Jessica Hart - Słodkie kłopoty

– Przepraszam – powiedziała cicho, zajmując miejsce w kabinie ciężarówki.

– Przepraszasz? Za co? – zdziwił się.

– Musiałam wyjść na kompletną idiotkę, kiedy opowiadałam ci o Rossie i o tym, jak się cieszę z twojej propozycji, podczas gdy jedyne, o czym myślałeś, to twój brat i jego dzieci. Czuję się okropnie. Powinieneś był powiedzieć mi, żebym się zamknęła.

Ruszyli w drogę.

No cóż, nie pamiętał o Edzie i Laurze, zapomniał też o bliźniakach. Jedyną osobą, o której myślał, była Purdy.

– Nie powinnaś siebie obwiniać – mruknął, nie patrząc w jej stronę. – Ostatnią rzeczą, jakiej życzyliby sobie Ed i Laura, to rozpamiętywanie tego, co się stało. Zbyt mocno kochali życie.

– Musi ci ich brakować – wyszeptała po chwili krępującej ciszy.

Zawahał się. Nieczęsto zdarzało mu się opowiadać o swoich uczuciach, jednak przy Purdy przychodziło mu to bez trudu.

– Tak – potwierdził cichym głosem. – Ed był dwa lata młodszy ode mnie. Po śmierci rodziców razem gospodarowaliśmy w Mack River. Później, gdy poznał Laurę, zamieszkali na swoim. Nie widywaliśmy się już tak często, jednak… Czasami nadal nie mogę uwierzyć, że już ich nigdy nie zobaczę.

– Przykro mi – powtórzyła, wiedząc, jak głupio brzmiały te słowa. Wyrażały jednak to, co czuła.

– Mnie również – uśmiechnął się blado. – Jednak Ed i Laura nie żyją, dlatego najważniejsi są William i Daisy. I tego zamierzam się trzymać.

Dziwne, ale powrotna droga wydała się Purdy stanowczo za krótka. A przecież powinna się spieszyć do swoich obowiązków…

Gdy wysiedli z ciężarówki, Nat przeniósł zakupy do wozu Purdy i napełnił bak benzyną. Jak to się stało, że tak łatwo zdała się na jego opiekę? Jakby to było coś najbardziej naturalnego w świecie.

Aż trudno uwierzyć, że kilka godzin temu ledwie pamiętała, jak brzmiało jego imię. Ciekawe, jakie jeszcze niespodzianki szykuje przyszłość? Zaczęła się zastanawiać nad wspólnym wyjazdem do Londynu. Ludzie zbliżają się do siebie w podróży…

Skarciła siebie w duchu. Nawet jeśli nie byłaby zakochana w Rossie, to i tak te fantazje są cokolwiek przedwczesne. Nie wyglądało bowiem na to, by propozycja Nata była czymś innym niż tylko ofertą pracy.

Zresztą nie sądziła, by kiedykolwiek mógł potraktować ją poważnie. Co z tego, że miała już dwadzieścia pięć lat, skoro czuła się przy nim jak trzpiotka, i za taką pewnie ją uważał. Niania, proszę bardzo, ale ten poważny mężczyzna na pewno szukał innej partnerki, kobiety doświadczonej, ustabilizowanej emocjonalnie i materialnie. A ona była na życiowym rozdrożu. Uboga angielska kucharka zakochana w Australii… zakochana w Rossie.

Ciekawe, jaka była ta jego narzeczona? – zastanawiała się. Ciekawe, jakim jest kochankiem?

– Gotowe. – Nat przerwał jej rozmyślania. – Włącz silnik. Sprawdzimy, czy wszystko działa.

Wszystko było w porządku.

Nat podszedł do otwartego okna jej auta i oparł ramiona o dach.

– Jak bardzo jesteś zajęta w soboty?

– Popołudnia mam dla siebie – odpowiedziała zaskoczona. – Dlaczego pytasz?

– Pozostało nam parę spraw, które powinniśmy omówić. Może przyjadę po ciebie do Cowen Creek i udamy się do mnie? Zapoznasz się z moim domem, przyzwyczaisz się do miejsca, w którym spędzisz jakiś czas. O ile oczywiście nie zmienisz zdania po pierwszym kwadransie spędzonym w Mack River. – Uśmiechnął się szeroko.

– Zgoda.

– W takim razie do zobaczenia.

– Sądziłam, że masz jakąś sprawę do Billa? – Spojrzała na niego zdezorientowana.

– Miałem, ale to może poczekać.

W tej bliskości, gdy tak opierał się ramieniem o dach jej samochodu, było coś nieprzyzwoicie intymnego. Purdy wstrzymała oddech.

– Co mam powiedzieć Grangerom? – zapytała wreszcie.

– Cóż, spotkaliśmy się w Mathison. Nie mów im o benzynie i całej reszcie. Zaczęliśmy gawędzić i kiedy dowiedziałem się o twoim powrocie do Londynu, zaproponowałem ci pracę. Wiedzą o Edzie, Laurze i bliźniakach, więc nie będą zaskoczeni. Odpowiada ci taka wersja?

– Jasne. – Skinęła głową, zadowolona, że w końcu udało jej się oderwać wzrok od jego twarzy. – A więc do soboty.

Nat zawahał się, jakby zamierzał coś dodać, jednak tylko pomachał ręką na pożegnanie.

– Do soboty, Purdy.

Nie odwracając się, pojechała przed siebie.

Ostatecznie nie Nat był tym, kto w sobotę po obiedzie przywiózł Purdy do Mack River. Tym kimś był Ross.

– I tak wybierał się do Mathison – wyjaśniła, kiedy odprowadzali wzrokiem samochód Rossa. – Ale jeśli wieczorem mógłbyś mnie odwieźć z powrotem, byłabym wdzięczna.

Mówiła za wiele i zbyt głośno, wiedziała o tym, jednak nieoczekiwanie poczuła się speszona i niepewna w towarzystwie Nata.

W jego powitaniu nie było nic osobistego. Potraktował ją jak zwyczajną nianię, która niedługo ma podjąć swoje obowiązki za uzgodnioną płacę. No cóż, przecież właśnie nianią zgodziła się być.

Nie było więc powodu, by jej serce drżało na widok Nata, widocznie jednak na tym świecie nie wszystko musi dziać się z jakiejś przyczyny…

– Wygląda na to, że ucieszyłaś się z takiego rozwiązania – skwitował jej wyjaśnienia. – Jedna chwila z Rossem więcej…

– Tak – przyznała, zbyt późno zdając sobie sprawę, że w jej głosie nie było zbytniego entuzjazmu. – Było cudownie.

– Co Ross na to, że zamierzasz wrócić do Cowen Creek?

– Sądzę, że jest zadowolony.

Łudziła się, że Ross wykaże choć odrobinę zazdrości z powodu oferty Nata, jednak nic takiego nie nastąpiło.

Jak się dowiedziała, wszyscy w Cowen Creek byli święcie przekonani, że ponowne zejście się Nata i Kathryn jest jedynie kwestią czasu. Ich zdaniem Nat nigdy nie kochał i nie pokocha żadnej innej kobiety. Jak ujął to Ross, on i Kathryn byli dla siebie stworzeni.

Purdy spojrzała na Nata spod rzęs. Najwyraźniej mieli rację. Nie wyglądał na kogoś o złamanym sercu, co jasno dowodziło, że uważał powrót Kathryn za sprawę przesądzoną.

Co oznaczało tym samym, że jej pomysł upadł, zanim na dobre się skrystalizował. Pomysł, który przyszedł jej do głowy po ostatnim liście siostry…

Nat mieszkał we wspaniałym, starym domu, zbudowanym przez jego dziadka. Posiadłość otoczona była bujną, niemal dziką zielenią, i sprawiała wrażenie wygodnej, bezpiecznej twierdzy.

Po krótkim spacerze po okolicy Purdy zasiadła w cieniu werandy. Wyciągnęła ramiona na oparciach starego, wiklinowego fotela i rozejrzała się wokół. Wszystko wydawało się takie… chłodne, ciche i spokojne. Zupełnie jak Nat.

Gdy uśmiechała się do swoich myśli, na werandę wszedł Nat, niosąc dwa kubki świeżo zaparzonej kawy. Przystanął w miejscu, przyglądając się jej przez chwilę.

Rozparta wygodnie w fotelu, w dżinsach i bawełnianej koszulce, wydawała się taka szczęśliwa, spokojna i… zadomowiona.

Ciekawe, o czym myśli? – przeleciało mu przez głowę.

A o czymże innym, jak nie o Rossie, zadrwił z samego siebie. O Rossie Grangerze i ich wspólnej przyszłości w Cowen Creek.

Cóż, jeśli to Ross właśnie był powodem, dla którego zgodziła się wyświadczyć Natowi przysługę, powinien być mu wdzięczny. Nie robiła przecież tego dla niego. Głupotą byłoby o tym zapominać.

Usłyszawszy kroki Nata, odwróciła się i stwierdziła ze zdziwieniem, że na jego twarzy ponownie nie malowało się nic prócz obojętności. Widocznie myliła się, sądząc, że spędzili całkiem miłe popołudnie.