Marion Lennox - Dlaczego Uciekasz Cari?

Pokiwała głową. Spodziewała się tego. Chloromycetyna często zaczyna działać już po sześciu godzinach.

– Maggie mówi, że jest pani lekarzem o pełnych kwalifikacjach i posiada prawo praktyki. Dlaczego więc pani nie praktykuje?

Zamknęła oczy.

– Może medycyna mnie po prostu nic nie obchodzi? Zdawała sobie sprawę z jego obecności, ale nie otwierała oczu. Nie chciała, by zadawał jej jeszcze jakieś pytania.

– Dobranoc – powiedział wreszcie cicho i odszedł, a ona wsłuchiwała się w jego kroki, które oddalały się od niej coraz bardziej, i jedyne, czego pragnęła, to by do niej wrócił.

Kroki rozległy się znowu, lecz tym razem była to młodsza pielęgniarka.

– Doktor Kinnane pyta, czy chce pani tabletkę na sen?

– Proszę – odpowiedziała.

Sen jest najlepszym lekarstwem na zmęczenie, ból i emocje całego dnia. Blair nie mylił się. Następnego ranka czuła się już nieco lepiej, a w ciągu najbliższych dni nastąpiła znaczna poprawa. Pod koniec tygodnia zaczęła znowu chodzić z balkonikiem i poruszała się po całym szpitalu niemal bez trudności.

Traktowano ją teraz w nieco odmienny sposób. Czyżby zasługiwała na inne traktowanie tylko dlatego, że jest lekarzem? Blaira widywała rzadko. Ponieważ jej stan się poprawił, jego wizyty ograniczyły się do krótkich wizyt rano i wieczorem.

Odczuwała zazdrość, słysząc, jak łatwo mu przychodzą rozmowy z innymi pacjentami. Odnosiła wrażenie, że tylko z nią postanowił utrzymać oficjalne stosunki, jakie łączą zwykle lekarza i pacjenta. A niech tam, pomyślała ze złością. A niech tam. Nic mnie to nie obchodzi!

Pobyt w szpitalu zaczął powoli jej się dawać we znaki. Wędrowała po korytarzach, ćwicząc chodzenie, zaglądała do „biblioteki", w której było parę książek na krzyż, a potem zostawało jej już tyko spoglądanie w sufit.

Pod byle pretekstem wpadał do niej stale Rod.

– Gdzie studiowałaś? – zapytał kiedyś. Gdy odpowiedziała, zagwizdał zdziwiony.

– Proszę, proszę!

W tej chwili do pokoju wszedł Blair.

– Słuchaj tylko – powitał go Rod. – Czy wiesz, gdzie ta dziewczyna studiowała? – I zaczął opowiadać, jaką estymą cieszy się uczelnia Cari w Ameryce. – Gdyby tylko chciała, mogłaby w każdej chwili otrzymać tu prawo praktyki – zakończył.

Uśmiechnęła się tylko.

– A po cóż bym miała to robić? – spytała.

– Żeby choć trochę pomóc – ciągnął z entuzjazmem Rod. – Co ty na to? – zwrócił się do Blaira. Blair patrzył na nią badawczo.

– Pewnie się pani trochę tu nudzi?

Zaczerwieniła się. Blair Kinnane nie ukrywa, co o niej myśli. Nie zmienił tego ani trochę fakt, że pracowała kiedyś jako lekarz. Uznał, że praca była dla niej tylko dodatkiem, że mogła ją wykonywać tylko wtedy, gdy nie miała nic innego do roboty.

– Nie pracuję już jako lekarz – odpowiedziała.

– A to dlaczego? – zdziwił się.

Tak bardzo nie miała ochoty o tym rozmawiać! Zebrała się jednak w sobie i wyjaśniła:

– Ponieważ zaniedbałam swoje obowiązki i z mojej winy zmarł w Stanach człowiek – rzuciła szorstko. – Łatwo może pan to sprawdzić. Nazwisko doktor Cari Eliss figuruje w rejestrach sądowych stanu Kalifornia. Moje niedopatrzenie spowodowało śmierć dziecka. A teraz, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, nie chciałabym więcej o tym mówić.

Potrząsnął głową ze zdumieniem i przez dłuższą chwilę nie spuszczał z niej oczu.

– Przecież Maggie mówiła, że jest pani w rejestrze lekarzy. Czy to było kłamstwo?

– Nie. – Potrząsnęła głową z rozpaczą.

– To nie została pani wykreślona?

– Proszę pana, czy możemy zmienić temat? – spytała łamiącym się głosem.

Opanowała się jednak szybko i popatrzyła mu odważnie w oczy. Nie po raz pierwszy już zauważyła, że łączy ich z sobą coś niezwykłego. Zdawać by się mogło, że przebiega między nimi jakieś tajemnicze porozumienie, które sprawia, że liczy się dla niej tylko on. Rod mógłby sobie pójść, a żadne z nich nawet by tego nie zauważyło.

– Nie przypuszczałam, że będę miała jeszcze kiedykolwiek coś wspólnego z medycyną – odezwała się znowu. – I pewnie bym nie miała, gdyby Jamie tak nagle nie zachorował.

– A co by pani powiedziała, gdybym poprosił, żeby udzielała pani u nas porad przez radio? Cari spojrzała na niego zaskoczona.

– Wyraźnie już panu mówiłam, że nie wykonuję zawodu lekarza.

– Słyszałem – przytaknął, wzruszając ramionami. – Jesteśmy w dramatycznej sytuacji, inaczej bym nie prosił.

– Dlaczego pan mówi o dramatycznej sytuacji?

– Przecież jest tu pani ponad dwa tygodnie – zniecierpliwił się. – Widzi pani sama, co się tu dzieje. Ten szpital jest obliczony na czterech lekarzy, a pracuje w nim dwóch i jesteśmy już u kresu sił. Przypadek Jamiego mówi tylko o jednym z problemów, z którymi się stale borykamy.

Jeszcze raz energicznie potrząsnęła głową.

– Powiedziałam panu przecież, że nie wykonuję zawodu lekarza.

– Zgadza się. Mówiła pani nawet dlaczego, ale jeżeli mi to nie przeszkadza… – Patrzył na nią z zaciętą miną.

– Nie! – Był to niemal krzyk.

– Ma pani wobec nas dług wdzięczności. Otworzyła szeroko oczy i uniosła głowę, by napotkać jego chłodne spojrzenie.

– Co pan ma na myśli?

– Dobrze pani wie, że gdyby nie my, dawno by pani nie żyła. Nie żądamy, żeby powróciła pani na dobre do medycyny. Proszę tylko, żeby przejęła pani prowadzenie przychodni radiowej w ciągu sześciu tygodni, kiedy jest pani skazana na pobyt tutaj.

– To właściwie mały szantaż – szepnęła.

– Wiem – przyznał i uśmiechnął się, a kiedy to robił, świat przestawał dla niej istnieć. – Świadomie posługuję się groźbami i szantażem i zrobię wszystko, byle tylko mieć w szpitalu potrzebnych ludzi.

– Coś o tym wiem – mruknął Rod. – „Panie doktorze, czeka na pana wspaniała praca" – mówił, naśladując głos Blaira. – „A co za klimat! Okrągły rok można pływać…". Zapomniał tylko dodać, że idąc do kąpieliska, grzęźnie człowiek w błocie.

Uśmiechnęła się, lecz potrząsnęła głową.

– Nie mogę…

– Wprost przeciwnie. Może pani. – Spojrzał jej w oczy, jakby rzucał wyzwanie. – Czeka panią sześć długich tygodni bezczynności, więc uznałem, że potrzebne jest pani jakieś zajęcie. Nie może pani tylko siedzieć i rozmyślać o sobie. Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, załatwię pani tutaj prawo praktyki.

– Nie chcę!

– Ale dlaczego?

– Bo… bo…

– Stać panią na wymyślenie bardziej wiarygodnego powodu – oświadczył i wyszedł z pokoju.

W rezultacie była zadowolona. Nie miała pojęcia, w jaki sposób Blair zdołał załatwić dla niej prawo praktyki, w każdym razie nie minęły trzy dni, a siedziała w pokoju radiowym, słuchając w skupieniu jego objaśnień. Przed chwilą skończył jej tłumaczyć razem z radiooperatorem Rexem różne zawiłości techniczne, a ona myślała, że pęknie jej od tego wszystkiego głowa.

– W każdym domu i w każdym punkcie pierwszej pomocy, który z nami współpracuje, znajduje się zestaw podobny do tego. – Wskazał duże pudełko w kącie pokoju. – Jest on stale uzupełniany – dodał, wręczając jej spis leków i opatrunków.

Wszystko zdawało się jasne.

– Ale w jaki sposób pacjenci opisują swoje objawy? -spytała niespokojnie.

Przypomniała sobie pracę na ostrym dyżurze z początków swej praktyki. Ileż kłopotu sprawiali pacjenci narzekający na bóle w piersi lub ból brzucha! Mogło to znaczyć wszystko, równie dobrze dolegliwości w szyi, jak i pachwinie.