Emma Darcy: Tańcząca z demonami

– Dobrze, w takim razie zajmę się tutaj wszystkim – niechętnie wyraziła zgodę.

Patrzył na nią tak ciepło, tak życzliwie, jak nigdy dotąd.

– Twój ojciec świata poza tobą nie widzi – powiedział niespodziewanie. – To bardzo ciekawy i mądry człowiek.

Chciał być dla niej dobry, serdeczny. Nie zdążyła się jeszcze do tego przyzwyczaić.

Zaczął szykować się do wyjścia. Nie miał już takich powolnych, ociężałych ruchów, jak rano, gdy wchodził do jej gabinetu. Pomyślała, że wróciło mu życie, jak tylko pojął, iż ona nadal jest przy nim. Na pewno była dla niego kimś ważnym. Po prostu musiał teraz pojechać do swojej matki. Trudno.

Podszedł już do drzwi, oparł rękę na klamce. Niespodziewanie odwrócił się i spojrzał na nią uważnie.

– Jakiego chcesz konia, Caitlin? – zapytał.

– Nie myślałam jeszcze o tym – odparła zaskoczona.

– To się zastanów – powiedział i dodał: – Wrócę tak szybko, jak tylko będzie to możliwe.

Wyszedł i Caitlin znowu ogarnęły wątpliwości. Marzyła o nim, o wspólnej przyszłości, kochała go. Ale jeżeli on sądzi, że kupi jej konia, a w zamian dostanie jej ciało i duszę, to grubo się myli. Ona na pewno nie jest dziewczyną na sprzedaż. Po chwili jednak doszła do wniosku, że powinna się zgodzić na podarowanie jej konia. Dlaczego nie? Przecież go na to stać, a do dziś nie dał jej żadnego prezentu. Tak bardzo chciała dostać konia, który zastąpiłby jej ukochaną Dobbin. Jeżeli w ogóle istniało jakieś zwierzę chociaż trochę tak doskonałe, jak jej kuc.

Uśmiechnęła się na myśl o tym, jak bardzo David był teraz dla niej serdeczny. Pamiętała jednak, że najważniejsze wciąż jeszcze było przed nią. I od tego na pewno zależało bardzo wiele. Musi ją wreszcie przedstawić swojej matce.

Przygotowanie odpowiedzi dla niemieckiej delegacji zajęło jej trochę czasu. Starała się tak ją sformułować, żeby zostawić im furtkę, gdyby chcieli powrócić do negocjacji z Davidem, a jednocześnie jasno postawić sprawę, że jeśli nadal będą chcieli mieć coś wspólnego z Crawleyem, to oni będą ponosić konsekwencje.

Poczuła się zadowolona, gdy pismo było już gotowe. Miała nadzieję, że kluczowe słowo „konsekwencje” zmusi ich, by jeszcze raz porządnie przemyśleli sprawę. Nienawidziła myśli, że Crawleyowi mogłoby coś wyjść z tego podstępnego knucia. Ten człowiek nie miał żadnej moralności. Był zdolny dosłownie do wszystkiego.

Przesłała faks Niemcom. Gdy wkładała pismo do segregatora, wpadł jej do głowy pewien pomysł. Szybko podeszła do telefonu i połączyła się z Jenny.

– Dzień dobry, mówi Caitlin.

– Och, Caitlin – zdziwiła się Jenny. – Nie widziałam, jak dzisiaj przyszłaś do pracy… Tak, słucham – dodała szybko nerwowym głosem.

Caitlin poczuła się nieswojo. Tak bardzo chciała, żeby właśnie Jenny okazała się niewinna.

– Powiedz mi, Jenny, kto wczoraj wchodził do mojego gabinetu po moim wyjściu?

– Pan Hartley – padła gładka odpowiedź.

– Skąd wiesz?

– Dzwonił do mnie z twojego pokoju. Coś tam załatwiał razem z niemiecką delegacją. Wiem o tym, bo wyświetlił mi się na wyjściu właśnie twój numer.

– Kto jeszcze?

– Nikt.

– Jenny, jeśli nie wiesz o nikim innym, kto wchodziłby w tym czasie do mojego pokoju, to może lepiej będzie, jeżeli przyjdziesz teraz do mnie na górę.

Chwila ciszy.

– Była jeszcze jedna osoba – przyznała wreszcie Jenny.

– Kto? Powiedz.

– Ja… chciałam jeszcze raz spojrzeć na te róże. Widziałam rano, jak je przynoszono i… chciałam popatrzeć na nie. Były dużo ładniejsze niż te, które ja dostałam od mojego chłopca i trochę ci pozazdrościłam. Przepraszam, Caitlin. Przysięgam, że nie dotknęłam niczego. Nic nie ruszałam, naprawdę.

Nie musiała ruszać, pomyślała Caitlin. Wystarczyło, że rzuciła okiem na leżące na biurku wymówienie. I w ten sposób informacja o tym poszła dalej, docierając aż do Crawleya.

– Och, Jenny…

– Przysięgam, że nic nie ruszałam. Przysięgam.

– Czy nikt więcej nie wchodził do mojego gabinetu?

– Na pewno nie. Paul Jordan wrócił dopiero parę minut przed zamknięciem biura. Opowiedział mi o bardzo korzystnym kontrakcie, który właśnie próbuje załatwić. I zaraz potem poszedł do domu. Inni sprzedawcy i kierownik produkcji również na pewno tam nie wchodzili, bo przecież musieliby przejść koło mnie i na pewno bym zauważyła.

– Dziękuję, Jenny.

– Czy wszystko w porządku?

Caitlin zawahała się. Być może Jenny nie była człowiekiem Crawleya. Być może po prostu popełniła niedyskrecję, opowiadając komuś, co zobaczyła na jej biurku. Mogła zrobić to zupełnie nieświadomie.

A ten ktoś wykorzystał to. Ale tego typu niedyskrecje również nie powinny mieć miejsca.

– Niestety, nie – powiedziała ze smutkiem i odłożyła słuchawkę.

Potem nadeszła poczta. Caitlin przejrzała korespondencję, pewne informacje wprowadziła do komputerowego kalendarza. Wpięła listy do segregatorów. Potem jeszcze kilka koniecznych służbowych telefonów. Przyjęła jakieś informacje, umówiła jakieś spotkania.

Tak się tym wszystkim zajęła, że nie zauważyła upływającego czasu. Cały czas jednak zastanawiała się nad Jenny. Czy ta przemiła recepcjonistka przekazywała informacje Crawleyowi, czy był to tylko przykry zbieg okoliczności?

David wrócił do biura z twardym, surowym wyrazem twarzy. Znała to stanowcze, nieubłagane spojrzenie. Kiedy David podejmował jakieś działanie z taką właśnie miną, znaczyło to, że wie dokładnie, jaką iść drogą i nic na świecie nie było w stanie zmienić jego zamiarów.

– Jest kilka rzeczy do zrobienia – powiedział. – Potem będę zupełnie wolny.

– Jest jedna rzecz, którą musisz załatwić przedtem – rzekła Caitlin.

Zawahał się na chwilę.

– Co takiego?

Opowiedziała mu o rozmowie z Jenny. David słuchał uważnie. Powtórzyła mu dokładnie każde słowo, jakie padło w tej rozmowie.

– To potwierdza moje podejrzenia – powiedział, kiedy skończyła. – Teraz dokładnie wiem, co robić.

Nie mogła stłumić niepokoju. Nie znała dobrze Jenny, jednak naprawdę przez te cztery miesiące zdążyła polubić młodą recepcjonistkę. Gdyby uwierzyła, że to ona właśnie szpiegowała na rzecz Crawleya, mogłoby to zburzyć jej całą wiarę w ludzi.

– Co robimy?

– Połącz mnie z księgowym. Z Andersonem.

David dość długo dyskutował z głównym księgowym.

– Proszę przygotować sprawozdanie na jutro rano – powiedział wreszcie. – Jeżeli chce pan nadal pracować w mojej firmie, niestety, będzie pan musiał to zrobić. Przewiduję pewne zmiany na stanowiskach kierowniczych i muszę dysponować danymi liczbowymi.

Odłożył słuchawkę.

– I co teraz?

– Przyszła kolej na rozmowę z Jenny. Czy mogłabyś zadzwonić do niej i poprosić, żeby przyszła do mojego gabinetu?

Spełniła jego polecenie, nadal czując się bardzo nieswojo i serdecznie współczując młodej recepcjonistce. Niestety, pewne rzeczy nie mogły uchodzić bezkarnie.

– Sądzę, że powinniśmy załatwić to bardzo delikatnie – powiedział David.

My powinniśmy? – zdziwiła się. David zawsze w sprawach biznesu wypowiadał się w pierwszej osobie. Nigdy nie robił wyjątku od tej reguły. Dopiero dzisiaj… Pierwszy raz zespolił siebie z nią. My? Jakby byli wspólnikami. Jakby mieli jakiś wspólny cel. I tu od razu Caitlin poczuła, jak ogarniają ją wątpliwości. Dobrze im razem. I w łóżku, i w biurze. Ale na jak długo? Na zawsze czy na czas określony? Na dobre i na złe. I ten biały welon znowu wplątał się w jej myśli.