Jude Deveraux: Uciekinierka

– Nie zabierzesz nic, za co ja płaciłem – wysyczał wuj.

Chociaż obaj mężczyźni sądzili, że jest inaczej, Regan Weston miała wiele dumy. Jej matka uciekła z domu i wyszła za mąż za urzędnika, biednego jak mysz kościelna, ale ponieważ wierzyła w niego i pracowała razem z nim, dorobili się wielkiego majątku. Regan urodziła się, kiedy jej matka miała czterdzieści lat. Dwa lata później oboje rodzice utonęli w czasie przejażdżki łodzią. Dziecko oddano pod opiekę jedynego krewnego, brata matki. Przez te wszystkie lata dziewczyna nie miała okazji wykazać się charakterem, jaki odziedziczyła po matce.

– Odchodzę – oznajmiła cicho.

– Bądź rozsądna, Regan – nalegał Farrell. – Dokąd pójdziesz? Nikogo nie znasz.

– Miałabym tu zostać i wyjść za ciebie za mąż? A nie wstydziłbyś się takiej niedouczonej żony?

– Nie zatrzymuj jej! Sama tu wróci – warknął Jonatan. – Niech no tylko skosztuje prawdziwego życia, a zaraz przybiegnie z powrotem.

Na widok nienawiści przepełniającej oczy wuja i pogardy w spojrzeniu Farrella, Regan zaczęła tracić odwagę. Zanim zdążyła zmienić zdanie i paść na kolana przed narzeczonym, odwróciła się na pięcie i wybiegła z domu.

Było już ciemno, a wiatr od morza poruszał gałęziami wysokich drzew. Zatrzymała się w progui podniosła wysoko głowę. Da sobie radę.

Choćby miało to być bardzo trudne, pokaże im, że nie jest taką ofermą, za jaką ją uważają. Oddalała się od domu, czując pod stopami zimne kamienie. Nie chciała myśleć o tym, że znalazła się w miejscu publicznym – chociaż po ciemku – w samej tylko koszuli. Kiedyś wróci do tego domu, ubrana w jedwabną suknię i z pięknymi piórami we włosach. Farrell padnie przed nią na kolana i powie jej, że jest najpiękniejszą kobietą pod słońcem. Rzecz jasna, do tego czasu zyska sławę jako gospodyni wspaniałych bali i ulubienica króla i królowej. Będą ją podziwiali za dowcip i inteligencję oraz za urodę.

Dokuczliwe zimno nie pozwoliło jej dłużej marzyć. Przystanęła pod żelaznym ogrodzeniem i roztarta ramiona. Gdzie się znalazła? Przypomniała sobie jak Farrell mówił, że była więźniem w Weston Manor. Miał rację. Od kiedy skończyła dwa lata, prawie nie opuszczała posiadłości. Towarzystwa dotrzymywały jej tylko wciąż zmieniające się pokojówki i wystraszone guwernantki. Ogród był jedynym miejscem zabaw. Chociaż większość czasu spędzała sama, rzadko czuła się samotna. To uczucie zawładnęło nią dopiero kiedy poznała Farrella.

Oparła się o zimne metalowe pręty i ukryła twarz w dłoniach. Kogo chciała oszukać? Co mogła zrobić sama, w środku nocy, mając na sobie jedynie koszulę?

Podniosła głowę słysząc odgłos zbliżających się kroków. Radosny uśmiech rozjaśnił jej twarz. Farrell przyszedł tu za nią! Kiedy odsuwała się od ogrodzenia, zaczepiła rękawem o żelazo i rozdarła koszulę na ramieniu. Nie zwróciła na to uwagi i zaczęła biec w stronę, z której dochodziło stąpanie.

– Witam, panienko – odezwał się biednie ubrany młody człowiek. – Widzę, że wyszłaś mnie powitać, gotowa, by wskoczyć do łóżka.

Cofając się w popłochu, Regan nadepnęła na skraj długiej koszuli i z trudem utrzymała równowagę.

– Nie trzeba się bać Charliego – mówił nieznajomy. – To, co zrobię, na pewno ci się spodoba.

Dziewczyna zaczęła biec ile sił w nogach. Serce waliło jej jak oszalałe, a przy każdym ruchu pęknięty rękaw odrywał się coraz bardziej. Nie wiedziała, dokąd pędzi, czy ucieka do kogoś, czy przed kimś. Nawet kiedy pierwszy raz upadła, nie zwolniła biegu.

Wydawało się jej, że upłynęły całe godziny, zanim dotarła do jakiegoś zaułka i ukryła się w nim. Poczekała, aż rozdygotane serce trochę się uspokoi i nasłuchiwała kroków mężczyzny. Kiedy stwierdziła, że wokół panuje cisza, oparła głowę o wilgotny ceglany mur i wciągnęła w nozdrza słony odór ciągnący tu znad morza. Usłyszała, że gdzieś na prawo od niej ktoś się roześmiał, trzasnęły drzwi i szczęknęło żelazo. Dochodziło pokrzykiwanie mew.

Spojrzała na siebie i stwierdziła, że jej koszula jest podarła i zabłocona. Czuła błoto we włosach i na policzku. Postanowiła nie myśleć o swoim wyglądzie i siłą woli starała się opanować strach. Musi wydostać się z tej cuchnącej okolicy i jeszcze przed świtem znaleźć jakieś schronienie, gdzie mogłaby odpocząć z dala od niebezpieczeństw.

Przygładziła włosy najstaranniej jak umiała, zebrała rozdarte strzępy koszuli i opuściła zaułek. Szła tam, skąd dobiegał śmiech. Może znajdzie pomoc, której tak bardzo potrzebuje.

Już po kilku minutach jakiś mężczyzna chwycił ją ramię. Kiedy mu się wyrwała, dwóch następnych złapało ją za koszulę, rozrywając materiał w trzech miejscach.

– Nie – wyszeptała i rzuciła się w tył. Ciężki odór ryb unosił się wokół, a ciemności otaczały ją jak ciężka, aksamitna zasłona. Znowu zaczęła uciekać. Mężczyźni podążali tuż za nią.

Obejrzała się i stwierdziła, że goni ją już kilku nieznajomych. Chociaż nie śpieszyli się zbytnio, byli i tuż za nią. Zdawało się, że się z nią drażnią i ta zabawa sprawia im przyjemność.

Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, coś przewróciło ją na ziemię. Miała wrażenie, że zderzyła się z kamiennym murem. Całym ciężarem ciała wylądowała na siedzeniu, jakby ktoś zrzucił ją z wysokości.

– No, Travis, chyba udało ci się ją zatrzymać odezwał się nad nią jakiś mężczyzna. Olbrzymi cień pochylił się nad Regan i niski, dźwięczny głos zapytał:

– Nic ci się nie stało?

Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, silne ramiona podniosły ją z ziemi i zamknęły w bezpiecznych objęciach. Była zbyt wyczerpana i przerażona, żeby zastanawiać się czy to wypada, i przytuliła twarz do szerokiej piersi mężczyzny, który trzymał ją w uścisku.

– Znalazłeś chyba to, czego szukałeś na dzisiejszą noc – parsknął jeden z pozostałych. – Zobaczymy cię tu rano?

– Być może – odparł niski głos tuż przy policzku Regan. – Jednak niewykluczone, że spotkamy się dopiero w dniu wypłynięcia statku.

Mężczyźni znowu się roześmiali, a potem ruszyli w swoją stronę.

2

Regan nie miała pojęcia gdzie jest, ani w czyim towarzystwie. Wiedziała tylko, że wreszcie czuje się bezpieczna, jakby ktoś ją zbudził z koszmarnego snu. Kiedy zamknęła oczy i przytuliła się do nieznajomego, który niósł ją bez najmniejszego wysiłku, miała wrażenie, że wszystko będzie dobrze. Nagły rozbłysk światła sprawił, że mocniej zamknęła powieki i jeszcze ciaśniej przywarła policzkiem do twardego ramienia mężczyzny.

Co pan tam niesie, panie Travis? – zapytał kobiecy głos.

Regan usłyszała, jak nieznajomy wybuchnął śmiechem.

Przynieś do mojego pokoju brandy i gorącą wodę. Nie zapomnij o mydle – polecił.

Wydawało się, że wspinaczka po schodach z dodatkowym ciężarem w ramionach nie sprawia mu żadnej trudności. Zanim zapalił świecę, Regan niemal zapadła w sen.

Ostrożnie ułożył ją na łóżku i oparł o poduszki. No, dobrze. Niech no ci się przyjrzę.

Kiedy spoglądał na nią z uwagą, Regan po raz pierwszy zobaczyła swojego wybawcę. Miał niezwykle gęste, miękko układające się ciemne włosy, przystojną twarz i delikatnie wykrojone usta. W ciemnobrązowych tęczówkach migotały iskierki śmiechu, a w kącikach oczu rysowały się niewielkie zmarszczki.

– Zadowolona? – spytał i poszedł otworzyć drzwi, do których właśnie ktoś zapukał.

Był to największy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek spotkała. Oczywiście, taka sylwetka dawno już wyszła z mody, ale mimo to, bardzo ją zafascynowała. Pierś nieznajomego była chyba ze dwa razy szersza niż jakakolwiek inna część jego ciała. Obwód ramienia równał się obwodowi talii Regan. Pod obcisłymi skórzanymi spodniami dostrzegła wyraźnie zarysowane masywne mięśnie ud. Zadziwiły ją buty z cholewami do kolan, ponieważ dotychczas widywała jedynie mężczyzn odzianych w jedwabne pończochy i pantofle z safianu.