Lisa Jackson: Dreszcze

Drań! Widziała satysfakcję w oczach Pomeroya, kiedy spoglądał w stronę szafy. Delektował się tą sytuacją. Podniecała go bezsilność ofiar, ich przerażenie.

Gina nie będzie mogła ci pomóc. Jesteś sama. Jest silniejszy od ciebie, a więc musisz go przechytrzyć… Bądź czujna…

Wiedziała o nim niewiele poza tym, że przebywał w szpitalu w tym samym czasie, co jej matka. Był pierworodnym synem Charlesa Pomeroya, niemal zupełnie zapomnianym od czasu kiedy Charles porzucił swoją pierwszą żonę Karen, dla drugiej żony i drugiego syna, Jeremy’ego.

Pomeroy skrzywił się lekko, potarł pierś i popatrzył na Abby tak intensywnie, że dostała gęsiej skórki. Nazywał ją imieniem jej matki w sposób, z którego wynikało, że musiała być mu bliska. Może nawet bardzo bliska. Kiedy mówił: „Witaj w domu, Faith”, w jego oczach były tęsknota i żądza.

Na myśl o tym, co robił jej matce, Abby ogarnęły mdłości. A może robił to za jej przyzwoleniem? O Boże…

Wykorzystaj to, co wiesz. Udawaj, że jesteś Faith. Rozbudź jego fantazję. Pomeroy nie będzie chciał stracić Faith po raz drugi. Udawaj, że nią jesteś. Pamiętaj, to nie on ją zabił… Zrobił to Heller!

Kątem oka spojrzała na mordercę matki, skutego łańcuchami i oszalałego ze strachu, i nagle z porażającą jasnością przypomniała sobie, jak wypchnął Faith przez okno. Udawał tylko, że chce ją ratować. Powstrzymał Abby, by także nie wypadła, ale z całą pewnością wypchnął z okna jej matkę.

Leżąca na podłodze Gina jęknęła, a Pomeroy podszedł do nocnej szafki, wysunął górną szufladę i wyjął z niej dwa rewolwery.

Pierwszy należał kiedyś do Nicka.

O słodki Jezu. Ten szaleniec był u niej w domu, chodził po pokojach, wśliznął się do jej sypialni, może nawet dotykał poduszki i leżał na jej łóżku. Znowu zrobiło jej się niedobrze. Zaczęła się gwałtownie trząść.

Trzymaj się. Może uda ci się przeciąć tę taśmę.

Ale nie była w stanie oderwać wzroku od Pomeroya, który wziął drugi rewolwer, większy i z dłuższą lufą, i podsunął go pod nos przerażonego lekarza. Heller próbował się odsunąć, naciągając łańcuchy, brzęcząc kajdankami jak lis schwytany we wnyki. Nadgarstki i kostki miał otarte do krwi. Rzucał się na łóżku, krzycząc coś przez taśmę na ustach.

– Nie wyrwiesz się – powiedział Pomeroy. – Twój los jest przypieczętowany.

Heller pokręcił głową.

– Ty ją zabiłeś.

Rozpaczliwe zaprzeczanie głową. Oczy wielkie jak spodki.

– Widziałem. Wypchnąłeś ją przez okno.

Przeczące jęki.

– A nawet jeśli jej nie zabiłeś, podawałeś jej leki, które były dla niej wyrokiem; sprawiały, że stała się uległa i pozwoliła, byś robił z nią, co chcesz. – Pomeroy patrzył na swoją ofiarę z pogardą. – Jesteś chorym człowiekiem, Heller. I leniwym. Zamiast wykorzystać swoją wiedzę jak należy, zamiast starać się uleczyć tę kobietę, ty wolałeś folgować swoim żądzom.

Heller się rozpłakał. Z zaklejonych taśmą ust wydobywał się urywany, jękliwy szloch.

– I zapłacisz za to, doktorze. Jesteś wcieleniem lenistwa, a lenistwo może pokonać tylko cnota gorliwości.

Heller znieruchomiał.

Lenistwo i gorliwość? Abby zmarszczyła brwi. O czym on mówi?

– Przywiodłem więc do ciebie anioła miłosierdzia. Kogoś, kto pokona twój grzech, grzech lenistwa cnotą gorliwości. – Pomeroy spojrzał znacząco na Ginę. – Przyznaję, straciła ostatnio nieco ze swej energii, ale tylko chwilowo i za moją sprawą.

Gina sprawiała wrażenie oszołomionej. Usiłowała podnieść głowę, ale nie była w stanie. Wyczerpana opadła znowu na podłogę.

Jaką makabryczną sztukę miał zamiar odegrać tu ten szaleniec?

Zamknięta w szafie Abby gorączkowo próbowała przeciąć taśmę na nadgarstkach. Nie zwracała uwagi na ból; wiedziała, że pozostało jej niewiele czasu.

Słyszał coś. Głosy. Jęki. Stłumione krzyki.

Robiło mu się słabo na myśl, co może za chwilę zobaczyć, ale wiedział przynajmniej, że ofiary jeszcze żyją. Abby? Heller?

Ostrożnie, niemal bezszelestnie, wchodził na schody. Od czasu do czasu oświetlał je latarką, żeby się nie potknąć. W drugiej ręce trzymał odbezpieczony rewolwer.

Deszcz i wiatr uderzały z furią w zabite deskami okna, korytarze były ciemne jak noc. Dobiegające z drugiego piętra odgłosy przybrały na sile, kiedy mijał upiorny witraż na podeście. Ale zatrzymał się dopiero wtedy, gdy wspiął się dość wysoko, by widzieć podłogę korytarza. Pod jednymi drzwiami dostrzegł wąski pas słabego światła.

Bez wątpienia był to pokój 307.

Pokój, w którym skończyło się życie Faith Chastain.

To z tego pokoju dobywał się brzęk łańcucha i stłumione, pełne przerażenia krzyki.

Nie było czasu, by czekać na wsparcie.

Montoya wiedział, że musi tam natychmiast wejść.

Taśma ustępowała powoli, zaczynała się strzępić na brzegach. Daleko, przez deszcz i wiatr, Abby słyszała odległe, słabe wycie syren. Proszę. Proszę. Przesuwała szybko rękami tam iż powrotem, trąc taśmą o ostrą krawędź.

Zmartwiała, widząc, że Pomeroy sięga po leżący na stole nóż. Podniósł go długie ostrze zalśniło w złotym świetle lampy.

Była pewna, że poderżnie Hellerowi gardło, ale on odwrócił się do Giny.

Nie! Nie!

Zaczęła poruszać rękami jeszcze szybciej w nadziei, że taśma pęknie na czas. Ale Pomeroy był szybki. Pochylił się i jednym ruchem przeciął taśmę na nadgarstkach, a zaraz potem na kostkach Giny.

Po co?

Czy chciał ją wypuścić? Ponieważ ma teraz ją, Abby? Córkę bardziej podobną do matki?

Już miała odetchnąć z ulgą, kiedy zorientowała się, że Pomeroy wcale nie ma zamiaru uwolnić jej siostry. Nie, Gina także była częścią tego chorego planu.

– Czas zapłacić za grzechy, doktorze – powiedział Pomeroy zimno.

Leżący na łóżku Heller dostał szału. Krzyczał coś niewyraźnie, rzucał się jak w malignie, skopując pościel i brzęcząc metalową ramą łóżka.

Pomeroy poderwał Ginę na nogi.

– Leonie Heller – powiedział ze złością – zostałeś potępiony. Mieniłeś się lekarzem, przysięgałeś pomagać i leczyć. Zamiast tego dogadzałeś sobie. Krzywdziłeś swoich pacjentów i grzeszyłeś lenistwem, a lenistwo to jeden z siedmiu grzechów głównych.

Abby nie wierzyła własnym uszom. Siedem grzechów głównych? Lenistwo? To jest wyjaśnienie tych zbrodni? Pomeroy odgrywa rolę Boga… musi być naprawdę szalony.

Patrzyła, przerażona, jak Pomeroy obejmuje Ginę w pasie jedną ręką. Brutalnie przycisnął krocze do jej pośladków, wcisnął do jej ręki rewolwer z długą lufą. Uśmiechnął się, jakby dotyk ciała Giny sprawiał mu przyjemność.

Abby poczuła, że ogarniają ją mdłości. Zboczeniec! Chory, obłąkany zboczeniec!

Gina podniosła nagle oczy i Abby dostrzegła, że siostra nie jest wcale tak oszołomiona, jak się wydaje. Udawała. Ale co mogła zrobić?

Nic! Ty musisz jej pomóc!

Abby gorączkowo pocierała taśmą o deskę. Bolały ją ramiona i stopy, ale nagle poczuła, że taśma znowu obluzowała się nieco.

– Gino Chastain – ciągnął Pomeroy – ty, pierworodna Faith, odznaczasz się cnotą gorliwości, jest więc twoją powinnością oczyścić świat z grzechu lenistwa.

Heller znieruchomiał.

Pomeroy spojrzał na Abby, która zmartwiała z przerażenia. Czy zauważył, że próbowała się uwolnić? Serce tłukło się w jej piersi jak oszalały ptak.

– I twoja kolej wkrótce nadejdzie, Patricio, upokarzana latami przez folgującego swojej nienasyconej żądzy męża… – Przekrzywił głowę na bok i zmarszczył brwi. Jego oczy zaszły mgłą. – Faith? – wyszeptał, zdezorientowany. – Faith?