белгәнемне.

Сылу идең. Япь-яшь идең. Кояш идең
Сөюдәй янып торган уемдагы.
Күзләреңне нурландырып карый бирдең,
Син гүя күгәрчендәй куйнымдагы.

Өн катмый миңа карый бар агачлар,
Җандагы сөенечкә күз аталар.
Барча кошлар канатын кагып уза,
Алар тантана, шатлык тараталар.

Искә алам сурәтең күзем алмый,
Әзер мин, килеп җитәм, кил, диюгә.
Рәхмәт, дим, син гүзәлгә юлыктырган,
Сагышны оныттырган бу сөюгә.

Күңелем күккә очып, болыт кочып,
Сурәтеңне сагынып, ерак йөреп,
Менә мин килдем бүген, мәхәббәтем,
Үзеңне гомеремдәй татлы сөеп.

Төн керсә, күккә карап, йолдыз санап,
Текәлеп күп утырдым, уйга батып,
Менә мин килдем бүген, мәхәббәтем,
Сагынып, ялгыз сине уйлап ятып.

Җан җитмәс тирәндәге энҗе булсаң,
Мин, җитеп, үбәр идем, учка салып,
Бүген мин килдем, җаным, иркә гөлем,
Бик озак көткән җавабыңны алып.

Сагындым чал дулкыннары
Шаулаган Ыссык күлемне.
Очына аркар 9 9 Аркар – архар, тау сарыгы. утырган
Сагындым биек түремне.