Lisa Jackson: Dreszcze

– Na razie nic nie możemy powiedzieć – odparł sanitariusz. – Ale jest stabilna. – Spojrzał na Abby i dodał: – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

– Facet na dole? Na podjeździe? – spytał Montoya.

– Nie żyje – odparł jakiś policjant i odwrócił się w stronę worka. – Tak jak ten.

Abby zadrżała. A więc w końcu będzie można pogrzebać przeszłość, by nie zasłaniała już przyszłości jak ciemna chmura… A może nie? Pomeroy powiedział coś tak tajemniczo, jakby miał jeszcze jakiś sekret, którym jeszcze się z nikim nie podzielił…

Zmarszczyła brwi. Na pewno kłamał. To już koniec… A jednak w uszach ciągle brzmiały jej słowa, które morderca wypowiedział z takim przekonaniem.

To dopiero początek…

– Wszystko będzie dobrze – powiedział Montoya, pomagając jej wstać. Powoli wyszli z pokoju, gdzie wydarzyło się tyle nieszczęść.

– Jesteś pewien?

– Tak. – Pocałował ją w czubek głowy. – Zaufaj mi.

Nie będziesz już tego potrzebowała. – Montoya wyjął z ziemi słupek z tabliczką z napisem Na sprzedaż i rzucił go na kupę liści przy pojemniku na śmieci.

– Nie chcesz, żebym się wyprowadziła? – spytała Abby żartobliwie.

– Nie – objął ją ramionami. – W każdym razie niedaleko.

Wiedział, co mówi. Od czasu, kiedy zginął Christian Pomeroy, Abby straciła ochotę na przeprowadzkę.

Gina spędziła w szpitalu cały tydzień, a później jeszcze trzy dni u Abby, w końcu oznajmiła, że wraca do Seattle. Ciągle wyglądała, jakby została ciężko pobita, i miała siną twarz, ale chirurgom plastycznym udało się zrekonstruować brakujący fragment policzka. Czekało ją jeszcze kilka operacji i wizyt u dentysty, ale żyła i chciała już być u siebie w domu.

Abby nie miała jej tego za złe. Obiecała, że ją odwiedzi i spędzi u niej trochę czasu, kiedy nadejdzie czas kolejnej operacji.

– Kiedy się to wszystko skończy, będę piękniejsza niż przedtem – stwierdziła Gina wesoło. – Hollywood zapuka do moich drzwi. Może nawet dostanę pracę w telewizji! – Zaśmiała się, ale zaraz jęknęła z bólu. – No cóż, to w przyszłości.

Abby nie miała zamiaru wyjeżdżać. Nie chciała opuszczać Montoi, który nie odstępował jej dniem i nocą. Hershey była zachwycona faktem, że niemal zamieszkał u Abby, choć Ansel ciągle jeszcze patrzył na niego nieufnie.

Słońce przeświecało przez gałęzie nad ich głowami, lśniło w jego włosach, błyszczało w oczach. Serce Abby zabiło szybciej. Nie walczyła już z uczuciem.

Po rozwodzie z Nickiem była pewna, że nigdy więcej się nie zakocha. Myliła się jednak. To, co czuła do Reubena Montoi, nie było płytkim zauroczeniem. Starała się nie ulegać euforii, ale doszła do wniosku, że nadszedł czas, by znowu kogoś pokochała, by znowu odważyła się komuś zaufać. Montoya poprosił ją tego dnia, kiedy zginął Christian Pomeroy, by mu zaufała. Uznała, że jest tego wart.

– Wiesz, może popełniłem błąd – powiedział, obejmując ją ramieniem, kiedy ruszyli w stronę domu, z Hershey plączącą się pod nogami. – Może jednak zechcesz się stąd wyprowadzić?

– O? – Abby uniosła brwi. Ten facet nie przestawał jej zaskakiwać. – Pięć minut po zdjęciu tabliczki jesteś gotów powiesić ją znowu, żeby się mnie pozbyć?

Montoya pokazał w uśmiechu bardzo białe zęby.

– Tego nie powiedziałem.

Abby przekrzywiła głowę.

– A może to takie zawoalowane oświadczyny?

– Tego także nie powiedziałem! – Roześmiał się i uścisnął ją lekko. – Ale z pewnością wiesz, jak zgasić faceta.

Abby czekała. Do czego on zmierza?

– W porządku, powiem ci: mogę kupić dom przylegający do mojego. Pani Alexander wyjeżdża do dzieci na północ. Zaproponowała mi kupno swojego domu. To prawdziwa okazja. Pomyślałem, że można by z dwóch małych zrobić jeden duży dom. I może chciałabyś się tam przeprowadzić.

– Może – odparła, rozglądając się wokół. – Ale wiesz, lubię tutaj mieszkać.

– Samotnie?

– Nie, niekoniecznie. – Mrugnęła do niego. – Dlaczego ty nie miałbyś wprowadzić się tutaj?

– No cóż, z mnóstwa powodów… Po pierwsze, oboje pracujemy w mieście i moglibyśmy mieszkać bliżej pracy, nocnego życia i przyjaciół… Ale moglibyśmy też zachować twój dom i przyjeżdżać tu, kiedy będziemy chcieli uciec od miasta.

– Daleko nie uciekniemy.

Montoya przyciągnął ją do siebie. Złoty kolczyk w jego uchu zamigotał w popołudniom słońcu.

– To by było idealnie – powiedział, patrząc na nią w taki sposób, że serce jej i, znowu przyspieszyło.

– O tak, w ten sposób mogłabym tu wrócić, gdyby nam się nie udało.

– Uda się nam. – Wydawał się taki pewny. Może rzeczywiście grzeszył pychą? – Słyszałem, że moi koledzy już się zakładają. Bentz powiedział, że jest dwa do jednego, że pobierzemy się przed końcem roku.

– Doprawdy? W takim razie będziesz musiał się szybko zdecydować, detektywie.

– Jestem znany z szybkości.

– Mam ciemną przeszłość – ostrzegła go Abby. – I nie mówię o tym, co się stało w starym szpitalu i innych duchach przeszłości.

– Więc jest coś jeszcze?

– Tak. Ansel i Hershey.

Montoya jęknął.

– Sam nie wiem… Pies i podejrzliwy kocur…

– I gorliwa siostra.

Zaśmiał się.

– To wszystko? No dalej, Chastain, wyrzuć to z siebie. Co jeszcze tam skrywasz?

– Jesteś niemożliwy. – Abby zachichotała. Od lat nie było jej tak lekko na duszy.

– Często to słyszę.

– Zastanowię się nad przeprowadzką – powiedziała, kiedy wchodzili na schody wiodące na ganek. – Ale niczego nie obiecuję.

Czuła się z nim dobrze, ale ostatnie dwa tygodnie były dla niej trudne. Dziennikarze bez przerwy do niej wydzwaniali, Sean Erwin był wściekły, bo odmówiła, kiedy chciał kupić jej dom o kilka tysięcy poniżej wartości, Maury Taylor ciągle wykorzystywał do swoich celów śmierć Nicka. Poza tym klientela Abby znacznie wzrosła z powodu jej niespodziewanej sławy.

Na jaw wyszła też historia Christiana Pomeroya, bogatego, chorego psychicznie syna miejscowego milionera, któremu udało się wymknąć systemowi opieki psychiatrycznej.

Wściekły na ojca, który opuścił go w dzieciństwie, Christian użył produkowanej przez niego broni, by pozbawić go życia. Od dziecka cierpiał na ostrą neurozę, będącą następstwem zaburzeń osobowości i religijnego fanatyzmu, który zaszczepiła w nim matka. Pod jej wpływem Christian prawdopodobnie zabił drugą panią Pomeroy.

Nie trafił jednak do więzienia, lecz do Szpitala Naszej Pani od Cnót, gdzie zbratał się z grupą młodych socjopatów. Tam też poznał i zakochał się w Faith Chastain, z którą, jak podejrzewano, miał romans.

Dwadzieścia lat później rozpoczął krwawy odwet.

Christian zginął w szpitalu, wypadł z okna, tak jak wiele lat wcześniej jego kochanka. W podziemiach szpitala policja odkryła jego kryjówkę, dawną salę operacyjną, przerobioną później na kilka małych pokoi dla pacjentów.

Odniesienia do grzechu i pokuty, cytaty z Pisma Świętego i innych tekstów religijnych pokrywały całą ścianę. Fluorescencyjną farbą, lśniącą upiornie w świetle naftowej lampy, Pomeroy wypisał siedem grzechów głównych i siedem przeciwstawnych im cnót. Poza tym znaleziono tam łóżko ze śpiworem i stary sekretarzyk, w którym morderca przechowywał swoje zdobycze.

Pierścionek Mary LaBelle i rolex Nicka Giermana; spinkę do banknotów Charlesa Pomeroya i łańcuszek z krzyżykiem należący do Hannah Jefferson; kosztowny rewolwer Gregory’ego Furlougha i różaniec siostry Marii…