Дмитрий Акулич - Хаціна

Алесь пальцамі дакрануўся да тонкай шыі Марыны і адчуў слабы пульс. Тады ён неакуратна стаў корпацца ў медыцынскім чамаданчыку. Недастаткова шмат было ў гэтай прамавугольнай белай скрынцы з чырвоным крыжам. Хлопец паводзіў сябе разгублена і няўмела. Адкінуўшы інструменты для аказання хірургічнай дапамогі, Алесь даставаў лекі. Ён чытаў назвы прэпаратаў, перакладаючы таблеткі і бутэлечкі ў бок. У рэшце рэшт, ён узяў маленькую карычневую бутэлечку аміяку і кавалачак ваты. Затым адкруціў крышку флакона з празрыстай вадкасцю і рэзкім пахам. Трохі прамачыў вату і паднёс яе да носа дзяўчыны ў надзеі, што гэта дапаможа. Праз секунду яна адкрыла свае карыя вочы, яны замяталіся ў розныя бакі. Марына не разумела, што з ёй адбываецца. Перад ёй сядзеў усмешлівы светлы хлопец у ваеннай шэрай уніформе, на якую быў накінуты чорны плашч. Алесь шчасліва глядзеў на яе аднаўленне, а таксама радаваўся таму, што ў яго ўсё атрымалася. Дзяўчына падняла галаву, пыл з яе доўгіх прамых валасоў разляцеўся, зайграў вакол галавы. Марына агледзелася. У страшным, параненым памяшканні яна ўбачыла бяздушны кінуты погляд салдата Зуйко. Затым спалохана зірнула на радавога Траўніка і хутка абняла яго. Знаходзячыся ў нядоўгіх абдымках, Алесь адчуў сябе сапраўдным у гэтым свеце, па-сапраўднаму жывым. Цяпло ахапіла яго цела, радасць ахінула яго галаву. Ён зноў вярнуўся да любоўных адчуванняў. Але Марына, прыйшоўшы ў крыху больш цвярозыя пачуцці, прыбрала свае рукі ад хлопца, адціснула яго.

– Вы вярнуліся…вы ўратуеце іх! – з захапленнем усклікнула дзяўчына.

Алесь здзіўлена паглядзеў у яе цёмныя вочы, адкінуў вату і спытаў:

– Што?

– Як што…?! – яна адпусціла захоплены погляд і таямніча паглядзела ўніз. – Карціны! Трэба выратаваць усе гэтыя важныя для мастацтва карціны. Зірніце на іх. Вось палатно Алісейка…а вось, знакаміты партрэт хлопчыка – «Нешчаслівы чалавек», Баўжэвіч…

Дзяўчына, паддаўшыся шоку вайны, не змаўкала. Яна казала пра ўсе карціны, перабірала кучу палотнаў, спрабуючы даказаць іх важнасць, значэнне кожнай з іх.

Алесь спакойна глядзеў на Марыну і міма праводзіў яе напорыстыя словы. Ён атрымліваў асалоду ад успыхнутых пачуццяў да яе, ён думаў толькі пра сваё.

– Я павінен апрацаваць твае раны, драпіны. – клапатліва, сказаў Алесь, а пасля, не стрымліваючы цікаўнасці, дадаў: – Ты мяне не пазнаеш? – прашаптаў ён, баючыся пачуць няправільны адказ.

– Абавязкова трэба ўзяць з сабой таксама гэтыя палотны: «Дзеці», «Сапраўднае чараўніцтва», «Поле дзьмухаўцоў» і вось гэтыя… – працягвала перакладаць мастацкія работы энергічная Марына.

Алесь узяў яе за руку і пасунуў да сябе.

– Ты мяне не пазнаеш? – ціхім голасам зноў спытаў хлопец і адпусціў яе мяккія рукі. – Так, прабач, ты не можаш мяне пазнаць…вось я дурань… Даруй! Зараз я павінен апрацаваць раны!

– Што? – не разабраўшы слоў, здзівілася дзяўчына.

Яе адпусціў міжвольны стан страху і яна сказала:

– Што вы шэпчаце!? Я вельмі рада, што вы тут…вайна што, ужо скончылася? – з пералівамі ў голасе казала яна.

Зуйко, у час іх размоў, з цікавасцю слухаў незнаёмку, паварочваўся да яе.

На першым паверсе па-ранейшаму заставалася трое салдат. Калі ж капітан Катляроў спусціўся да іх, то Агуркоў працягваў уважліва сачыць за перыметрам. Па выглядзе юнага салдата было відаць, што ён ужо знаходзіўся ў стомленым стане, але ўсё ж выконваў загад. А Мельнік, як пачуў тупанне камандзіра, адкінуў цыгарэту і хутка ўскочыў з крэсла. Леанід, з вінаватым тварам, пераглянуўся з капітанам і паспешліва адышоў ад лейтэнанта. Ішоў так хутка, што ніз плашча развіваўся ў халодным паветры. Стаў справа, ля крайняга акна, і, з лёгкім настроем, ён узяўся несці дазор. Да Катлярова паспяшаўся лейтэнант.

– Капітан!? – звярнуўся Сядоў да старэйшага па званні, роўна ўстаў перад ім, як стрыжань, аддаючы гонар.

– Лейтэнант?! – адказаў Катляроў.

– Што з цывільным? – пацікавіўся Сядоў, прыслабіўшы цела.

– Дзяўчына, магчыма работнік карціннай галерэі. Без прытомнасці. Зараз радавы Траўнік стараецца вярнуць яе да жыцця.

– Вы давяраеце яму? – з асцярогай у голасе, рашуча спытаў Сядоў.

– З чаго раптам такія пытанні, лейтэнант? Вы яго ў чымсьці падазраяце? Давяраю, як і ўсім тым, хто тут. – з упэўненасцю ў голасе адказаў камандзір і адразу ж, на секунду, засумняваўся ў кожным са сваіх салдат.

Так як Катляроў блізка не ведаў кожнага з іх, ён адчуў нейкую насцярожанасць. У яго распараджэнні салдаты паступілі не занадта даўно і тое, што нездарма Сядоў завёў такую размову, яго пужала. Але Катляроў не хацеў ламаць каманду, пасяліць сумнеў у сабе і ў салдатах свайго атрада, таму ён наўмысна адмаўляў нешта падобнае. Сядоў прадоўжыў: