Дмитрий Акулич - Хаціна

Тым, хто ішоў у канцы калоны, не было чуваць, аб чым кажуць салдаты, якія ішлі наперадзе.

За спінамі салдат і дрэў, камандзір не заўважаў Марыну. І ад таго ўсе ішлі даволі спакойна. Нягледзячы на халодныя віхры, Катляроў звярнуўся да Зуйко, які напружана глядзеў па баках і хутка размахваў сваёй снайперскай вінтоўкай.

– Гэта тваё другое заданне? – спакойным голасам спытаў капітан.

– Не. Трэцяе! – усклікнуў Зуйко, выказаўшы здагадку, што з-за ветру яго не будзе чуваць, і ён прадаўжаў казаць басам. – Я ўпершыню ваяваў на сёмы дзень, пасля ўварвання…затым на рацэ і цяпер тут.

– Так, несалодка было першыя тыдні вайны. – стомлена вымавіў Катляроў. – Слухай, ты ж з горада Чырвоны?! Адтуль, адкуль і я. Хто застаўся ў цябе там?

Гэтая размова ўжо скінула ўсё напружанне радавога Зуйко і той расслаблена казаў, не перастаючы сачыць за горадам.

– Жонка. Мама, тата.

– Вось, мы пакінулі сваіх родных…а дзеля чаго? Мала было лідэру мірнага жыцця. Захацеў ён паваяваць, забіваць!.. Сівеюць нашы бацькі і жонкі раней часу, чакаюць і гадаюць, калі ж мы вернемся дадому. А жывымі ці мы вернемся?! У любым выпадку, трэба старацца выжыць.

Камандзір з непрыхаванай злосцю казаў пра вайну. Ён з асаблівым перападам у голасе і з раздражненнем прамаўляў свае словы. Зуйко слухаў яго і нічога не адказваў. Сухімі пальцамі правай рукі ён пацёр злёгку счырванелае вока і паглядзеў у бок абгарэлых дрэў. Прасторная і чыстая ад абломкаў дарога сканчалася, яны падыходзілі да вялікай часткі разбуранага горада.

Тым часам Сядоў і Мельнік моўчкі праходзілі сквер, чуйна ўглядаліся па баках. Ім заўсёды было аб чым пагаварыць, але вялікая адказнасць і ўважлівасць, пільныя паводзіны салдат забіралі ў іх усё жаданне мець зносіны. Яны строга выконвалі загад камандзіра, разумелі, што так у іх больш шанцаў выжыць на адкрытай мясцовасці. Гэта было не першае падобнае заданне, таму яны ведалі, як паводзіць сябе ў падобных абставінах.

Надвор'е цягнула нейкім зімовым холадам, хоць вясна ўжо прыступіла да сваіх абавязкаў. Худому салдату Агуркову было зябка, месцамі цела адчувала дрыжыкі. Ён усё жыццё пражыў у паўднёвай частцы кантынента, дзе больш свяціла сонца, чым дзьмуў паўночны вецер. Салдацкая форма шчыльна ахутвала яго тонкае цела, не выпускаючы цяпло на паверхню. Адкрыты юны твар Івана прымаў на сябе ўсю прахалоду сённяшняй раніцы. І ад гэтага яму здавалася, што быццам аскепкі лёду пранікалі пад яго вопратку. Іван знаходзіўся ў пары крокаў ад Алеся і Марыны, ішоў апошнім. І каб не адчуваць сябе адзінокім, Агуркоў паскорыўся і бліжэй падабраўся да хлопца. Загаварыў з ім, застаючыся за спіной.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.