Emma Darcy: Punkt Krytyczny

– Mamusiu, z roku na rok jesteś coraz piękniejsza – powiedział Raf z podziwem.

Sophia promieniała zadowoleniem.

– Z roku na rok coraz lepiej kłamiesz – żachnęła się, ale komplement sprawił jej przyjemność. – Jestem twoją matką, więc ci wybaczam.

Tania patrzyła na nich w zadumie. Stanowili dwa różne światy, a byli sobie tak bliscy. Sophia, szczera i otwarta, Raf nieprzenikniony jak sfinks.

– Tatuś był namiętnym kochankiem – oświadczyła Sophia, nie kryjąc dumy. – Ach, co to były za czasy! Byłam młoda i bardzo atrakcyjna, prawda, Raf? Nie to, co teraz. Czasami tatuś nie mógł się doczekać, kiedy położę dzieci do łóżek. – Rzuciła Tani figlarne spojrzenie. – Na szczęście mogłam zawsze liczyć na pomoc Rafa. Był takim dobrym dzieckiem. Kąpał maleństwa i kładł je spać.

– Tak – odparł sucho. – Miałem w tym niezłą wprawę.

Sophia zatrzęsła się ze śmiechu.

– Raf będzie bardzo dobrym ojcem – szepnęła poufale, całując Tanię w oba policzki.

Może i tak, ale zdaje się, że ma już dość bawienia się w tatusia, pomyślała Tania w nagłym przypływie zrozumienia. Był nim, zanim jeszcze stał się dorosły. Nigdy nie pozwolono mu być po prostu małym chłopcem. Ale co się stało, to się nie odstanie, i ona na to nie miała wpływu.

Raf wyniósł z samochodu paczki z prezentami i wręczył je matce.

– Wszystkiego najlepszego, mamo! – zawołał i uśmiechnął się olśniewająco, skutecznie odwracając jej uwagę od wspomnień, których miał najwyraźniej dość.

Sophia nie zdawała sobie z tego sprawy. Cieszyła się, że ma syna przy sobie i tej radości nie mącił żaden niepokój. Nie zastanawiała się, co czuje Raf. Była przekonana, że jej pierworodny panuje nad swym życiem o wiele lepiej, niż ona panowała nad własnym.

Sophia nie zna swego najstarszego syna, pomyślała Tania ze zdziwieniem. Kocha go, uwielbia nad życie, ale nie ma pojęcia, jaki on jest naprawdę. Uważa go za duże, cudowne dziecko, które potrafi spełnić każde jej życzenie. Jakoś nie przyszło jej nigdy do głowy, że najstarszy syn może mieć własne potrzeby. Od najwcześniejszych lat dźwigał ciężar, który rodzice złożyli beztrosko na jego barki. Dźwigał go wiedząc, że jeżeli on temu nie podoła, nikt mu nie pomoże. Nigdy nie mówił, że czegoś potrzebuje.

Tania doznała olśnienia, zobaczyła wszystko z niezwykłą ostrością. Nagle znalazła odpowiedź na mnóstwo pytań, które niepokoiły ją od tylu miesięcy.

Czy to możliwe, by Raf utożsamiał ją z matką, ponieważ budziła w nim takie samo pożądanie, jak niegdyś Sophia w swoim mężu? Czy dlatego bronił się przed okazywaniem uczuć, by emocje nie zawładnęły także i jego życiem? Kto więc był jej prawdziwym wrogiem: przeszłość męża czy jego sekretarka?

I jedno, i drugie, zdecydowała. Będzie nadal zwalczała tę podstępną babę. Tutaj nic się nie zmieniło. Raf twierdził, że usunięcie Niki Sandstrom nie rozwiąże problemu, i miał rację, chociaż nie podejrzewał nawet, że przyczyna ich kłopotów leży w nim samym.

W czasie całodniowego hałaśliwego przyjęcia u Sophii Tania poczyniła mnóstwo obserwacji. Raf występował w charakterze męża opatrznościowego, któremu rodzina zwalała na głowę wszystkie swoje problemy. Nikt nie pomyślał, że „wspaniały brat R a f może sam potrzebować pomocy. Raf Niezłomny. Tyle tylko, że nie był niezłomny, nikt taki nie jest.

A czy ty dbasz o jego potrzeby, Taniu? wracało do niej pytanie babci.

Tak, oczywiście. Staram się.

Przez cały dzień robiła, co mogła, by przekonać rodzinę męża, że jej małżeństwo jest w kwitnącym stanie. Udowodniła Carltonom, że Raf ma najczulszą, najbardziej kochającą żonę pod słońcem.

Nagrodą był błysk ulgi w jego oczach, spojrzenie pełne wdzięczności, rozgrzewająca serce radość, że może stać u jego boku. Nieważne, czy to było na pokaz, czy nie.

Sprawiła, że Raf czuł się szczęśliwy. Okazywała mu miłość na sto różnych sposobów, biorąc go za rękę, dolewając mu wody sodowej do szklanki, całując w ucho.

Wychodzili ostatni. Raf robił to z wyraźną niechęcią i miała nadzieję, że żal mu tych paru beztroskich godzin w ich pełnym trosk małżeństwie. Chciał, by ten dzień trwał w nieskończoność, chociaż w rzeczywistości już się skończył.

I nie przyniósł żadnego rozwiązania, myślała idąc do samochodu. Nagle uświadomiła sobie, że to nieprawda. Zrozumiała przecież motywy postępowania męża. Dlaczego nie chciał uchodzić za nieudacznika, dlaczego musiał być nieugięty. Nie robił tego dla siebie, odpowiadał za szczęście całej rodziny. Jego klęska oznaczałaby klęskę wszystkich Carltonów. Gdyby tu z nim dziś nie przyjechała, urodziny Sophii zmieniłyby się w rodzinną stypę.

Sophia odprowadziła ich do samochodu, nie kryjąc nadziei, że już wkrótce przyjadą, by obwieścić „szczęśliwą nowinę”. Rozwodziła się szeroko nad urokami macierzyństwa i nie zauważała gniewnych błysków w oczach syna.

– Mamo! – przerwał jej w końcu Raf. – Czekałem na Tanię bardzo długo. Na razie chcemy cieszyć się sobą, więc proszę, nie nalegaj. Kiedy zdecydujemy się na dziecko, na pewno cię o tym zawiadomię.

Sophia ścisnęła Tanię za rękę. Jej ukochany syn zrobi oczywiście to, co sam postanowi. Spojrzała znacząco na synową. Mężczyźni to głupcy, mówiły jej wyraziste oczy. Będziesz musiała go jeszcze wiele nauczyć.

Tania uśmiechnęła się smutno. Nie miała już szans nauczyć Rafa czegokolwiek.

– Zadzwońcie, gdyby coś się wydarzyło – dodała Sophia zachęcająco.

– Tak, mamo – odparł uprzejmie. Tania zobaczyła w jego oczach stalowy błysk.

Sophia robiła wszystko, by zepsuć sprawę, którą tak bardzo chciała wygrać.

Raf pomógł żonie wsiąść do samochodu, potem pożegnał się z matką.

Tania przeklinała w duchu ślepotę teściowej, gdyż Raf wyraźnie stracił humor. Prowadził wóz w milczeniu, patrząc prosto przed siebie, nieobecny i wrogi.

Nie miała cienia wątpliwości, że mąż nie chce założyć rodziny. Może nigdy nie będzie chciał. Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo musiał jej pragnąć, skoro zdecydował się na ustępstwa. Zrobił to, żeby z nim została.

Zjechał na pobocze i zatrzymał wóz.

Spojrzała na niego pytająco, niepewna, co to ma znaczyć. Zwrócił ku niej twarz. Jego oczy straciły swój twardy, niezłomny wyraz. Patrzył na nią bezradnie, jak człowiek, który spodziewa się bólu, choć nie wie, skąd nadejdzie. Sięgnął po jej rękę i ostrożnie oplótł ją palcami.

– Dziękuję ci, Taniu – odezwał się lekko schrypniętym głosem i zrozumiała, że dziękuje jej nie tylko za przedstawienie, w którym odegrała główną rolę.

– Cała przyjemność po mojej stronie – powiedziała miękko.

Wzrok Rafa powędrował ku ich splecionym dłoniom. Wziął głęboki oddech.

– Pewnie nigdy ci nie mówiłem… – Nie patrzył na nią – co to znaczy… mieć ciebie, nie tylko w sensie fizycznym. Czułem, że jesteś moją… nagrodą. – Skrzywił się. – Nie pytaj, za co.

Nie musiała. Wiedziała dość, by zrozumieć, o czym mówi. Słowa babci odbiły się echem w jej pamięci… „pragnąć i potrzebować to dwie różne rzeczy”. Tania zaczynała rozumieć różnicę.

Raf spojrzał na nią błagalnie.

– Nie zdawałem sobie sprawy, że postępuję samolubnie. Zrozumiałem to dopiero teraz. Uważałem, że powinnaś chcieć tego samego, co ja, i złościłem się, kiedy okazywałaś własne pragnienia. Zdawało mi się, że wiem wszystko najlepiej. Myliłem się, prawda?