Ринат Мухамадиев - Юлда булу хәерле… / Лучше быть в пути…

– Хәзер, Нургаяз абый. Синең монда безнең авыл аптекасыннан баерак икән. Каныңның, болай булгач, тамчысын да төшермибез бүтән.

– Бәтәч, – дип куйды урманчы, юлаучыны үзенә таба борылгач та танып алып. – Бу синмени әле, энем?

Юлаучы дигәне аның кордашы Куян Гыйнияте малае Марсель икән ләбаса. Бүрсетнекеләр. Мал врачлыгына укып кайткан кече малае, колхозда эшли. Әйтәм аны даруларның рәтен белгәндәй сөйләнеп маташа.

– Безне ат духтыры диләр диюен, шулай да менә дигән итеп бәйлибез аны, Нургаяз абый, – дип эшкә тотынды Марсель, бүрек һәм туннарын җәһәт кенә урындыкка салып аткач.

Аның кыланышыннан көләсе килде Нургаязның, әмма кагылмас борын ук сызланырга, чәнчергә тотынган яра күзләрен йомарга мәҗбүр итте.

Тагы бертын черем итеп алынган икән. Ул уянганда чарт-чорт килеп мичтә утын яна иде инде. Өй эченә имән һәм каен тузы исе чыккан. Каршы як стенага мич алдыннан кызыл шәүлә төшкән, ул гөлт итеп бер яктырып китә, бер сүрәнләнеп кала. Юлаучыга рәхмәт инде, дип уйлап куйды Нургаяз, әнә ничек өйгә тәмам җан кереп киткән. Ә үзе кая икән соң ул? Өстәл артында, мич тирәсендә күренми. Күзләре белән өй эчен айкады… Әһә, егет, башын уч төпләренә салып, тын гына ишек тупсасында утыра икән.

Нургаязның башын калкытып ишеккә таба үрелүеннән карават шыгырдадымы, әллә егет аны очраклы рәвештә генә күреп алдымы, ул шундук аягүрә торып басты.

– Нәрсә, Нургаяз абый, уяндыңмы? Ну, йоклап та күрсәттең үзең, – дип, карават каршысына килде ул. – Менә яраңны бәйләдем. Дәү нәрсә белән бәргәннәр, тирән киткән…

– Зыянлы түгел, баш исән булсын, – дип куйды урманчы, җавапсыз каласы килмичә.

– Хәзер, бераз хәл алабыз да… авылга, – диде егет, баскан урынында таптана-таптана.

Нургаяз башын күтәрде. Үзен кайгырткан егетнең йөзенә текәлеп карыйсы килде, ахры. Ә ул борчулы кыяфәт белән инде ишекле-түрле үк йөрергә керешкән иде.

– Ат капка төбендә, Нургаяз абый. Толып – чанада… Бер сәгать тә үтмәс, юыртып төшеп җитәбез аны.

– Мин беркая да барырга җыенмыйм ич, – дип әйтми кала алмады урманчы.

– Ничек? – дип, сораулы карашын төбәп, аның баш очында ук туктап калды егет. – Ничек? Сезгә кичекмәстән авылга кирәк. Врачка…

– Булдыргансың ич инде. Әнә ничек актан киендереп куйгансың, – дип, сул ягына ымлап, шаяргандай булды Нургаяз.

– Уравын урадым да бит… Ярасы тирән, канны күп югалткансыз.

– Кан табылыр, орлыгы Бохарада түгелдер әле, – дип, үзенең артык исе китмәгәнлеген белдерергә тырышты ул һаман.

Егет бертын дәшми торды. Уйлана иде, күрәсең.

– Яңа ел каршыларга ашыгасыңдыр? – дип сорап куйды Нургаяз, егетнең дәшмәвен үзенчә гөманлап.

Егет җәһәт кенә сәгатенә күз төшереп куйды. Әмма Яңа ел хакында ләм-мим.

– Кан гына түгел шул… Ядрәсе тирән киткән, таба алмадым…

Уңга-сулга күз төшереп алды Нургаяз, келәшчә белән кургашынны күрмәгән, димәк. Кая куйды икән соң ул аларны? Ирексездән юрган астыннан сыңар кулы һәм аяк очлары белән капшанырга кереште – тәненнән алынган кургаш кисәге каядыр шул тирәдә булырга тиеш иде аның исәбе буенча. Тапмады, күрәсең, телогрейка кесәсенә тыгылгандыр. Аны әнә чөйгә үк илтеп элгәннәр.

Тагы, тынгысызланып, ишекле-түрле йөрергә кереште егет.

Нургаяз аны тынычландырырга ашыкты.

– Ә мин аны үзем, келәшчә белән колагыннан тартып… – дип аңлатырга керешкән иде дә, егет аны тыңлап та тормады, кулын гына селтәде, шаярып торыр чакмы дип әйтүе иде булса кирәк.

– Син, улым, вакытыңны юкка уздырма инде, – дип, бераздан Нургаяз тагы сүз кузгатырга мәҗбүр булды. – Яшь кеше син, Яңа ел ич… Йөргән кызың да булмый калмас. Бар, кайт, югалтканнардыр үзеңне.

– Ә син, Нургаяз ага, син нишләрсең? – дип, борчуыннан арына алмый, тагы сәгатенә күз ташлап алды егет. – Яңа елга тикле ике сәгать чамасы бар әле. Әйдә киттек авылга…

– Бар, улым, бар, – дип, булдыра алганча ягымлы итеп дәште Нургаяз. – Мин монда гына инде… Яңа ел килгәндә урманны да ялгыз калдыру килешмәс.

Егет, барып, стена сәгатенең герен күтәреп, дөресләп җибәрде. Дәшми-тынмый гына мичкә тагы берничә кисәк утын өстәде һәм капылт кына янәшәдә торган аркасыз урындыкка килеп утырды. Караватка таба иелә төшеп, тирән сулыш алып куйды.

– Нургаяз ага, шуңарчы сорамый да торам икән, ни булды соң, сөйлә?! Кем атты үзеңә? Ничек алай килеп чыкты?

Чынлап та, егет аның белән ни булганын белми икән ич әле. Кара инде, күпме гомер бергә әвәрә киләләр, ә ул хакта ләм-мим сүз чыкмаган. Нургаязның үзенә үк сәер тоелды бу.