Marion Lennox: Dlaczego Uciekasz Cari?

– Nie, dziękuję – rzekła stanowczo. – Chętnie tu zostanę, jeśli tylko ma pan ochotę mnie leczyć.

– Ale czy rodzice nie chcieliby, żeby znalazła się pani w rękach specjalistów? Albo przynajmniej żeby zbadał panią ktoś jeszcze?

Potrząsnęła głową.

– Widzę, że ma mnie pan ciągle za rozpieszczoną, bogatą jedynaczkę – powiedziała ze smutkiem.

Milcząc, wziął ze stolika kartę, jaką wypełniali zwykle nowi pacjenci.

– Jaki ma pani zawód? – spytał. – Ta rubryka nie jest wypełniona.

– Nie mam żadnego zawodu! – zawołała. – Jest pan zadowolony? To właśnie przecież chciał pan usłyszeć! Cari Eliss, bogata turystka amerykańska, która ma przewrócone w głowie i zachowuje się w sposób szalony, zostaje uratowana przez doktora Blaira Kinnane'a, znakomitego specjalistę i odpowiedzialnego człowieka.

– Myli się pani. Pani przeszłość zupełnie mnie nie interesuje. Jeśli zdecyduje się pani tu zostać, będzie pani po prostu przez parę tygodni moją pacjentką. To wszystko.

– I nie będzie prawił mi pan kazań? – spytała.

– Nie będę pani prawił kazań – obiecał z wymuszonym uśmiechem. – Opuści pani ten szpital za jakiś miesiąc i nikt pani nie zabroni zachowywać się niemądrze do końca życia. Interesuje mnie tylko doprowadzenie pani do takiego stanu, żeby mogła się pani znowu oddawać swoim szaleństwom. A teraz muszę panią zbadać i zobaczyć, czy udała mi się robota – powiedział.

Zabrało mu to nie więcej niż dziesięć minut.

– Wszystko wygląda całkiem dobrze – uznał z zadowoleniem.

– Moja głowa też? – zapytała, przymykając oczy. Mówiła ciągle z trudem i dopiero teraz zdała sobie sprawę, że musi mieć spuchnięte i poranione usta.

– Wszystko wygląda lepiej. Szkoda, że nie widziała pani swojej głowy pierwszego dnia! To był dopiero widok. Jeszcze gorzej wyglądało głębokie cięcie na nodze.

– A miednica?

– Jeszcze przez tydzień nie będzie się pani mogła ruszać, a potem czeka panią trzytygodniowa rekonwalescencja.

Spojrzała na niego z przerażeniem, a on, by ją pocieszyć, powiedział tylko:

– Miała pani po prostu szczęście. Parsknęła śmiechem.

– Niejeden mi tego szczęścia pewnie zazdrości – zauważyła z ironią.

– To nawet całkiem możliwe – odparł poważnie. – Pani naprawdę miała szczęście. Wielu nie przeżyłoby podobnego wypadku. A gdyby nie znaleziono pani w ciągu następnej doby…

– Dobrze, już dobrze. – Cari podniosła ręce do góry gestem poddania. – Przyznaję. Miałam szczęście.

– Przy mnie też powinna to pani powtórzyć – rzekła pielęgniarka, która właśnie weszła do pokoju. – Panie doktorze, czy pamięta pan o kroplówce pana Sandersona?

– Dziękuję, Maggie – odparł i wyszedł z pokoju. Pielęgniarka podeszła do Cari.

– Jestem siostrą przełożoną. Nazywam się Maggie Brompton, ale proszę mi mówić Maggie. Wszyscy zwracają się do mnie w ten sposób.

– A ja nazywam się Cari Eliss. Mów do mnie Cari.

– Wiem, jak się nazywasz, bo wypełniałam twoją kartę, a dane brałam z prawa jazdy. Co ty robisz w tej Australii?

– Podróżuję – wyjaśniła krótko.

– Sama? – Maggie pokiwała z niedowierzaniem głową. – Przecież to szaleństwo! Może też i odwaga. Czy znasz się w ogóle na samochodach?

– Pewnie za mało, co wszyscy zauważyli.

– A czym się zajmujesz, kiedy nie podróżujesz?

Musiała się chwilę zastanowić.

.- Niczym – oznajmiła w końcu. – Nie mam żadnej pracy.

Maggie spojrzała na nią wyraźnie zaciekawiona.

– Niektórzy to mają szczęście – westchnęła. – Ty masz w ogóle szczęście. Blair Kinnane tak się niepokoił, że zmienił trasę lotu, żeby zobaczyć, co się z tobą dzieje. Inaczej już byś dawno nie żyła. No, a teraz otwórz usta – powiedziała, wkładając Cari do ust termometr.

Rozmowa tak ją zmęczyła, że oczy same jej się zamykały. Zasypiając, starała się uporządkować myśli, zastanowić się nad tym wszystkim, czego się dzisiaj dowiedziała.

Gdy znów się obudziła, zobaczyła w przyćmionym świetle Blaira, który stał w nogach jej łóżka i oglądał kartę. Przez chwilę mogła mu się dokładnie przyjrzeć, wiedząc, że nikt tego nie zauważy.

Jaki on jest naprawdę? Widać było, że traktuje pracę bardzo poważnie. Nic więcej nie umiałaby o nim powiedzieć. W każdym razie w jego rękach spoczywa teraz jej los. Intuicja mówiła jej, że można mu zaufać. Miała nadzieję, że się nie myli, w przeciwnym bowiem razie obrażenia, jakich doznała, łatwo mogłyby przyprawić ją o kalectwo. Wyobraziła sobie, co by się działo, gdyby wypadek zdarzył siew Stanach. Ojciec był profesorem chirurgii i poruszyłby niebo i ziemię, by zajęli się nią najwybitniejsi specjaliści. Nawet teraz, gdyby go tylko zawiadomiła…

Boże broń! Poruszyła się niespokojnie na samą myśl o tym, co by się od razu zaczęło dziać.

– Sprawdzam tylko kartę – odezwał się Blair. – Niech pani dalej odpoczywa.

Próbowała się uśmiechnąć. Wyglądało na to, że sen zajmuje jej dwadzieścia trzy godziny na dobę.

– Ciekawe, czy pan kiedykolwiek sypia? – spytała. Zegar przy jej łóżku wskazywał właśnie północ.

– Właśnie idę spać – wyjaśnił. – Zawsze sprawdzam przed wyjściem, jak zachowują się pacjenci. Nie ma nic gorszego niż wezwanie z powrotem do szpitala wtedy właśnie, kiedy człowiek zasypia.

– Na mnie chyba nie może się pan uskarżać…

– Na razie nie muszę się o panią niepokoić.

– Nigdy bym sobie nie darowała, gdyby miał pan przeze mnie nie spać – rzekła opryskliwie.

Przez dłuższą chwilę patrzył na jej pokiereszowaną twarz.

– Wierzę pani – powiedział cicho, a potem wyszedł.

Minął jeszcze tydzień, zanim Cari poczuła się naprawdę lepiej. Rany się goiły i obniżono jej nawet dawki środków przeciwbólowych. Rozmowy z doktorem Kinnane'em były zwykle krótkie i napięte. Czuła, że nie akceptuje jej i byłby bardzo zadowolony, gdyby poleciała do Perth.

W szpitalu panował duży ruch. Było tam tylko dwadzieścia łóżek, a pacjenci często się zmieniali. Ona sama leżała w dwuosobowym pokoju i bardzo szybko poznała cały personel. Zaprzyjaźniła się zwłaszcza z Maggie i doktorem Rodem Danielsem, który chętnie przy niej przesiadywał. W miarę, jak znikała z jej twarzy opuchlizna, zaczął dostrzegać jej niezwykłą urodę.

– Z której części Kalifornii pochodzisz? – zapytał kiedyś.

– Nie bardzo mam ochotę o tym opowiadać. A dlaczego ty tu przyjechałeś? – zmieniła szybko temat.

– Szukałem wrażeń – odparł zrezygnowanym głosem. -Wyobrażałem sobie zawsze, że praca w australijskim pogotowiu będzie wielką przygodą. No i co? – spytał, rozkładając ręce. – Podpisałem umowę na dwa lata, posadzono mnie przy nadajniku radiowym i zajmuję się dokładnie tym samym, czym zajmowałem się przez całe życie, a co gorsza na ogół nie widzę nawet pacjenta, tylko wysłuchuję na odległość, jakie ma objawy.

Spróbowała zmienić pozycję, czuła się bowiem zdrętwiała.

– Ciągle boli? – spytał z troską w głosie. – Może coś ci przyniosę?

– Dziękuję. Doktor Kinnane już mi proponował. Wolę trochę pocierpieć, ale mieć za to jaśniejszą głowę.

Gdy Rod wyszedł, próbowała zasnąć, lecz nic z tego nie wyszło. Po raz pierwszy od chwili wypadku zaczęła myśleć o przyszłości. Niedługo spróbuję wstać, pomyślała. Zacznę chodzić po szpitalu. Za parę tygodni mogłabym wrócić do domu, gdybym tu miała dom. Oczywiście nie samochodem. Na to trzeba będzie zaczekać jeszcze kilka tygodni. Kto to zresztą wie? Może nawet miesięcy.