Charley Brindley - De Laatste Plaats In De Hindenburg

"Rennen!" gilde Martin.

Keesler sprong recht. "Verdomse smeerlappen!" Hij rende naar McDermott.

"Waar…" zei luitenant Bradley.

"Rustig maar, luitenant," zei Martin, "u hebt een klap op het hoofd gekregen."

"Waar zijn… mijn mannen?" Hij probeerde recht te komen.

Martin hielp hem rechtop te gaan zitten. "We brengen u terug naar de landingsboot."

"Wat? "Nee!" De ogen van luitenant Bradley draaiden weg. Hij greep Martins hemd, greep ernaast en probeerde opnieuw. Dan greep hij Martin met beide handen bij de kraag vast. "Niet weg. Begrijp je dat?"

"U bent gewond aan uw hoofd, luitenant. Ik moet u naar de landingsboot brengen zodat ze u naar de dokters aan boord van het schip kunnen brengen."

"Jij domme idioot! Ik heb nog geen schot gelost. Waar is mijn vijfenveertig?"

Martin zag het pistool liggen in het zand. Hij raapte het op, veegde het zand van de loop en legde het in de trillende hand van Bradley.

"Help me recht."

Martin ging staan en hielp hem recht.

"Mijn helm."

Martin raapte zijn helm op. "Wacht even, luitenant. Laat me even naar uw ogen kijken."

Bradley staarde Martin aan.

Zijn ogen draaiden niet meer weg en het leek erop dat hij weer kon focussen.

"Ik zie prima, soldaat. Als je je hoofd stilhield, zou ik je zelfs nog beter kunnen zien."

Martin glimlachte. "Oké, luitenant. Geef ze ervan langs."

"Dat ben ik van plan." Bradley zette zijn helm op. "Ga nu die twee gewonden verzorgen die het echt nodig hebben."

Bradley rende om zijn mannen in te halen. Hij liep wankel en helde wat over naar links, maar hij was vastberaden om zich weer in de strijd te gooien.

Martin greep een draagberrie vast en rende naar Keesler die een drukverband rond McDermotts borst aan het aanbrengen was.

Martin liet zich op zijn knieën vallen. "Sergeant McDermott."

"Ja?"

"We gaan je op de draagberrie leggen en naar de boot dragen. Ben je klaar?"

McDermott knikte.

"Pak zijn voeten beet, Keesler."

McDermott schreeuwde het uit toen ze hem optilden.

"Het komt goed." zei Martin terwijl hij knikte naar Keesler en ze pakten de draagberrie op en liepen op een drafje over het strand.

Zodra ze McDermott op het dek van de boot legden, nam een hospik het over die begon de borstwond van McDermott te verzorgen.

Martin pakte nog een draagberrie beet en liep naar de helling met Keesler achter zich aan.

Er lagen nog vijf gewonde mannen bij de vloedlijn. De eerste man zat een Lucky Strike te roken in het zand. Hij had een schotwond in zijn rechterkuit. Terwijl Keesler de wonde verbond, rende Martin naar de volgende. Hij had twee schotwonden in zijn borst en was al dood. De derde had een hoofdwonde, maar hij leefde nog. Een kogel had de binnenste rand van zijn helm geraakt, erin rondgevlogen en was er dan uitgekomen langs de linkerslaap van de soldaat die nu een snee van tien centimeter had.

"Hoe heet je, soldaat?" Martin kende hem, maar hij wilde de man doen praten.

“Smothers.”

"Goed zo." Martin nam zijn helm af. "Rang?"

"Soldaat eerste klas."

"Regiment?" Hij nam een opgerold verband uit zijn medische voorraad.

"Vierde Mariniersdivisie."

Martin wikkelde het verband rond het hoofd van Smothers. "Je hebt net een ticket naar huis gewonnen, Smothers."

Terwijl Martin de uiteinden van het verband samenknoopte, hoorde hij het bekende gefluit van een inslaand projectiel.

Hij viel over het lichaam van Smothers en hield zijn linkerarm rond zijn hoofd.

Een seconde later ontplofte een mortier op vijftien meter van hen af.

De schok deed Martins hersenen rammelen, maar hij schudde het van zich af.

"Smothers, alles oké?"

"Wat was dat in godsnaam?"

"Mortier. We moeten hier weg. Kan je stappen?"

"Ik weet het niet."

Weer sloeg een mortier in en er werd een krater in het zand geblazen op dertig meter van hen.

Martin ging staan en trok Smothers recht. “Steun op mij. Het gaat hier bergaf."

Achter hen en voorbij het strand openden verschillende machinegeweren het vuur. Japanse mortieren en artillerie bombardeerden de Amerikanen terwijl ze probeerden het centrum van het eiland te bereiken. Smerige zwarte wolken rezen boven het slagveld als de rook van honderd brandende oliebronnen.

Ze waren halverwege het strand wanneer drie Hellcatjachtvliegtuigen brullend kwamen overgevlogen vanaf de zee, nauwelijks tien meter boven de golven.

Martin en Smothers doken ineen terwijl de vliegtuigen boven hen gierden. Ze keken om naar de jachtvliegtuigen die net boven de boomtoppen stegen en dan naar links afbogen om in formatie naar de Japanse tanks en mitrailleursnesten te duiken en het vuur te openen met hun 20 mm-kanonnen.

Toen ze de boot bereikten, hielp Martin soldaat Smothers om achteraan te gaan zitten, dan liep hij naar het strand om Keesler te helpen de man met een beenwond dragen.

In de boot pakten ze nog een draagberrie vast en haastten ze zich naar het strand.

Hospikken van de andere boten verzorgden de gewonden bij de bomenrij.

"Komaan, Keesler," zei Martin, "we moeten onze eenheid inhalen."

Op het strand sprongen ze over een smeulende palmboom en renden ze in de richting van het geluid van geweerschoten. Ze ontweken bomkraters en haastten zich om de Vierde Mariniersdivisie in te halen.

Achttien meter voorbij het strand vonden ze een soldaat die op zijn buik lag achter een omgevallen palmboom.

Martin liet de draagberrie vallen en knielde om de man om te rollen. Zijn linkerarm was ernstig gewond en de zijkant van zijn gezicht was bloederig. Er hingen vier handgranaten aan riemen over zijn borst.

Een rugzak waarop 'explosieven' stond, lag op de grond naast de gewonde man. Martin tilde het hoofd van de man voorzichtig op en duwde de tas met explosieven onder zijn hoofd als kussen.

"Hé, Duffy," zei Martin, "kan je me horen?"

Soldaat Duffy opende zijn ogen en keek van Martins gezicht naar Keesler en terug. Hij grinnikte. "Waar bleven jullie zo lang?"

"Je weet toch dat je je hand op moet steken als je een ober nodig hebt." Martin haalde zijn mes boven en sneed de bebloede mouw open.

Duffy gniffelde. "Voor mij… de T-bonesteak en…"

Een kogel ketste van een rots achter hen. Zowel Martin als Keesler bukten zich. Nog twee schoten gooiden het zand in het rond.

"Hé!" schreeuwde Keesler. "Domme klootzakken, zien jullie de rode kruisen niet op onze…"

Een kogel raakte Keesler en deed hem ronddraaien. Hij schreeuwde het uit toen hij neerviel.

Martin kroop naar zijn makker. "Waar ben je geraakt?"

"Ik weet niet… ik weet niet…"

Machinegeweervuur raakte het fort achter hen.

Martin trok Keesler mee naar een boomstronk. Hij greep zijn .45 vast en gluurde boven de boomstronk. Twee kogels versplinterden de schors. Martin dook neer.

"Het is verdomme een tank!"

Donovan klopte aan. Na een ogenblik kwam Sandia naar de deur met de opengeslagen Gouden Gids in haar handen.

Ze staarde naar hem.

"Vind je het goed als ik die papieren nog eens bekijk?" vroeg hij.

Ze reageerde niet onmiddellijk. Hij zag dat ze haar rechterslaap even aanraakte terwijl ze haar ogen dichtkneep.

Ze heeft pijn , dacht hij. Misschien hoofdpijn.

"Ik zou…" ze leek vergeten te zijn wat ze wilde zeggen.

Donovan vulde verder aan. Ze zou graag hebben dat ik de papieren nog eens bekeek.

"Oké."

Ze draaide zich om en keerde terug naar de kamer van haar grootvader.

Donovan ging het huis binnen, sloot de deur achter zich en volgde haar.

Hij lette meer op het huis dit keer. Alle vloeren waren met linoleum bekleed, met in elke kamer een andere kleur en patroon. Op de plaatsen waar het afgesleten en kromgetrokken was, had iemand het vastgespijkerd. Hier en daar zag hij vloerkleden en de kanten gordijnen voor de vensters zagen eruit alsof ze recent gewassen en gestreken waren.