Тарханова Флёра - Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью

Рәхим-шәфкать, бәхет яусын Сезгә
Йолдыз булып тормыш күгеннән,
Дәрәҗәнең бөек баскычына
Басар өчен инде бүгеннән!

Күңелеңнең изгелеген
Онытасым юк һичкайчан.
Серле күзләреңә карап,
Иң олы рәхмәтемне дә
Әйтә алмыйм, ичмасам.

Чөнки сине күрер өчен
Әллә нинди киртәләрне
Җимереп үтәргә кирәк.
Карашың кырыс булса да,
Сүзләрең корыч булса да,
Синдә шәфкатьле йөрәк.

Бу кадәр яхшылыгыңны
Ничек кайтарыйм икән?
Әллә, тагын да югары
Дәрәҗәгә ирешсен дип,
Менәр баскычлары саен
Уңыш гөлләре үссен, дип,
Теләктә торыйм микән?

Талчыбыктай зифа Казан кызын
Күрү белән Әнәк егете,
Ошата да никахлашып куя –
Шушы көннән бүгенгәчә ул кыз
Минтимернең хәләл җефете.

Утка, суга салган бу дөньяда
Дөрләп торган йөрәк бик сирәк.
Тимер белән килешеп яшәр өчен
Корычтан да ныграк көч кирәк.

Аның көче – акыл, сабырлыкта,
Чибәрлеге өсти горурлык.
Әле һаман гаҗәп гүзәл бит ул –
Әллә ничә кызга торырлык.

Иңнәрендә – заман авырлыгы:
Иң әүвәле –
Ире белән «дәүләт эшендә»,
Аннан – гаилә, онык һәм балалар,
Ут йота туганы өчен дә –
Тынгылык юк иртә-кичен дә.

Мин кем диеп, үзен өстен куеп,
Таратмый ул данын дөньяга.
Халык арасында шуның өчен
Тыйнакбикә диләр бит аңа.

Мактауларга лаек бу ханымга
Теләкләрнең иң изгесе яусын
Гөрләп торган бәйрәм көнендә.
Саулык-сәламәтлек, шатлык белән
Йөз ел яшәсен ул кимендә!
Кояш торсын гомер күгендә!

Күңелегез бигрәк йомшак Сезнең:
Яхшылыкны гына җыйгансыз.
Шуңа күрәдер дә бу дөньяда
Меңнәр йөрәгенә сыйгансыз.

Чибәрлеккә кушып ягымлылык,
Зирәк акыл биргән Ходаем.
Һәр эшегез – нәтиҗәле хезмәт:
Бала вакыттан ук гаҗәп уңган,
Тырыш булгангадыр, мөгаен.

Килер көннәр Сезне күмеп торсын
Сәламәтлек белән уңышка.
Балаларның игелеген күреп,
Җаныгызны һаман назга төреп
Яшәгез Сез тигез тормышта!

Моннан сиксән еллар элек
Нәүширван мулладан туып,
«Мин – голям» 16 16 Голям – ир бала. дип аваз салган
Гаҗәеп зирәк бала.
Бүген дә ул, һичбер шиксез,
Дөньясында үтә назыйм 17 17 Назыйм – төзүче, тәртипкә салучы.
Һәм газыйм 18 18 Газыйм – зыялы, бөек, җитди. булып кала.

Гомерләрен үтеп бара,
Җыеп бәгъренә мең яра,
Эш өчен яна-көя.
Балаларын күккә чөя,
Диләрәсен өзелеп сөя,
«Тәтием» дия-дия.

Ял дигәнне белми эшли:
Хәтта өенә китешли
Ала кәгазь, каләмен.
Әйттең ни дә, әйтмәдең ни –
Соң ноктаны куймый торып,
Һич туктатмый гамәлен.

Мөхәррирлеккә – тәрҗемә,
Тәрҗемәгә гыйльми җөмлә
Ялганадыр берочтан.
Аның тәнкыйди сүзләре,
Чарланып бетеп үзләре,
Оста кисә кылычтан.

Хәләле һич тә сүндерми,
Салкын көлгә дә күмдерми
Йөрәгендәге утны.
Шуңа да ялкаулык тотмый,
Хәтта кырык эш куркытмый
Рәис абый Даутны.

Кайберәүләр көтсәләр дә,
Кайчакларда этсәләр дә,
Буйсынмый явыз котка.
Торсын дип бар да җаеннан,
Зур бәйрәме уңаеннан
Иң изге теләкләр бездән –
Наис белән икебездән –
Рәис абый Даутка!

Сары сагыш били күңелемне,
Сәйдәш көен, җырын ишетсәм –
Милләт рухы иңгән һәммәбезгә
Аның моңы сеңде бишектән.

Ул көйләрне гасыр дәвамында
Оркестр һәм баян гына түгел,
Күңел кыллары да уйнады.
Моңга сусау безнең йөрәкләрдә –
Милләт җаны аңа туймады.

Кызыл Байрак – җыр һәм моң чишмәсе,
Сәйдәш моңын шунда табасы.
Татар эзе яткан һәрбер җирдә
Салих Сәйдәш, Сара моңнарында
Үссен иде милләт баласы.

Каннарына яшьтән сеңеп калса,
Бу чишмәне алар корытмас.
Бары шулчак милли сагышларны,
Милли хисләр, милли язмышларны,
Милләт моңын халкым онытмас!