Jude Deveraux: Porwanie

– Nie każę ci porzucać muzyki.

Wzięła się do zaciskania i tak już ściśniętych pasków.

– Nie, każesz mi tylko śpiewać dla ciebie w klatce. – Wybuchnęła. – Niech cię licho! Niech cię licho porwie, Christopherze Hringu Montgomery! Czy nie przekonałeś się jeszcze, że nie fruwam z kwiatka na kwiatek, a jeśli pokocham to na zawsze? Widziałam tyle śpiewaczek, śpiewaczek o wspaniałych głosach, które po kilku latach porzucały śpiewanie tylko dlatego, że się w nim odkochały.

Ja jednak jeśli pokocham coś lub kogoś, kocham to na zawsze. Moje uczucia wobec ludzi, zwierząt czy tego co robię, pozostają niezmienne.

Położył jej dłoń na ramieniu.

– Nie wiem, dlaczego uważasz, że kocham kogoś, kogo nie znam. Już dawno się przekonałem, że kochasz całym sercem. Kiedy się dowiedziałem, że śpiewasz dla tych ludzi, którzy nawet w części nie doceniają twego głosu, tylko dlatego, że chcesz ocalić siostrę, której nie widziałaś od lat byłem pewien, że cię kocham. Maddie, nie widzisz, jacy jesteśmy do siebie podobni? Nigdy nie pokochałbym nikogo, kto nie miałby takiej samej siły charakteru jak ja. Gdybym ożenił się z jedną z tych kobietek, które zadowala, życie życiem ich mężów, umarłaby ze strachu. – Mocniej zacisnął rękę na jej ramieniu. – Nie możesz mnie opuścić.

Kiedy załatwię sprawę z Yovingtonem, wrócę do fortu. Czekaj tam na mnie. Coś wymyślimy. Może po ślubie będziemy mogli każdego lata jechać do Paryża albo Londynu i tam będziesz śpiewała.

Jak możesz mówić, że my coś wymyślimy? Przecież ty nawet nie wiesz, co to znaczy kompromis. Wiecznie ja mam ustępować. Tylko ja. Ty w niczym nie ustąpisz. Jeśli postanowisz, ze mamy spędzić trzy dni przykuci do siebie łańcuchem, jest to twoja i tylko twoja decyzja. Jeśli postanowisz Wyruszyć na poszukiwanie mej siostry, jedziesz, nawet mi o tym nie mówiąc, wymykasz się, zostawiając mi kartkę podpisaną inicjałami. A teraz mi mówisz, że mam za ciebie wyjść i po kres moich dni robić, co ty zechcesz, – Wpatrywała się w niego przez chwilę, w końcu pokręciła głową. – Ty naprawdę nic nie rozumiesz, prawda? – Powściągnęła łzy, uniosła głowę. – Pozwól, że ci wyjaśnię, jak umiem najlepiej. Nie jesteś jedynym człowiekiem na świecie, który musi robić to, co uważa za konieczne. Tak samo jak ty jesteś przekonany, że musisz jechać za porywaczami i reszta cię nie obchodzi, tak ja muszę śpiewać. Muszę śpiewać dla innych, nie dla ludzi, których ty kupiłeś, ale dla tych, którzy sami chcą mnie słuchać. Nie będę żyła twoim życiem, będę żyła własnym. Wyrwała mu się w uchwytu.

– To znaczy, że chcesz ode mnie odejść, tak? Rzucisz to, co nas łączy, nie próbując nawet rozwiązać naszych problemów?

Obróciła się w siodle i spojrzała na niego.

– To ty najwyraźniej nie potrafisz dostrzec niczego poza swoim punktem widzenia. – Ujęła lejce. – Mam nadzieję, że twoje zasady będą cię grzały nocą. – Już ruszała, ale jeszcze zatrzymała konia. – Mam diabelną nadzieję! Mam nadzieję, że będziesz tego żałował do końca życia. Że za każdym razem, kiedy przeczytasz, że śpiewam w jakimś zakątku świata, będzie ci się chciało płakać.

To powiedziawszy, dźgnęła konia i odjechała.

Maddie stała przy koniu, spoglądając na malowniczy krajobraz wokół domu jej ojca. i czuła napływające do oczu łzy. Ale nie mogła – a przynajmniej nie zamierzała – więcej płakać. Dość się już napłakała.

Minęły trzy tygodnie, od kiedy zostawiła Ringa. Trzy długie, straszne tygodnie. Kiedy przyjechała do domu ojca. ucieszyła się na widok rodziców i ich starych towarzyszy, ale bycie z nimi wcale nie sprawiło, że się lepiej poczuła. Dobre Ucho zajechał na podwórze dziesięć minut po przybyciu Maddie i Laurel i raczył przyjaciół opowieściami o eskapadach Maddie z wojskowym. Kiedyś może Maddie by te historie rozbawiły, ale nie teraz. Przywitała się % rodziną i wyszła, pozostawiając ich sobie i opowieściom.

To matka wyszła za nią i to w jej ramionach Maddie wykrztusiła z siebie całą prawdę. Opowiedziała jej o swoim lęku o Laurel, o strachu, który czuła występując dla poszukiwaczy złota, a przede wszystkim o swojej miłości do Ringa.

– Ale on chce mnie zamknąć w klatce – zakończyła.

Matka mówiła niewiele, tylko słuchała, nie komentując tego, co usłyszała.

Przez pierwsze dwa tygodnie przyjaciele ojca próbowali wszystkiego, byle przestała Się smucić. Bailey zaśpiewał jej trzy najnowsze piosenki, straszliwie wulgarne, i poprosił o pomoc przy melodii, ale Maddie stwierdziła, że sam sobie świetnie radzi. Ojciec proponował, żeby wybrała się z nim na polowanie, ale nie chciała. Link spytał, czyby nie pomogła mu wyszukać młodych drzewek na narty, ale odparła, że woli zostać w domu. Thomas zwierzył się, że Spisuje swoje przygody z lat młodości i przydałaby mu się pomoc Maddie, ale ona nie potrafiła się skupić na temacie. Dobre Ucho próbował ją rozbawić, ale popatrzyła tylko na niego niewidzącym spojrzeniem. Laurel straciła cierpliwość do siostry. – Lepiej ci bez niego! – wrzasnęła. – Nie znosiłam go. Uważał, że wszystko wie. Myśli, że tylko on może pokierować firmą Jamiego, a założę się, że Jamie potrafiłby sam nią zarządzać. Jamie…

– Jamie tak jest zajęty flirtowaniem, że nie ma czasu na prowadzenie spółki – odparła ze znużeniem Maddie. – Nic nie wiesz o Ringu. On troszczy się o innych. Przyjmuje na siebie odpowiedzialność za świat. A do tego jeszcze będzie samotny.

– Nie będzie. Znajdzie sobie inną. A ty spotkasz innego mężczyznę, który…

– Całe życie trwało, nim na siebie trafiliśmy, i nie znajdziemy nikogo innego. Ja będę dalej śpiewała, a…

Nie dokończyła. Póki nie poznała Ringa, sądziła, że miała wszystko, czego mogła zapragnąć, teraz jednak bez niego to wszystko nie miało żadnego znaczenia.

– Czemu nie śpiewasz? – spytała cicho Laurel. – Wszyscy chcą ciebie posłuchać. Bailey twierdzi, że już zapomniałaś, że przez tamtego zapomniałaś, jak śpiewać.

Maddie zamrugała powiekami, by odpędzić łzy. Ostatnim razem śpiewała dla Ringa, kiedy przez kilka dni kochali się bez końca.

Teraz, stojąc na wzgórzu i przyglądając się okolicy, nie wiedziała, co ma zrobić ze swoim życiem.

– Nadał się nie zdecydowałaś?

Maddie odwróciła się i zobaczyła za sobą matkę. Uśmiechnęła się. Wszystkim się wydawało, że Jefferson Worth sam odkrywał Dziki Zachód, ale Maddie wiedziała, jak bardzo jego życie było związane z żoną i jak silmy wpływ Amy Littleton miała na swojego męża.

– Nie zdecydowałam w jakiej sprawie?

– Ile miłość dla ciebie znaczy.

Maddie nie odpowiedziała, więc matka mówiła dalej.

– Kiedy twój ojciec poprosił mnie o rękę, byłam taka szczęśliwa. Natychmiast zaczęłam mówić o naszym wspólnym życiu, o tym, że wrócimy do Bostonu i zamieszkamy u mego ojca. Powiedziałam, że Jeff będzie mógł wraz z moim ojcem kierować jego firmą przewozową. Mówiłam nawet o pięknych ubraniach, które kupię Jeffreyowi.

Maddie zdziwiona przyglądała się matce. Wiedziała, ze ojciec matki był dość bogaty i Jeff miedzy innymi dlatego nie chciał wziąć młodej malarki w podróż po Missouri, gdyż obawiał się, że przyzwyczajona do wygód i luksusu nie poradzi sobie w surowych warunkach. Nie potrafiła sobie jednak wyobrazić ojca gdzie indziej niż na zachodzie, w innym ubraniu niż skórzane spodnie.

– Przez jakiś czas wydawało mi się, że będę musiała od niego odejść- podjęła Amy. – Miałam powyżej uszu brudu i ohydy zachodu. Znudziło mi się w kółko to samo jedzenie. Męczyli mnie mężczyźni i ich paskudne przyzwyczajenia. Chciałam wrócić na wschód i mieszkać z ludźmi, którzy potrafią powiedzieć całe zdanie, nie wtrącając doń przekleństw. Tęskniłam za książkami, muzyką i porcelanową zastawą. Pragnęłam mieć ładne suknie.