Валерий Гапеев: Націснуць "энтэр"

І ў панядзелак, калі надаралася вольная хвіліна, усё вывучаў бясконцы радок лічбаў, і ў аўторак…

Гэта толькі кажуць, што выпадак дапамагае. На самой жа справе, у хвіліны адчайных пошукаў ты звяртаеш увагу на ўсё, што можа хоць нечым падказаць, падштурхнуць. Шукаеш аналогіі. Або проста ўключаеш Гугль.

Узяў вось такія лічбы са знакамі: 52.711118, паставіў у пошук. І раптам бачу падказку: "Паказаць на Картах Gооglе".

Знайшоў яшчэ лічбы, падобныя. Уставіў. Паглядзеў карту. Гэта былі каардынаты маёй дачы.

Карацей, атрымалася, што нічога складанага няма. Усё элементарна. Набор знакаў. Незразумелы яшчэ цалкам, але цалкам яго і не зразумець. Галоўнае: тут ёсць дакладны час і каардынаты месца. Калі гэты набор пераўтвараецца ў імпульсы, адбываецца блакіроўка ў памяці таго месца, якое пазначана ў каардынатах на пэўны тэрмін. Кажу ж, усё проста.

А ў сераду здарылася сварка з жонкай. Істэрычная сварка. І з-за чаго? Я ўсяго толькі здзіўлена пацікавіўся, чаму на юбілей школы, які будзе ў суботу, яна едзе ўжо заўтра… Я за ўсе дзесяць гадоў сумеснага жыцця не чуў пра сябе такога. І не падазраваў аб некаторых сваіх здольнасцях… Увогуле я даведаўся, што я зламаў ёй жыццё. Чалавек мог бы быць шчаслівым, калі б не сустрэча са мной. Мы і раней сварыліся, але тут… Я зразумеў, што жонка кажа праўду. Што кахання няма і не было ніколі. Што і папраўдзе яна тады сустрэлася са мной толькі таму, што пасварылася са сваім сапраўды каханым. Якога не забывала ўсе гэтыя гады. І ён яе помніў. І яны сустракаліся штогод, гэта дакладна — на сустрэчы аднакласнікаў. Можа, і часцей… ды гэта няважна цяпер.

Пра развод яна нічога не казала. У нас расце Насцечка. І жонка разумее, бачыць, як у свае дзесяць гадоў Насцечка мяне любіць. Як і я яе…

Ты не думай, я не скарджуся. Неяк і болю няма. Неўразуменне… Чаму я зламаў ёй жыццё? Я жыў дзеля яе. Потым — дзеля яе і Насцечкі. І праграмаваннем заняўся, каб дома працаваць і атрымліваць, як на двух работах не зараблю. Маленькі куточак у пакоі — маё рабочае месца дома. А калі я дома, то Валюшка пяць апошніх гадоў і посуд не мыла. Рабіў рухавічок для сайта рэстарана, дык зацікавіўся рэцэптамі… Я такія вячэры навучыўся гатаваць… А дробязі кшталту закідвання бялізны ў пральную машыну, дык гэта іду паліць — кіну ды пайшоў… Маўчу пра пыласос і прас. І вось, аказваецца, калі хочаш зламаць жыццё жанчыны — жыві дзеля яе.

Учора Валянціна паехала. Мы ні аб чым не размаўлялі больш. А што тут казаць? Усё высветлена…

Сёння Насцечка спампавала сабе на ноўт дапаможнік па маляванні і старанна засвойвала першыя ўрокі — простым алоўкам спрабавала маляваць тулавы людзей у розных позах. Язычок высоўвала ад напружання і старання…

Я адкрыў формулу, ужо звыкла "выключыў" дачу на 15 хвілін, зрабіў запіс на лістку. І тут падумаў, што няблага не проста самому пачытаць, а яшчэ пачуць збоку пра існуючы факт, які часова "вылецеў з галавы". Раптам абудзіцца памяць?

— Насцечка, як клічуць нашага сабаку на дачы? — зайшоў я ў пакой да дачкі.

— Тата, вы будзеце купляць дачу? Ура! — падскочыла Насцечка. — Мы завядзём там сабаку! А можна, я сама назаву яго… назаву яго Марсам!?

— Марсікам… — разгублена прамармытаў я. — Так, у нас будзе дача… хутка.

Потым прыцягнуў з шафы нашы фотаальбомы. Не было ў іх фатаграфій Насцечкі, маленькай Насцечкі, якая сядзела пад яблынямі ў зялёнай траве, аздобленай жоўтымі зоркамі дзьмухаўцоў. Не з маёй памяці "выключылася" дача. Дача "выключылася" з жыцця. Цалкам. З рэальнасці. Потым яна "ўключылася". І Насцечка ўспомніла пра сабаку. І фотакарткі знайшліся.

Я пераправерыў гэта разоў пяць — як знікалі адны здымкі і з'яўляліся новыя… Я разлічыў каардынаты і "выключыў" на адну хвіліну адзін дзень з нашага адпачынку на моры — і зніклі фотакарткі Насцечкі і Валюшкі на фоне Ластаўчынага гнязда ў Крыме…

Цяпер позні вечар. Насцечка спіць.

Я знайшоў на карце Гугла то самае месца, дзе мы сустрэліся з жонкай дзесяць гадоў таму. Рэдкі выпадак, калі я запомніў дату і дакладна помню час — да пачатку сеанса ў кінатэатры заставалася восем хвілін.

Код ужо набраны, засталося толькі націснуць "энтэр".

Выпраўлю памылку. Усяго толькі ў той далёкі дзень у маім жыцці не будзе гэтага кінатэатра — і мы не сустрэнемся.

І адным шчаслівым чалавекам на зямлі стане больш. Не, нават двума. Калі мы не сустрэнемся з Валюшкай, значыць, яна памірыцца са сваім…

Мусіць, я таксама буду шчаслівым, ва ўсякім разе, не буду ведаць, што дзесяць гадоў труціў жыццё жанчыне, якую лічыў сваёй каханай. Ці, можа, і кахаў, хто ведае…