LaVyrle Spencer: Dwie Miłości

Kapitan Swain wskazał im, by stanęli z drugiej strony stołu, po czym wyjął Biblię z jego dolnej szuflady.

Laura stała między Ryem a Josiahem, Josh z przodu. Rye trzymał mu dłonie na ramionach. Kapitan zaczął wertować księgę, ale nim znalazł to, czego szukał, Josiah nachylił się do niego i szepnął mu coś do ucha. Rye i Laura wymienili zaciekawione spojrzenia. Nikt wszakże ich nie oświecił, szeptana rozmowa trwała przez dłuższą chwilę, potem kapitan skinął głową, zajął miejsce, podniósł wzrok i odchrząknął ponownie.

– Wszyscy gotowi?

Josh entuzjastycznie pokiwał głową, aż na jej czubku zakołysał się świeżo przygładzony kogucik. Kapitan wypiął pierś i zaczął czytać modlitwę. Laura czuła, że ocierający się o jej rękę łokieć Rye'a drży. Wbiła wzrok w złote guziki na brzuchu Swaina. Skończywszy modlitwę, przysadzisty żeglarz odłożył Biblię i rzekł.

– Stawiliście się przede mną trzydziestego dnia marca roku tysiąc osiemset trzydziestego ósmego, abym połączył was węzłem małżeńskim. Czy jest to zgodne z prawdą, panie Dalton?

– Tak jest.

– Czy jest to zgodne z prawdą, panno Morgan?

– Pani Morgan. Tak, to prawda. Kapitan uniósł brew.

– Pani Morgan, oczywiście – poprawił się. – Czy znana jest wam jakakolwiek przyczyna, dla której Wspólnota Massachusets nie miałaby zadośćuczynić waszemu życzeniu? – spojrzał kolejno na Rye'a i Laurę.

Odpowiedzieli zgodnie:

– Nie.

– Wstępując w stan małżeński, oboje musicie kierować się chęcią, by trwał on do końca życia. Czy takie są wasze intencje? Panie Dalton?

– Tak – rzekł Rye.

– Pani Morgan?

– Tak – odpowiedziała Laura.

– Jest to stan, w który nikt nie powinien wstępować bez miłości. Czy przysięgacie miłować się do końca swoich dni?

– Przysięgam – Rye zwrócił rozkochane oczy na Laurę.

– Przysięgam – powtórzyła jak echo. – Do końca moich dni.

– Kto będzie świadkiem tego związku?

– Ja – rzekł Josiah. – Josiah Dalton. Kapitan skinął głową.

– Kto oddaje tę kobietę?

– Ja – pisnął Josh. Kapitan zmrużył oko – widocznie tę część ceremonii podszepnął mu Josiah.

– A ty jesteś…

– Josh – wyjaśnił chłopczyk. – To jest moja mama – rzekł, oglądając się przez lewe ramię. Następnie zerknął przez prawe i dodał: – A on jest moim ojcem.

– Co takiego? – kapitan zapomniał o protokole.

Laura zagryzła usta, żeby się nie roześmiać. Obok niej Rye spłonął rumieńcem i przestąpił z nogi na nogę.

– To jest moja mama, a to jest mój ojciec i ja wyrażam zgodę, żeby się pobrali! – powtórzył cierpliwie Josh.

Kapitan opanował się i podjął:

– Znakomicie. Czy mamy obrączki? Nagle zrobił się ruch. Laura grzebała w maleńkim woreczku, który miała na przegubie dłoni, a pan młody – ku ostatecznemu zdumieniu kapitana – zdjął z palca złotą obrączkę i podał ją towarzyszce. Następnie zaś wszyscy stanęli przed nim jak gdyby nigdy nic.

Widząc, że pan młody będzie nosił znów tę samą obrączkę, kapitan mimowolnie otworzył usta.

– No, da im pan wreszcie ten ślub czy nie? – zniecierpliwił się Josh.

– Tak, tak. Na czym to stanęliśmy?

– Czy są obrączki? – przypomniał mu malec. Kapitan chrząknął kilkakrotnie by pokryć zmieszanie.

– Ach, tak. Proszę, powtarzajcie za mną: Tą obrączką biorę sobie ciebie, Lauro Morgan, za małżonkę, wyrzekam się innych kobiet i będę kochał tylko ciebie aż do końca moich dni na tej ziemi.

Stwardniałe palce Rye'a drżały, podobnie jak jego głos, gdy powtarzał słowa kapitana. Potem – już po raz drugi w życiu – wsunął jej na palec obrączkę.

Zacisnęła w dłoni drugą obrączkę, tę, którą przed chwilą zdjął. Zachowała ciepło jego ciała, schwytane w wypolerowanym metalu. Kapitan Swain podyktował jej słowa, a ona powtarzała przyciszonym głosem:

– Tą obrączką biorę sobie ciebie, Rye'u Daltonie, za małżonka, wyrzekam się innych mężczyzn i ślubuję, że będę kochać tylko ciebie do końca moich dni na tej ziemi.

– Mocą powierzoną mi przez… – kapitan przerwał i zerknął przez okno, żeby przekonać się, gdzie się znajdują – przez Wspólnotę Massachusets ogłaszam was mężem i żoną.

– Raz i na zawsze – mruknął pod nosem Josiah, uśmiechając się z satysfakcją, gdy jego wysoki przystojny syn pochylił się, całując ukochaną kobietę.

Państwo młodzi przylgnęli do siebie z rozrzewniającym uśmiechem.

– Hej – Josiah trącił syna – zrób no trochę miejsca, niech stary też dostanie buziaka.

Czule objął Laurę, Rye zaś uścisnął dłoń kapitanowi. Nagle zorientował się, że niski wzrost Josha wyklucza go z centrum wydarzeń. Pochylił się i wziął synka na ręce.

– Teraz panna młoda dostanie całusa od syna. Trzymane wysoko w górze dziecko pochyliło się, by ucałować matkę. Widząc jej radość, chłopczyk też się rozpromienił. Laura zaśmiała się lekko i powiedziała:

– Myślę, że pan młody też zasłużył na całusa. Josh zawahał się chwilę. Jedną ręką obejmował za szyję Rye'a, drugą Laurę, jak na rodzinnym portrecie. Kiedy po raz pierwszy w życiu przytknął swe różane usteczka do policzka Rye'a, serce ojca wezbrało tkliwością. Przyglądali się sobie oczyma, które były niemal wiernym odbiciem. Chwila zdawała się trwać wiecznie. Potem nagle Josh puścił matkę, zarzucił drugą rączkę na szyję Rye'a i schował buzię na jego silnej, pachnącej cedrem szyi. Rye przymknął oczy i odetchnął głęboko, by pokryć wzruszenie. Kapitan chrząknął.

– Uważam, że w tej sytuacji powinniśmy wznieść toast. Będę też zaszczycony, mogąc gościć państwa przy moim stole podczas kolacji. Mówiłem już kucharzowi, żeby z tej okazji upitrasił coś wymyślniejszego niż gulasz.

Laura i Rye mogliby równie dobrze jeść trociny. Rozmowa toczyła się z ożywieniem, a gdy kapitan Swain oznajmił wszystkim, że tego dnia udzielił ślubu, w mesie zrobiło się dużo weselej, niż przy obiedzie. Jednakże mimo rozgwaru Rye i Laura widzieli tylko siebie. Musieli się pilnować, by nie zatracić się w swoich oczach. Czas zdawał się wlec na ołowianych nogach. Otaczali ich ludzie i ciągle podchodził ktoś nieznajomy, żeby złożyć im gratulacje. Laura nie mogła patrzeć na zegarek, tak by nikt tego nie zauważył, ale nieco później spostrzegła, iż Rye często wyciąga z kieszonki swój pod osłoną stołu. Za każdym razem, kiedy zatrzaskiwał wieczko, spoglądał jej prosto w oczy i Laura czuła, że robi jej się gorąco. Słuchając opowiadanej przez jedną z pasażerek anegdotki o modystce z Albany, zdała sobie sprawę, że przez cały czas nieświadomie szarpie wiszący na gorsie sukni zegarek. Szybko opuściła dłoń i skupiła uwagę na rozmówczyni. Nie słyszała jednak ani słowa, bo Rye, pozornie zatopiony w rozmowie z sąsiadem z drugiej strony, przycisnął pod stołem udo do jej uda.

W kilka chwil później znów poruszył nogą i poczuła, że niecierpliwie przytupuje pod stołem. Rytmiczny ruch wzbudził w niej tępe uczucie podniecenia.

W chwili gdy pomyślała, że nie wytrzyma już ani sekundy dłużej, Josh – chwała mu za to! – pociągnął dziadka za łokieć.

– Dziadku, musimy iść zobaczyć, co z naszymi kurczętami.

– Masz rację, chłopcze. Zasiedzieliśmy się.

Noga Rye'a przestała podrygiwać. Z udawanym brakiem pośpiechu dźwignął się z ławy i podał Laurze dłoń, pomagając wstać.

Jak gdyby trzeba mnie było ponaglać – pomyślała.